Hanmer Springs - Kaikoura - Blenheim - Wellington

Zo reis je in drie weken tijd minder kilometers dan je in een dag aflegt. Dat blijkt weer uit de afgelopen paar dagen. Het klopt niet helemaal, maar zo voelt het wel in ieder geval.

Sinds mijn verslag in Hanmer Springs heb ik de vaart in mijn reis gezet. Ik ben van Hanmer springs (waar ik gewandeld en gezwommen heb) naar Kaikoura gegaan. In Kaikoura het ik geprobeerd vrienden te worden met Moby Dick en in Blenheim had ik de missie om gratis te drinken.
En raad eens... HET IS ALLEMAAL GELUKT!

Hanmer Springs:
Ik verbleef in Hanmer Backpackers, waarvoor ik voor de erdbeben (mooi Duits woord voor de ervaring) een shuttle geboekt had. De dag na het schrijven van mijn laatste verslag ben ik gaan wandelen. Mijn schoenen natuurlijk nog niet terug, dus ik op mijn oude, versleten gympen een mooie route afgelegd. Via Conical hills ben ik via allerlei zeipaadjes naar een waterval gelopen. Geweldig.
Het hostel was gewoon een huis en dus niet al te groot. Ik moet zeggen dat dit een van de meest gezellige hostels is geweest waar ik tot nu toe ben geweest. Er was gratis ijs en fruit. Ook was er gratis koffie, thee en choco (met melk). Het laatste kom je in wel meer hostels tegen.
Omdat het hostel zo klein was was het in de avonden erg gezellig. Met een groep gasten hebben we een potje risk opgezet. Zonder opdrachten en puur alleen voor global domination. Erg leuk.
De volgende dag ben ik de Hanmer Springs ingedoken. Dit zijn een aantal natuurlijke en niet natuurlijke pools waar je heerlijk in kunt ontspannen. Echt wat ik nodig had na alle spanning en sensatie. Ik heb daar gesproken met een aantal mensen uit Christchurch. Ze konden hun huis niet meer in of gingen verhuizen naar bijvoorbeeld Nelson. Het was best indrukwekkend om met deze mensen te praten. In de avond werd er (na mijn heerlijke pasta met peer en camembert) een earthquake barbeque gehouden. Waar de Nederlandse eigenaar het vandaan gehaald had weet ik niet, maar het vlees moest op. Er was nog geen elektriciteit beschikbaar om het vlees te koelen.
Na de barbeque werd er weer risk gespeeld en ditmaal werd het potje afgerond. Ik werd net voor het einde vermorzeld door de winnaar van het spel.

Kaikoura:
Mijn vertrek uit Hanmer Springs ging met de duim omhooggestoken. Ik hoopte op een lift richting Christchurch / Kaikoura (De snelweg splitst zich twee richtingen uit). Een Koreaan nam mij mee in zijn mooie Japanse auto en we begonnen te praten... Ik maakte hem duidelijk dat ik naar Kaikoura moest en wees op de kaart waar hij mij af mocht zetten. Voor zover dat lukte, want de man sprak bijna geen Engels. Wat ik te weten ben gekomen is dat de man in Korea een boer was geweest en nu in Christchurch woonde. Zijn zoon runt een motel in Hanmer en hij zou terug gaan naar zijn huis. De rit was best speciaal. Ik hoorde vanallerlei hits van vroeger in een andere, soort Aziatische, versie. Best lachen dus.
Toen de man mij af mocht zetten, omdat we bij de splitsing Kaikoura - Christchurch waren, reed de man door. Ik vroeg het nogmaals en de man knikte vrolijk en zei: "yes" . Dat kwam voor mij als een bevestiging. Na even gewacht te hebben op een bordje van een parkeerplaats, begreep hij mijn hint. Ik wees naar het bordje en vroeg of hij kon stoppen, want ten slotte moest ik de andere kant uit. De man presteerde het nog om te vragen of ik niet naar Christchurch ging.
Een Tsjechisch koppel, wonend in Londen, pikte mij op en samen reden we richting Kaikoura.

