Palmerston north - Wimbledon - Napier - Gizzy

Na een heerlijke nacht in The Park Lodge in National park ben ik verder gaan reizen richting Palmerston North. Ik stond op de juiste weg en kreeg van een trucker te horen dat ik op de verkeerde weg stond. Hij bedoelde natuurlijk dat ik op SH1 had moeten staan en niet op SH4. Maar de SH1 gaat helaas niet door het prachtige National Park.
Uiteindelijk kreeg ik een lift aangeboden van een geweldig Franstalig Canadees echtpaar. Mevrouw had tot tweemaal toe een beroerte gehad en kon niet goed spreken. Dan blijft alleen die kerel die er uitziet als een hippie/indiaan over. Met de zakdoek als hoofdband om zijn hoofd gebonden had hij ook Rambo kunnen zijn. De franjes aan zijn overhemd zagen er echter wat minder Rambo uit. Goed, hij zag er gewoon anders uit.
Hij kon me een rit aanbieden richting even na Wanganui, een heel eind op de weg. Ik ben dus ingestapt en samen zijn we richting Wanganui gereden. Onderweg nog een kleine stop gemaakt op Ruapehu (waardoor ik op alle drie de vulkanen in TNP heb gestaan) en daarna zijn we doorgereden. Erg fris rook het niet en daarom was ik dubbel zo blij (want hij heeft me wel naar Sanson gebracht) toen hij me afzette.
In Sanson trok ik weer een of andere lachwekkende kerel aan. Ditmaal was het een kerel uit Auckland die heel vreemd praatte. Maar wederom werd ik als tijdelijk inwonend kasteelheer behandeld en werd ik afgezet op de plaats naar wens.
Zo kwam ik in een gezellig en klein hostel terecht, een BBH uiteraard. Het regelement was heilig in dit hostel en dit werd goed aangegeven ook. Na 10 uur (uitchecktijd) mocht je dus geen stap meer in het hostel zetten. Voor mij niet zo'n ramp, maar het geeft wel aan hoezeer je gewenst bent als gast.
Nadat ik flink veel bijgepraat had met allerlei anderen in het hostel heb ik mijn verstand op nul gezet en ben ik televisie gaan kijken. Daar trof ik een diersoort aan, waarvan ik dacht dat ze alleen in de zee bij Kaikoura leven.
Na genoeg opmerkingen gehoord te hebben dat ze alleen in haar kamer was, zo oud was, op zoek was en bladiebladiebla ben ik mijn eigen bedje in gedoken.


De langste...

- tijd gewacht op een lift.
- plaatsnaam in de wereld.
- en de grootste onzin horen uit de mond van de Nederlandse taverneigenaar in Wimbledon.
- en de tofste rit in twee dagen in de middle of nowhere.

En dat was de kortste omschrijving van mijn avontuur van mijn rit van Palmerston North richting Napier.

