Whanganui River Journey

In Wanganui heb ik mijn laatste verslag geschreven. Het scheelt een letter, maar die Maori en Engelsen hebben het toch voor elkaar gekregen om er twee namen voor te geven. Whanganui wordt gebruikt voor het nationale park en Wanganui is de plaatsnaam.
Goed, nu we dat gehad hebben zal ik vertellen wat ik de afgelopen dagen gedaan heb. Ik heb in een kayak over de Whanganuirivier gevaren.

Vier dagen geleden ben ik van Wanganui naar Raurimu (zelfs de Kiwi's wisten niet dat dit plaatsje bestond) gaan liften.
Het duurde langer dan ik gedacht had om Wanganui uit te komen. Een Maori nam me mee naar een plaats waar meer schaduw was en daar heb ik ongeveer een uur gewacht. Een oudere kerel stopte na ongeveer een uur wachten en hij kon me richting Raetihi brengen. Was een gezellige rit. OOk in Raetihi was ik eerder geweest. Daar ben ik verder gaan liften. Een ouder echtpaar vertelde me dat ze me geen lift konden geven, omdat ze de andere kant uit gingen. Later bleken ze zich vergist te hebben en kon ik toch nog instappen. Daar stond ik voor de vierde (?) keer in National Park Village. Erg leuk en klein dorpje met een prachtig uitzicht op Tongariro National Park.
Van daaruit moest ik nog een kleine vier kilometer. Een groep jongeren stopte een eind verderop. Gooiden de schuifdeur open en reden achteruit. Ze waren onderweg naar een bruiloft. De kofferbak (voor wat je een kofferbak kunt noemen) was volgeladen met de tassen en een koelbox vol bier. Ik kon er ook eentje openen. Heerlijk. Toen ze me afzetten kreeg ik ook nog een stukje zelfgebakken iets mee. Nogmaals heerlijk.

Dat was mijn entree in Wades Landing Lodge. Menno met een biertje en een stukje koek in zijn handen. Een betere indruk kun je niet maken...
Maar ik was daar niet om indruk te maken, hoewel ik graag mijn kanokunsten wilde laten zien.
Ik kon voor $5.00 kamperen en heb dan ook moedig mijn tentje weer opgezet. KOUD! Ik vernikkelde van de kou die nacht! Uiteindelijk een paar extra lagen aangetrokken onder mijn slaapzak.

De volgende ochtend moest ik om half negen klaarstaan om de bus in te springen. Ze konden niet wachten op mijn kanokunsten.
Toch duurde het een tijd voor de bus wegreed. Naar mijn idee was er iets met een familie die een dove, spastische en autistist mee de boot in wilden nemen. Daar moest een extra zitje voor geregeld worden. In ieder geval, op dat kind kom ik later nog terug.
We zaten in de bus en af en toe hoorde je een luide gil of wat gekrijs van de achterbank komen. Na ongeveer een uur rijden kwamen we aan bij de aanlegplaats en werden we geinstrueerd. De kano's en de kayak werden klaargemaakt voor vertrek en daar gingen we de rivier op.
Het was prachtig! Toen we eenmaal op de rivier waren was het werken geblazen. Dat ding moet ook vooruitgeduwd worden... Je kunt je ook met de stroming mee laten varen, maar dat gaat niet snel genoeg. Dan zou je voor het donker niet bij de hut aangekomen zijn. Bovendien weet je niet of je een slaapplaats hebt, want deze hutten hebben geen boekingssysteem.
Ik peddelde mee met een groep kiwi's die de tocht in vier dagen gingen afleggen. Na ongeveer anderhalf uur peddelen kwamen we bij een camping aan. Daar hebben we gelunched en wat gekletst. Gezellige mensen. Bij de volgende camping nam ik al afscheid van ze. Dit was hun eerste overnachting. Ik moest nog een stop verder. Toen ik van het strand af wilde peddelen wist ik dat ik snel moest zijn. De stroomversnelling (voor het gemak: rapid) kwam dichter en dichterbij. Ik probeerde nog met mijn neus de golven te raken, maar daar was het te laat voor. Ik kreeg een scheut water in mijn tweepersoons kayak. Ik dus de stroming uit proberen te peddelen en weer op het strand proberen te komen. Daar heb ik mijn kayak leeggeschept en ben ik weer onderweg gegaan naar het volgende avontuur. Een aantal rapids kwam ik nog tegen, maar het meeste wat ik tegenkwam was een vlakke, doodstille, spiegelende en donkere rivier. De rivier is omgeven door stijle rotswanden met daarop verschillende soorten bomen. De wanden waren soms ook begroeid met groene planten en zo af en toe kwam er een stroom water uit een rotswand vallen. Het is moeilijk te omschrijven, maar het was zeker mooi. Het was moeilijk om fotos te maken, want mijn camera heb ik niet te veel binnen handbereik gehad. Ik had een tweepersoons kayak (bagage en stabiliteit) en twee waterdichte tonnen. Deze tonnen kon je dus alleen openmaken als ze losgebonden waren van de kayak. Alles zat namelijk stevig vast. Toch heb ik het voor elkaar gekregen om wat fotos te maken. Deze zal ik binnenkort uploaden op mijn nieuwe album.
Aangekomen bij de hut bleek dat er genoeg plaats was om nog binnen te slapen. Gelukkig maar, want ik had geen zin om nog een nacht in de kou door te brengen. Na mijn avondeten en bijgepraat te hebben met de familie ben ik in slaap gedonderd. Ik werd zo af en toe wakker van de verschikkelijke kussen die ik gecreeerd had (mijn spijkerbroek) en een andere keer van de autist die een kreet uitsloeg.