In Kaikoura had ik een dormbed geboekt in het Albatross Inn. De rest zat vol. Veel mensen waren namelijk onderweg naar andere gebieden dan Christchurch.
Mijn dormbed was het meest speciale bed waar ik tot nu toe in geslapen heb. Ik sliep in de Turkish Dormroom. Gordijntjes voor mijn bed en bamboe langs de stapelbedden. Best wel leuk om te zien. Ook best wel klein eigenlijk.
In de avond verschenen de gitaren. De hosteleigenaren hebben een bloedhekel aan de televisie. Het verpest de gezelligheid in een hostel. En ze hadden gelijk. De kelen werden geschraapt en de mooiste meerstemmige liederen kwamen uit onze kelen. Ik had (helaas, want het was zo gezellig) afgesproken met Casey (jongen die ik ontmoet heb in Dunedin) en Carlina (meisje die ik ken vanuit Dunedin). We hebben een potje yaniv gespeeld en een aflevering van Blackadder gekeken.
De volgende dag hebben we onze plannen getrokken voor de komende dagen. Zo hebben we een korting gekregen op het whale watchen. In de avond was er een barbeque in het hostel. Voor slechts $5.00 hadden we een barbeque met toetje. Heerlijk! Ik had bier ingeslagen en zo onstond wederom een gezellige avond.

Het whale watchen:
We hadden de boot van 12.15 geboekt en waren op het midden van de dag ingecheckt. Een koffie werd besteld en opgedronken aan zee.
Na een safety briefing (de meest moderne die ik gezien heb), werden we een bus in geloodst. De bus bracht ons naar de boot.
Op de boot kregen we een verhaal te horen over het potvissen kijken (het zijn sperm whales, wij noemen ze potvissen). Ze heten sperm whales, omdat er een witte, plakkerige vloeistof in hun voorhoofd zit. Onderzoekers vermoedden vroeger dat dit de plaats was voor potvissen om hun zaad op te slaan. Gekke walvisvaarders... Tot nu toe is nog niet bewezen waarom ze daar een witte vloeistof hebben.

Na een korte tijd op de boot kregen we onze eerste paar potvissen te zien. Casey zou de fotos nemen en ik zou filmpjes maken van de potvissen. Mooie taakverdeling, al zeg ik het zelf. Veel was er echter niet te zien van de potvis. Het hoogtepunt was de staart die naar beneden zonk als de Titanic.
Na vijf potvissen gezien te hebben kregen we de albatrossen te zien en uiteindelijk de dusky dolfijnen. Wat was dat tof om te zien. Deze beesten waren eigenlijk leuker dan de potvissen. Ze sprongen in de lucht en zwommen rond de boot. Het schijnt dat deze dolfijnen uit het water springen om invloed te hebben op de vissen als ze op het water landen.
De dolfijnen maakten de boottrip nog veel leuker. Niet dat de potvissen niet leuk waren, maar de dolfijnen zijn echt leuk en fascinerend om naar te kijken.

Mount Fyffe:
De volgende dag stond de wandeling naar Mount Fyffe op de planning. Casey wilde erg graag de hoogste berg van zijn uitzicht beklimmen. Deze was echter net onder de drie kilometer en aangezien hij onderzoek aan het doen is naar de lijnen in de rotsen in Kaikoura, kan hij niet langer dan slechts een middag weg zijn. Bovendien had ik wel zin in een wandeling/uitdaging van het beklimmen van een berg, maar niet op de afgedragen gympen.
Het alternatief werd gekozen en we beklommen de berg naast die hoogste berg.
De auto werd geparkeerd op de parkeerplaats en we liepen de berg op via de 4x4 weg. Deze was erg stijl en ik voelde het al gauw in mijn kuiten. We zijn via de lookout richting de hut gelopen. Van de hut af was het nog slechts anderhalf uur naar de top. We hebben het in 45 minuten gehaald. Op de top hebben we de nodige foto's gemaakt en zijn we richting de auto gelopen. Dit deed echter pijn aan mijn voeten. De zolen van mijn gympen waren erg dun en beschermden mijn voeten niet. Ik baalde. Toen we weer bij de auto aan waren gekomen, was dat echter weer voorbij.
In het hostel kwam ik twee bekenden (wederom uit Dunedin) tegen en toen besefte hoe langzaam ik gereisd had. Vergeleken met hen was ik een slak. Zij zijn vanuit Dunedin via de westkust omhoog gegaan. Ik via de ooskust, wat veel korter is. Uiteindelijk kwam ik ze dan ook weer tegen toen ze bijna een rondje zuidereiland voltooid hadden. Ik had slechts minder dan 300(?) kilometer af hoeven te leggen.