Kort verhaal lang:
In Palmerston North heb ik lekker ontbeten. In het hostel was een jongen die niet zo zeker was over zijn toekomstplannen. Daarmee bedoel ik dat hij niet zeker wist waar hij in godesnaam heen wilde. Ik probeerde hem natuurlijk over te halen om richting de langste plaatsnaam in de wereld te rijden. Dan hoefde ik dat niet te liften!
Hij had daar geen trek in, maar kon mij de stad uit krijgen. Altijd lastig, de stad uit komen als je aan het liften bent. Daar hielp hij mij dus enorm mee.
Vervolgens kreeg ik een lift richting het van origine Deense plaatsje Dannevirke. Daar begon mijn avontuur.
Een maori kon mij een eindje verderop de weg brengen. Alle beetjes helpen en dus ben ik ingestapt. Ik heb meer dan een uur staan wachten op de plaats waar hij me af had gezet. Ik ben een aantal keer van locatie veranderd, omdat ik dacht dat ik verkeerd stond. Er was niet veel verkeer op de countryroad van Dannevirke richting Wimbledon en diegenen die er waren namen me niet mee. Veel truckers overigens, maar naar wat ik gehoord heb mogen die je niet meenemen. Ze zijn niet verzekerd als ze je meenemen schijnbaar.
Net toen ik besloten had weer terug te gaan en via de snelweg naar Napier te liften, stopte een auto aan de andere kant van de weg. Ze was speciaal teruggereden voor mij. De vrouw reed een tweepersoons truck en dus moesten de tassen voorin. Grote backpack tussen mijn benen, naast haar boodschappen. Kleine tassen achter de stoel. Ik heb nog nooit zo weinig ruimte gehad, maar ik was blij (en ook bezorgd). Ze was heel aardig en zette me af op de juiste weg na het grootste dorpje (megaklein) in omstreken. Daar hoefde ik niet zo lang te staan. Een andere vrouw kon mij een eindje verderop brengen. Toen ik vertelde dat ik misschien weer rechtsomkeerts wilde maken begon het gesprek. Na een tijdje bood ze me aan om bij haar op de boerderij te lunchen. Daarna zou ze me naar Wimbledon brengen en de pubeigenaar (Nederlands) zou mij kunnen helpen. Wimbledon was halverwege en dus ben ik met haar meegegaan. De boer was lammetjes aan het wegen. Binnenkort begint een nieuw leven voor deze lammetjes aan het spit bij de plaatselijke shoarmatent. Of er gebeurt iets anders met ze, ik denk slechts hardop.
Na de lunch werd ik, zoals beloofd afgezet bij de taverneigenaar. Hij probeerde me met een aantal mensen mee te krijgen, maar dat lukte niet. Ondertussen sprak ik met de andere mensen in de kroeg. Houtzagers, vrijgelaten veroordeelden en Engelse immigranten met een voorliefde voor het rondrijden over het noordereiland in kleine, oude auto's. Uiteindelijk kon ik bij de man in de backpackers cottage slapen. Een eigen cabin! In mijn slaapzak op een tweepersoons bed, met eigen kookgelegenheid en een eigen badkamer. Heerlijk! Het was wel in de middle of nowhere though. De pubeigenaar zou de volgende dag naar Napier gaan. Hij moest daar sowieso heen en zou mij dus mee kunnen nemen. Ik was blij.
Niet voor lang. Toen ik de volgende nacht wakker werd en op het afgesproken tijdstip klaarstond (7.00 AM) en mijn ontbijt begon te eten kwam er een auto aangereden. Hij stopte bij de tavern, deed de deur open, begroette mij, ik begroette hem, hij trok zijn overall aan en begon te graven. Houtrot in de fundering (drager?) van het gebouw. Goed, hij maakte dus een hoop herrie. De taverneigenaar kwam naar buiten in zijn ochtendjas en vertelde dat zijn plannen gewijzigd waren. Die verdomde gasten waren te lang gebleven gisteren en de alcohol had te rijkelijk gevloeid. Hij zou de volgende dag gegarandeerd naar Napier gaan. Ik kon een overall aantrekken en de man helpen met zijn werk. Ik kon gerust nog een nacht blijven. Ik heb vriendelijk bedankt en verteld dat ik graag vandaag in Napier aan wilde komen.
Na een uur gewacht te hebben zag ik twee auto's vertrekken uit een straat verderop. Ik wist dat dat een aftakking was van de weg naar een uithoek in de middle of nowhere. De man sloeg zichzelf voor zijn kop en vertelde me dat hij dat zich eerder had moeten realiseren. Er ging een houttruck richting Napier vandaag. Ik had hem al gemist.
Anyhow, ik verplaatste me naar het kruispunt en heb daar voor iets meer dan een uur gewacht. Een aantal dennenappels nodigden zichzelf uit mij mijn jongleerkunsten te verbeteren. Een truck stopte en de vrouw vertelde me dat ze naar een plaats boven Napier reed. Bingo!
Onderweg hebben we veel gepraat over haar werk als psycholoog, haar huis aan zee en haar werk als maatschappelijk medewerkster. Ik had verzocht of we bij de langste plaatsnaam ter wereld stoppen konden. Zo stopte de vrouw bij Taumata­whakatangihanga­koauau­o­tamatea­turi­pukakapiki­maunga­horo­nuku­pokai­whenua­kitanatahu en maakte een foto van mij bij het plaatsnaambordje. Hier had ik het allemaal voor gedaan. Al die moeite en die uren wachten op een lift.
De vrouw zette me in Napier af en ik kon op zoek gaan naar mijn hostel.
Het hostel was een hotel, waarvan een deel omgebouwd was tot hostel. Ik had gehoord dat het gratis ontbijt geweldig was daar.
Ik heb mijn spullen neergelegd en mijn plannen gemaakt. Vandaag zou ik een deel van de stad verkennen en de volgende dag zou ik naar twee wineries gaan (Church Hill en Mission Estate).
Het verkennen van de stad ging geweldig. Met een zonnetje op mijn knar ben ik door de art-deco stad gelopen. De stad is verwoest in de aardbeving van 1931 en moest in dat tijdperk ook weer opgebouwd worden. Art-deco was helemaal hipperdepip en daarom ziet het er uit zoals het er uitziet. In combinatie met de zee en de palmbomen waande ik me helemaal in een soort van paradijs. Deze stad is zeker een bezoek waard en toch gaat er bijna geen enkele georganiseerde groepsreis naar toe. Ik vond het geweldig. Ik heb in het zonnetje gezeten, een lekkere perzik gegeten en gekeken hoe de mensen om mij heen zich van a naar b verplaatsten. Heerlijk, niets doen.
Een ander probleem schoot me te binnen. Mijn schoenen. Ik had een week geleden een bericht gehoord op mijn voicemail dat mijn schoenen in Chch gerepareerd waren. Mooi, ik had net nieuwe gehad. Ik ben dus voor de zoveelste keer voor die schoenen de Kathmandu in gelopen en het probleem aangegeven. Later ontving ik een telefoontje dat alles ok was en ik mijn schoenen kon houden. De mensen in Chch dachten zelfs dat er iets met mij gebeurd was door die aardbeving. Ze hadden al een lange tijd niet van mij gehoord. (Het is midden in de nacht overigens en nu zit er een Canadees achter me heel irriatant appels en rijstewafels met pindakaas te eten... Argh!)
De volgende dag ben ik te fiets richting de wineries gereden. Eerst bracht ik een een bezoek aan Church Hill, waar ik verschillende soorten wijn heb mogen proeven. Vervolgens ben ik doorgereden naar de buren, Mission Estate. Daar hadden ze net een concert van Sting achter de rug. Elk jaar komt daar een groot artiest optreden. Toen ik aan het proeven was, was er een groep naast mij ook aan het proeven. Ze bleken een wijntour te doen (georganiseerd). Ik raakte in gesprek met deze groep en kwam er achter dat de organisator Nederlands is. Na twee woorden: "Rot op!" hoorde ik dat hij uit Rotterdam moest komen. Nog een leuk gespreksonderwerp.
Na afscheid genomen te hebben besloot ik terug te gaan naar Church Hill en een rondleiding te doen. De andere wineries waren nogal ver weg en ik besloot dat ik dit liever deed.
Zo nam ik een rondleiding door deze winery en kwam ik er achter dat deze zaterdag Lionel Richie op zou treden in deze wijngaard. Het is toch wat... Na het hele proces van wijn maken gevolgd te hebben, ben ik via een omweg terug gefietst naar het hostel. In het hostel heb ik genoten van mijn lekkere avondeten en een andere lekkere wijn.
Het bleek st. Patricks day te zijn en daarom moesten we uitgaan. Goeie reden natuurlijk. De Irish Pub werd opgezocht, gevonden en ik besloot mijn favoriete activiteit te ondernemen in de kroeg. Iedereen aanspreken met de vraag waarom de Ieren st. Patricks day vieren. Na veel onbenullige antwoorden gehad te hebben vonden we een Ierse lerares die ons uitlegde dat st. Patricksday over saint Patrick gaat. Hij bracht het katolicisme riching Ierland en heeft met een shamrock (klavertje drie, drieeenheid) alle slangen van het eiland verjaagd. Toch zijn we niet helemaal op het antwoord gekomen. Waarom st. Patricks day op de 17e van maart gehouden wordt is nog steeds een raadsel...

