Rondje Mt. Taranaki

Na mijn laatste verslag heb ik niet heel veel gedaan. Het was gaan regenen in de avond en na een paar drankjes ben ik mijn tent in gedoken. Toen ik mijn tent in wilde duiken bleek dat ik eerst mijn tent maar weer eens aan de grond moest bevestigen. De wind (windy Wellington) had mijn buitentent uit de grond gerukt. Gelukkig zit deze strak vastgeknoopt aan de tentstokken en was er dus nog niets ernstigs aan de hand. Het was ook nog niet heel nat in mijn tent.

Toen ik een tijdje lag kreeg ik ineens het tentje op mijn neus. De tentstokken kwamen op mijn neus terecht. Het tentje was overigens nog steeds staande. De wind blies zo hard tegen mijn arme tentje dat de stokken besloten de andere kant op te buigen. Ik boog ze steeds weer terug. Ik ben zelfs nog een keer het tentje uit gegaan om de haringen maar weer eens de grond in te drukken.
Op een gegeven moment begon ik me toch zorgen te maken en heb ik alle spullen uit mijn tentje gehaald en in het hostel gelegd. Intussen waren wat spullen wel nat geworden. Ik dus alleen in mijn tentje met mijn matje en slaapzak. Wederom mijn tentje weer eens geinspecteerd. De scheerlijnen aan het hek en alles wat vast stond gebonden. Deze keer hield mijn tentje het beter. Toch besloot ik naar binnen te gaan. Kreeg natte voeten en daardoor kreeg ik het koud.

De volgende ochtend werd ik wakker op de bank in het hostel. Ik had het overleefd, het tentje had het overleefd en dus was ik blij.
Samen met een Duitse meid heb ik de bus genomen die ons naar een goede liftplaats bracht.
Al gauw kregen we een lift vanuit Wellington richting een dorp buiten de stad. Altijd fijn om snel een lift de stad uit te krijgen. Toen we afgezet werden door het vriendelijke Slowaakse/Kiwi koppel kregen we ook nog een brood aangeboden. Erg lekker dus!
De volgende rit was onderweg "to meet a certain person..." en dus reed hij van Christchurch richting Ohakune (lange afstand tussen het zuidereiland en het noordereiland). Wij werden bij de afslag Ohakune Ratihi afgezet. Daar besloten we boodschappen te doen. Want de plaats waar we naartoe wilden gaan zou geen supermarkt hebben dachten we. Al gauw kwamen jonge maori jongentjes de toeristen maar uithoren en gezelschap houden. Gewenst of ongewenst. Later kregen we een rit aangeboden naar een betere plaats van een man die ons vertelde dat het nou niet de beste plaats was om te liften. Ik kon begrijpen waarom.
De man zette ons af na een oprit op de state highway. Twee snelwegen kwamen hier samen. Hier kwam dus meer verkeer. De man was nog niet weg of er stopte al een man. Hij kon ons wel naar National Park brengen. Het originele plan om te gaan kanoen op de Whanganui river was overboord geworpen. De regen had de rivier doen stijgen. En daarmee was ons plan niet meer mogelijk. Dus besloten we naar National park te gaan. De man is een jager, dat vermoedde ik doordat hij Bambi in zijn open kofferbak had liggen. Onze rugzakken (gelukkig afgedekt met raincovers) werden in de kofferbak gezet en toen ze er uit kwamen zat een rugzakbeschermer onder het bloed. Gelukkig was het niet mijn rugzak...

De volgende dag besloot ik "The forgotten world highway" te bezoeken. Midden op deze snelweg bevindt zich de republiek van Wangamomona.
Ik kreeg een lift aangeboden van twee meiden die onderweg waren naar Taumaranui. Precies op de weg waar ik naar toe moest.
Mijn volgende rit was een oudere vrouw die onderweg naar haar zoon in Wellington was en besloot maar eens een omweg te nemen. Ze reed de forgotten world highway op en al gauw begreep ik waarom het de fwh heet. Het was een erg kronkelige, maar zeer mooie weg. De weg was smal en de uitzichten waren geweldig. Een hawk zat te genieten van zijn possummaaltijd en de koeiene liepen vrolijk en blij over de weg.
In de republiek van Wangamomona werd ik afgezet. Ik ben het hotel ingegaan en heb daar een koffie gedronken. Ook was het mogelijk om een mooi aandenken in mijn paspoort te krijgen van mijn bezoek aan deze republiek.

Het verhaal van de republiek van Wangamomona:
In 1989 besloten de autoriteiten dat Wangamomona niet meer tot het district Taranaki, maar tot het district Wanganui behoorde. Dit vonden de 40 inwoners van Wangamomona geen goed plan. Het land van een van de boeren bevond zich namelijk op de getrokken grens, waarmee hij tot twee districten behoorde. Een ander punt was het spelen van rugby voor het rivaliserende team. Hierdoor besloten de inwoners een eigen republiek in het leven te roepen. Elk jaar werd deze 'onafhankelijkheid' gevierd. Nu is dat eens in de twee jaar en worden er verschillende wedstrijden gehouden. Possums ontvellen, houthakken, houtsnijden, Liggend/zittend touwtrekken en nog veel meer. Het meest wonderbaarlijke is toch wel de verkiezing van de nieuwe president. Er bestaat een verhaal dat Billy de geit verkozen is tot president van de 'republiek' nadat hij hij de stemmen van de anderen opgegeten had. Een ander mooi verhaal is dat Tai de poedel afgetreden is als president ten gevolge van een poging tot moord.

