Christchurch - Akaroa - Christchurch 22-02

Mijn planning was gemaakt. Ik zou dinsdag naar Akaroa liften. Akaroa is een plaatsje met wat Franse invloeden.
Toen ik in de ochtend wakker werd hoorde ik dat het voor het eerst in dagen regende. Ik bleef lekker liggen en draaide me nog een keer om en sloot mijn ogen weer.
Rond 10.00 am werd ik weer wakker en besloot ik toch nog maar naar Akaroa te gaan. Een beetje regen kan geen kwaad. Ik wist dat het laat was om naar Akaroa te liften. Maar dat maakte me niet zo veel uit. Ik kon altijd terug liften als het te laat zou worden.
Na mijn ontbijt ben ik naar het centrum gelopen. Ik kwam voor de laatste keer langs die ene kerk, waarvan ik eerder al had gedacht dat hij nooit een tweede aardbeving overleven zou. Op het plein ben ik naar de tramhalte gelopen. Daar zou ik de volgende dag opgepikt worden door de shuttle service. Ik liep over een minder druk plein. Het was niet zo erg lekker weer, dus waren er niet veel mensen op het plein vergeleken met andere dagen. Elke dag had ik op het plein een koffie gedronken of gewoon gezeten en gekeken naar de straatartiesten. Elke dag rond 12.00-13.00 uur was ik in het centrum.
Vandaag nam ik buslijn 7 richting Halswell. Het zuiderlijkste puntje op de busroute richting Akaroa. Leuk dorpje, nieuwbouw. Van dat punt ben ik rond kwart over 12 gaan liften. Het duurde een tijd voor ik werd opgepikt, maar uiteindelijk kreeg ik een lift naar een punt vlak voor Little River aangeboden. Toen ik daar afgezet werd hoefde ik niet lang te wachten op een lift. Een vrouw stopte aan de overkant van de weg en vroeg of ik alright was. Ik vond het op dat moment een beetje gek overkomen, maar blijkbaar was de aardbeving net geweest. Ik had er niets van gevoeld. Een vader met zijn zoon (Engels) brachten mij naar Akaroa. Genietend van het mooie uitzicht reden we door de bergen. Toen we stopten voor een foto van het mooie uitzicht, kreeg de zoon een sms van zijn vriendin. "There has been a massive earthquake, please come home now." De ersnt van de aardbeving was nog niet echt in te schatten en ik werd in Akaroa afgezet (tien kilometer verder). In Akaroa wilde ik eerst wat te eten kopen, ik had mijn lunch voor deze ene keer niet gesmeerd. Ik wilde geen zware tas hebben en ik zou in Akaroa wel wat te eten kopen.
Ik had al gehoord van de aardbeving via dat smsje, maar dat alle winkels in Akaroa gesloten waren, dat wist ik nog niet. Ik belandde uiteindelijk voor het gemeentehuis / de tourist information centre en daar stonden we met zijn allen te luisteren naar de radio. Alle stroom was uitgevallen in Akaroa en dat was de enige plaats waar mensen waren. Daar kregen we te horen hoe erstnig de situatie was. Ik realiseerde het mij niet echt. De mensen om mij heen wel. Ik wist niet echt wat ik er van moest denken. Het enige wat bekend was, was dat deze aardbeving vijf kilometer onder het aardoppervlak ontstaan was en tien kilometer verderop van Christchurch. De aardbeving was 6.3 op de schaal van richter en juist doordat hij minder diep onder het oppervlak onstaan was, was de situatie ernstiger.
Nu moest ik kiezen. Wat kon/moest/ging ik doen? Ik besloot toch nog Akaroa te bekijken en naar verschillende uitzichtpunten te lopen. Voordat ik begon te lopen zag ik nog een bakkerij die open was. Mooie kans om nog wat voedsel te scoren. Ik had honger. Toen ik met mijn worteltjestaart (echt veel was er niet meer over) aan een tafeltje zat begon het gebouw te schudden, te piepen en te kraken. De grond voelde aan alsof je op het topje van een grote pudding staat. "Out" schreeuwde de vrouw. Iedereen haastte zich naar buiten en onderweg gebeurde iets met een man. Ik dacht dat hij struikelde. Erg veel heb ik daar niet van meegekregen. Dat was een van de vele naschokken. Ik besloot verder telopen. Onderweg praatte ik met de eigenaar van een enveloppenfabriek die 80-90% van alle enveloppen in Nieuw-Zeeland maakt. Erg interessant natuurlijk, want veel mensen denken dat enveloppen / papier snijden iets simpels is, maar volgens deze man was dat helemaal niet zo.
Toen ik weer terug was in het centrum besloot ik dat ik terug wilde gaan. Ik kon de aardbeving niet echt uit mijn hoofd zetten en wilde terug naar mijn spullen en dergelijke. Het blijkt nu dat ik slim geweest ben door onderweg naar het centrum een kleine convenience store in te gaan. Daar heb ik water en brood gekocht (op de radio werd gezegd dat het water uit de kraan niet drinkbaar meer was).
Ik vroeg aan een buschauffeur of hij wist hoe ver ik in de stad kon komen. Hij wist het niet precies en vroeg of ik met de auto was. Ik vertelde dat ik aan het liften was. Hij vertelde me dat hij me graag een lift aangeboden zou hebben als hij niet tjokvol zou zitten later op de route. Ik accepteerde dit, kon het begrijpen. Ik zou het zelfs kunnen begrijpen als het een smoesje was. Tenslotte heb ik niet betaald voor die shuttle (zou zo ongeveer $40,00 kosten). Maar in het centrum stond hij daar weer en vroeg of ik nog steeds een lift nodig had. En zo kwam ik aan mijn vervoer terug naar Christchurch.