De volgende dag ben ik lekker rustig opgestaan, heb een lekker ontbijtje voor mijzelf klaargemaakt en ik ben rustig aan vertrokken. We hoorden in de ochtend overigens ook kort iets over een zeer krachtige aardbeving in Japan.
Dit was een prachtige dag. De DOC ranger had gezegd dat mist in de ochtend meestal een goed teken is voor het weer van de dag. Dat bleek in dit geval ook zo te zijn. De mist klaarde al gauw op en de tweede dag was vooral een relax dagje. Af en toe een rapid. Maar ik heb altijd gehandeld zoals mij geinstrueerd was. Met de punt de V van de rapid invaren. Ik ben geen enkele keer omgeslagen. Met het zonnetje op mijn gezicht/rug/wangen, want je verandert nogal van richting, peddelde ik rustig naar de volgende DOC hut. Na een tijdje haalde ik de groep meiden/vrouwen in die dezelfde route aflegden. Samen kwamen we aan bij de landing van de bridge to nowhere. Na de eerste wereldoorlog heeft de overheid van Nieuw Zeeland land beschikbaar gesteld voor de soldaten die terugkeerden uit de oorlog. Dit land bevond zich in het gebied wat nu het Whanganui National Park is. De boeren konden dit slecht onderhouden en het was "in the middle of nowhere". Het enige vervoer naar het landgoed was een stoomschip. Om een rivier te overbruggen werd een brug gebouwd. Toen het bouwen van de brug voltooid was, waren de boeren al uit het land weggetrokken (het was niet handig om daar je boerderij te hebben en volgens mij ook iets met een economische crisis). Goed, we wilden dus aanleggen aan de mangapurua landing. Na veel geglibber op gladde stenen en op modder kregen we het voor elkaar om op de rotsen te komen. Een geweldige touristische attractie, maar daar komen is nog een hele uitdaging! Na een halfuur lopen kwamen we bij de bridge to nowhere aan en daar heb ik mijn foto's genomen en hebben de anderen gelunched. Het is inderdaad een brug van beton in het midden van de natuur. Best vreemd om te zien. Voor ik daar kwam vond ik het lastig om in te denken wat er speciaal aan zou zijn. Pas toen ik het zag werd het me duidelijk. Nadat ik teruggekomen was bij de kayak moest ik die kayaka weer het water in zien te krijgen, van een twee meter hoge rots. Het is me gelukt. Ik heb in het zonnetje geluncht en ben op de camping daar ook vrolijk naar een schoner toilet gegaan dan aan de overkant (komen meer mensen). Na deze heisa kwam ik een aantal rare dingen tegen. Naja, ik kan het allemaal iets anders hebben gezien dan het daadwerkelijk is. Maar ik ben er zeker van dat er onder een waterval een soort van trap was. Voor de waterval lagen twee perfect rechte betonnen blokken, waar precies een kayak/kano tussen passen zou. Ik heb er even naar gekeken. Ik heb geprobeerd om mijn kayak achteruit de parkeerplaats in te parkeren (wat mislukte) en ik heb uiteindelijk besloten dat dit ik dit avontuur over zou slaan en dat mijn Indiana Jones achtige verbeelding slechts verbeelding was. In de volgende uren naar de hut toe zag ik overal avontuurlijke plaatsen en sloeg mijn fantasie op hol.
De volgende DOC hut was best een speciale. De hut was geplaatst op maorigrond waar ook een marae (plaats om samen te komen) stond. De familie moest elke keer achter hun jongste kind aanrennen. De enige manier om met hem te communiceren waren slechts een paar gebaren. Gebarentaal is zeer lastig te leren aan de jongen en de jongen praat ook niet. Zo nu en dan kreeg de jongen een prikkel, zag de jongen iets interessants of wilde de jongen ergens heen gaan en dan liep hij daar naar toe. Zo nu en dan trok hij een kort sprintje, met pa of moe er achteraan. Zo af en toe zwaaide de jongen wat voor zijn neus, knipperde hij met zijn ogen en dan rende hij weer weg. Na een weekendje dit aangezien te hebben, lijkt het me een enorme uitdaging als ouders om dit langer dan een week vol te houden. Gelukkig krijgen ze hulp van allerlei instanties hier in Nieuw Zeeland.
De zonsondergang bij Tieke Kainga was erg mooi, maar ook erg snel. Het begint nu echt sneller donker te worden! Waar het eerst rond kwart over negen donker werd, is het nu al om half negen donker.
Eenmaal in bed heb ik mijn benen weer eens afgekrabt door die stomme sandflies. Ik dacht bijna dat ik ze zou missen... Nee dus.