Goed, je begrijpt dat ik een bezoekje moest brengen aan deze gekke ghosttown.
Liftend wegkomen uit dit plaatsje was echter iets lastiger, maar het moest mogelijk zijn. Vandaag kreeg ik nog te horen hoe geweldig het was dat ik deze weg had gelift "Dude, you're a fucking legend!".
Een man, die hetzelfde dacht als de meid die me vandaag een rit aanbood en mij tot legende benoemde, bood me een rit aan tot het einde van de forgotten world highway.
Daar stond ik in Stratford.

Na wat informatie gewonnen te hebben over mount Taranaki besloot ik naar Egmont Village te gaan. Nadat ik een subway achterover gewerkt had en wat boodschappen gedaan had, ben ik met mijn duim in de lucht gaan zwaaien.
Een oude man stopte "Normally I don't do this, but jump in!". De man moest vast in een gekke bui geweest zijn.
De volgende rit van Inglewood naar Egmont Village was een rit van een gast die me meer over mount Taranaki wist te vertellen.
Het hostel was klein, rustig en gezellig. In de avond hebben we met een paar mensen een aantal films gekeken. Heerlijk!

Mount Taranaki:
Na mijn ontbijt ben ik naar het North Egmont Visitors Centre (DOC) gelift. Daar kreeg ik te horen dat het beklimmen mogelijk was tot zover ik mij er comfortabel bij voelde. Ze vertelde mij dat het tot ongeveer 1800 meter sneeuwvrij was. Het had de afgelopen dagen gesneeuwd op de berg. Dat scheen voor de tijd van het jaar niet echt gebruikelijk te zijn.
Ik begon mijn tocht omhoog samen met de twee meiden die mij een lift gaven. Ik verloor ze al na tien minuten. Een van de meiden vond het te zwaar. Ze besloten naar de republiek van Wangamomona te rijden. Minder uitputtend.
Ik heb mijn muziek aangezet en ben verder gaan lopen. Ik genoot van uitzicht. Ik kon mount Tongariro, mount Ngauruhoe en mount Ruhapehu zien, wat ik erg tof vond. Het Maori verhaal van mount Taranaki is dat de vulkaan een vrouw veroverd had en dat de andere vulkanen dat niet konden waarderen en dat daarom de vulkaan weg moest. De vulkaan is naar het westen gegaan en heeft een spoor achter gelaten. Dat spoor heet nu Whanganui National Park.
Op 1500 meter was de zendmast te vinden en een hut, waar ik even gezeten heb.
Toen ik verder ging veranderde het pad in een lavastroom. Hier zag ik de eerste sporen van de sneeuw. Na de rotsen beklommen te hebben kwam ik bij wat trappen aan. Hier begon ik mij erg oncomfortabel te voelen. Wat je omhoog moet afleggen, moet je ook naar beneden. De trappen waren scheef en lagen vol rotsen en sneeuw. Ik voelde me niet veilig op de trappen en besloot naar beneden te gaan. De wolken kwamen ook naar beneden. Toen ik stilzat merkte ik dat ik steeds minder ver kon zien.
Ik heb mijn weg bij de hut vervolgd over het around the mountain circuit. Een verlaten weggetje dat soms overgroeid was en soms erg lastig was, omdat er afstapjes van een meter diep waren (gebroken trappetjes). Later scheen dit te komen doordat de vulkaan zou kunnen 'bewegen'.
In het hostel heb ik mij weer heerlijk ontspannen en al pratend met anderen heb ik een aantal films gekeken.

Vanochtend stond ik voor de keuze om of nog eens Taranaki te beklimmen (want er waren geen wolken en de sneeuw zou gesmolten zijn) of om door te reizen. Ik besloot voor het laatste te gaan. Ik kreeg van een Kiwikoppel een lift aangeboden naar New Plymouth. Ze hebben me op de juiste weg afgezet. Alle mensen op deze weg hebben me overigens erg goed geholpen. Ik heb geen meter meer hoeven lopen dan de plaatsen waar ik afgezet ben. Meningen over de Maori werden geuit en ik werd afgezet.
Mijn volgende rit was van een ouder stel en wederom was het slechts een klein stukje. Dit had ik ook verwacht en ook gehoopt. Deze Surf Highway wilde ik van dorpje tot dorpje bekijken. Aangezien niet veel toeristen deze route nemen, moesten er veel locals op de weg zijn die naar de kleinere dorpjes gingen.
Een volgende rit was nog beter. Een jonge moeder kwam net uit haar werk (4 square supermarkt) en ging naar het werk van haar man (garage) om haar zieke dochtertje op te halen. Ik kreeg een kop koffie aangeboden en ze reed me verder naar Opunake. Een leuk dorpje met een mooie surfbeach. Ik besloot toch door te gaan en niet hier te overnachten. In een gifgroene Holden nam een in Nederland geboren dairyfarmer mij mee richting Hawera. Vanuit Hawera kreeg ik een lift richting Wanganui van een Franstalige Zwitster met veel praatjes en ondernemingen. Het was een geweldig grappige rit.
Het is mij vandaag gelukt om een hele dag met locals mee te reizen en in mooie auto's (dat is vooral prettig).

De komende dagen ga ik weer omhoog richting National Park (7 kilometer er boven) en van daaruit ga ik met een kayak de Whanganui river op voor een driedaagse kayaktocht. Mocht je geinteresseerd zijn in hoe die rivier er uit ziet, dan kun je vast wel een trailer van River Queen vinden. Die film is op deze rivier opgenomen.
Hierna ga ik richting het oosten (Hawkes bay). In het oosten is ook de plaats met de langste plaatsnaam ter wereld. Een nadeel is dat het erg uit de richting ligt. Maar alles is mogelijk...