Blenheim:
Ik vertrok pas uit Kaikoura na de lunch en na het uitwisselen van foto's met Casey. Hij had me afgezet op een punt na de supermarkt. Ik verwachtte daar snel een rit te krijgen. Casey was nog niet weg of ik had al een rit te pakken. Ik durf bijna te zweren dat het de eerste auto was die ik zag. Een mooie witte Holden stopte. Mijn backpack heb ik achterin gegooid en ben naast de bestuurder gaan zitten. De man werkte in Christchurch en ontwerpt gebouwen. Hij heeft nu veel werk te doen. Hij zou in Blenheim een vergadering hebben. Zo scheurden we in zijn auto richting Blenheim. Geweldig om zulke ritten te rijden. Het zijn geen oude auto's, stinken niet en rijden ook niet maximaal 80km per uur.
In Blenheim ben ik naar de Koanui Lodge gegaan en heb ik mijzelf ingechecked. Onder backpackers is Blenheim vooral bekend voor het verdienen van geld. Je kunt daar veel werk vinden en veel backpackers zien dat dan ook als een tussenstop om langer te blijven. Voor mij werden het twee nachten. Een voor de aankomst en een voor het bijkomen na een dagje wijnproeven.

Wijnproeven:
Via het hostel had ik een fiets geregeld en zo ben ik met Andereas en Bianca (Duitsers) op wijntoer gegaan. We hebben verschillende wijnproeverijen/cellar doors bezocht. We zijn via Wither Hills naar Villa Maria, Fairhall downs, Highfield estate gegaan en zijn geeindigd bij River Farms. Die laatste was als enige van allen erg onvriendelijk. Vooral Villa Maria was erg gezellig en leuk. We kregen bij elke wijngaard ongeveer 7 wijnen te proeven. Zo ben ik er achter gekomen dat een Sauvignon blanc best lekker is en dat ik niet van een Chardonnay hou. Goed weer wat geleerd dus.
In de avond hebben we met zijn allen televisie gekeken. Het kan best gezellig zijn... Ook heb ik toen nieuws over Christchurch gezien. Helemaal zeker ben ik niet, maar er werd iets verteld over een man die zijn zus verloren had door het instorten van het CTV gebouw. De man leek naar mijn herinnering veel op de man die ik op de dag van de aardbeving gesproken had. Hij had nog niets van zijn zus, die in het CTV gebouw werkte, gehoord. Volgens mij is ze overleden.

Trip naar Wellington:
Vroeg opstaan... Uitchecken en onderweg naar een goed punt om mijn duim weer eens de lucht in te steken. Nadat ik een goed punt gevonden had en een paar minuten nadat ik begonnen was, kreeg ik een lift richting Picton aangeboden. Een lange rit is het niet en zo kwam ik rond half elf aan in Picton. De man kwam net van de tandarts en werkt voor de Interislander. Waar ik dus net vanaf kom.
Ik heb een ticket geboekt en ben met de Interislander van tien over een naar het Noordereiland vertrokken.
Gelukkig als ik ben is er wederom een concert in Wellington en zijn alle hostels volgeboekt. Maar ik heb een troef in handen... Ik slaap in mijn tentje bij Rosemare Backpackers.

Mijn plan is om morgen richting Hastings/Napier en een of ander klein plaatsje met een veel te lange naam te gaan liften. Overigens lijkt het me wel een tof idee om een auto voor nop mee te krijgen. Veel verhuurbedrijven zoeken mensen om auto's te transporteren naar Auckland (want mensen huren auto's in Auckland en laten deze in Wellington achter).

Ciao!