Toen we Halswell in reden zagen we dat veel wegen opengescheurd waren en dat er veel water op de straten lag. Toen we verder in het stadscentrum kwamen zagen we meer schade/verwoesting. Hele gebouwen die ingestort waren, opengescheurde wegen en overstroomde straten. Wat me ook opviel was dat elk tankstation overbevolkt was. Er stond een gigarij voor de tankstations. Een rij die zelfs al op de wegen begon.
De buschauffeur wist ons door een speciale route (we werden door blokkades geloodsd) het centrum in te rijden. In het centrum bleek al gauw dat we niet verder konden en dat we het centrum niet in konden komen. Zelfs niet te voet. Hierdoor besloot de buschauffeur ons af te zetten bij Norht Hagley Park. Hier zou een Evacuation Centre opgezet zijn en zou ik terecht kunnen om informatie te winnen over mijn hostel e.d. Later bleek hij twee Italianen af te zetten op Barbadoes street. Dat was vlakbij Foley Towers op Kilmore street. Ik besloot mee te rijden. Ik wist dat mijn hostel, dat een buurman is van de brandweerkazerne, moeilijk te bereiken zou zijn. Toen ik dichterbij kwam voelde ik me alsof ik daar niet hoorde te lopen. Toch kreeg ik het voor elkaar, door met een brandweerman te praten, om naar het hostel te lopen. Gelukkig waren er mensen in het hostel. Er was zelfs niets mis met het hostel. Een gebouw was afgesloten, het water was niet te drinken, er kon geen gebruik gemaakt worden van douches en toiletten en de stroom was uitgevallen. Dat was alles. Kaarsen waren er niet, maar gelukkig was er genoeg gas en waren er genoeg gascookers om de elektrische kooktoestellen te vervangen. Ervaringen werden uitgewisseld en er werd opgelucht gereageerd op iedereen die levend weer aankwam bij het hostel.
Ik kon het niet laten om toch nog ramptoerist te spelen. Ik ben via barbadoes street richting het centrum gelopen. Onderweg heb ik veel foto's gemaakt. Waaronder en foto van drie auto's die onder een dak terecht gekomen waren. Deze foto (niet die van mij) bleek later gebruikt te worden door de pers. Ik heb zoveel foto's gezien, waarvan ik de situatie in het echt gezien heb. Erg vreemd om mee te maken. Op de hoek van Latimer square was alle actie. Dit park was ingericht om medische hulp te verlenen. Er werd druk geprobeerd om een brand te blussen. Dit gebeurde met onder andere helicopters die water uit de Avon River naar de twee gebouwen verplaatsten. Op dat hoekje heb ik een tijd gestaan. Ik sprak met drie Kiwi's die daar ook ramptoerist aan het spelen waren. Een van hen was nog niet thuisgeweest en het huis van de andere twee was flink beschadigd. Wat me meer aan het denken zette was een man die ik later sprak. Hij is een lid van de Earthquake commission en mocht daar dus blijkbaar zijn. Hij stond met zijn handen in zijn haar en zijn ellebogen op een elektriciteitskast. Hij vertelde me dat zijn zus in een van de ingestortte en brandende gebouwen werkt. Hij had nog niets van haar gehoord en hij kon haar niet bereiken. Dat maakte indruk op me. Dit is niet iemand die dat op televisie zeg, maar iemand die dat tegen jou persoonlijk zegt.
Toen ik klaar was met het spelen van paparazzi/ramptoerist ging ik terug naar het hostel. Het begon ook te regenen.
In het hostel heb ik mijn pasta+pesto+paprika klaargemaakt. Gemakkelijk en lekker. De anderen hadden besloten de vriezer te beroven. We vonden: vodka, blueberries, ijs (chocolade...) en wijn. Dat moest genuttigd worden. Want de vriezer was aan het ontdooien en de personen die dat bezaten waren al weg.
Al pratend en grappend zijn we zo de avond doorgekomen. De naschokken werden geteld en ondertussen werd er gepraat en gespeculeerd over waar Freddie uit zou hangen. Een oudere man had nog met hem gesproken. Hij zou naar de bibliotheek gaan, maar de man had een vermoeden dat hij toch naar het internetcafe gegaan zou zijn. Dit bevond zich recht in het centrum
De man had gelijk. De volgende dag, na een nacht vol schudden in bed, was Freddie in het hostel aangekomen. Hij had bij een Kiwifamilie geslapen, nadat hij uit het internet cafe gevlucht was. Hij heeft zijn waardevolle spullen en paspoort achter moeten laten in het internet cafe in het centrum.

Een dag voor de aardbeving was ik nog in de cathedral. Hij was namelijk de hele week open, maar daar moest je voor betalen vanwege het festival of flowers. De cathedral was sinds kort weer open zonder dat je er voor hoefde te betalen.

Vandaag ben ik naar Hanmer Springs vervoerd door de eigenaar van Hanmer Springs Backpackers. Daar verblijf ik nu. I'm still alive.