De volgende dag ben ik richting een goede hitching point gelopen van Napier (een takke eind uit het centrum) en al gauw kreeg ik een lift aangeboden richting Bay View. Een leuk dorpje vlak voor de splitsing van de snelweg richting Gisborne of Taupo. Ik moest naar Gisborne. Daar stond ik met mijn hoofdpijn van de Guinness en een bordje Gisborne. Na een paar lifts afgeslagen te hebben (want ze reden naar Taupo), een kop koffie en 45 minuten later kreeg ik een lift aangeboden van drie maori die muttons gingen ophalen in een dorpje verderop. Schoonvader had zijn 80 jarige verjaardag.
In het dorpje waar ik afgezet werd hoefde ik alleen maar naar de volgende plaats te lopen en er stopte al een truck. Ik had mijn duim nog niet eens de lucht in gestoken. Zo geweldig gemakkelijk ging het. Zijn dochter zou gaan trouwen en hij was bezig met de voorbereidingen van het feest.
Vervolgens werd ik opgepikt door een vrouw die terug kwam van haar vrijwilligerswerk voor de DOC.
Ze zette me af voor de YHA Gisborne en ik ben boodschappen gaan doen.

Vandaag heb ik een historische route gelopen. Captain Cook heeft in Gisborne voor het eerst voet aan land gezet. Ook hij trof (net als Abel Tasman) de verschillen in kennismaken aan, waardoor zes van zijn mannen vermoord werden door de Maori. Young Nick, de scheepsjongen, was overigens de eerste die NZ zag. Daar is veel over te vinden in Gisborne. Dus na een wandeling door de stad en over een heuvel heb ik mijn Wither Hills sauvignon blanc opgedronken. Ik had nooit gedacht dat ik deze flessen wijn zou kopen. Waar dat wijnproeven al niet goed voor is...

Morgen ben ik in Tolaga bay en later in Hicks bay te vinden.