De laatste dag op de rivier... De dag met de grote rapids... Mijn camera was in mijn tonnetje opgeborgen en alles was goed vastgebonden. De familie had op mij gewacht. Ze maakten zich zorgen over mij. Ik zou als laatste vertrekken. We zijn dus met zijn allen vertrokken. Dat bleek later een goede beslissing geweest te zijn.
Na een tijdje peddelen door het geweldige landschap, over de geweldig prachtige rivier en in het stralende zonnetje kwamen we aan bij een van de eerste grotere rapids. Ik moet eerlijk zeggen dat hij best heftig was. Maar ook tof, want ja als ik om zou slaan was het niet zo erg. Alles was toch vastgebonden. Ik hoorde een jetboat aankomen en de regel is dan dat je rechts aanhoudt, begeef je je op de linkerflank van de rivier, dan moet je links blijven. De jetboat kan je dan passeren. Ik was volledig aan de rechterkant en zag de jetboat de linkerkant van de rapid nemen. Als een gek ben ik gaan peddelen naar de andere kant. Daar bleek ik net op tijd te zijn voor de rapid en ik bleef nog drijven. Had wel een plens water in mijn kayak. Aan land (wederom een camping) hebben we met zijn allen gelunched en onze kayak ontdaan van water.
Na dit avontuur kwamen er een aantal grotere rapids aan. Toen we na een tijdje peddelen aankwamen bij een punt waar anderen in hun kano gingen staan, voelde ik al nattigheid. De eerste vijf kano's gingen glansrijk ten onder. Ik had inmiddels uitgevogeld dat ik dat niet moest doen. Ik besloot van het plan af te wijken en niet de V in te varen. in de punt van de V kwam je namelijk een golf tegen. Die overleef je wel. De golf die daarna komt die laat je niet drijven. Je duikt namelijk met je punt vol in de golf, waardoor water in je kano stroomt en jij zo die golf in duikt. Ik besloot het van de zijkant te proberen en te peddelen alsof mijn leven er vanaf hing. Ik zag inmiddels dat de vader en moeder incluis kind te water waren gegaan. Kind op moeders rug, want het kan niet zwemmen. Aangezien het nogal een groot kind is was dit ook niet ideaal voor de moeder. Nadat ik er achter kwam dat mijn plan gewerkt had (had alleen wat water in mijn kayak gekregen) besloot ik als de redder in nood op te treden. Ik trok moeder met kind naar de zijkant en besloot daarna vader en kayak te redden. Vijf van de zeven ten onder. Dat vond ik een aardige stroomversnelling. Niemand gewond, dus het was leuk.
Na deze stroomversnelling kwamen nog een paar stroomversnellingen, waaronder een waarbij ik een schouderbeuk uitdeelde met mijn kayak aan de rots. De stroomversnelling was namelijk nogal smal (iets met een rost in het midden van de rivier). Van alle stroomversnellingen was de laatste toch wel het langste (niet het meest spectaculair, want dat was de 5 van de 7 stroomversnelling). Twee bochten en drie versnellingen. In die drie ben ik ook nog eens flink natgespetterd. Het was een goede afsluiter van een tocht van 87 kilometer kayakken.

Komende dagen probeer ik richting Palmerston North te reizen en dan richting de oostkust.