Stewart Island - Dunedin

Voor de derde keer was ik in Milford Sound. De zon scheen en er was geen wolkje in de lucht. Prachtige dag voor een cruise dus. Ook al kreeg ik korting (vanwege mijn stray buskaart), ben ik niet nogmaals op de boot gesprongen. Een keer was zat.
Stom als ik was had ik geen inkopen gedaan voor de komende dagen. In Milford Sound is er dus totaal geen supermarkt of wat dan ook. Gelukkig bleven we slechts een nachtje in Gunns Camp slapen. Ik zou dus niet al te lang zonder voedsel zitten. Gelukkig als ik ben kon ik bij het plaatselijke cafe de restjes van het buffet voor meer dan de helft van de prijs meekrijgen. Mijn voedselboxen waren gevuld met weet ik veel allemaal voor lekkers. Daar had ik dus geluk mee.

De nacht in Gunns camp was niet echt heel speciaal. Het was net buiten de Homer tunnel. De tunnel is met de hand uitgegraven en vormt de verbinding naar Milford Sound. Goede humor was te vinden in Gunns Camp (vind ik tenminste). Zo hadden ze een hek/poortje met een bordje er op dat achter dat poortje geen sandflies mogen zijn.

De volgende dag zijn we via Te Anau richting Invercargill gereisd. Nadat we een kerel hadden opgepikt in Te Anau vertrokken we richting Invercargill. Halverwege hoorden we een harde knal en het voelde alsof de bus door zijn hoeven zakte. Daar stonden we in the middle of nowhere met een kapotte bus. Er was geen bereik op onze mobiele telefoons, althans op de meeste telefoons dan. Een jongen had een Australische telefoon of account of wat dan ook en met die telefoon werd om hulp gevraagd. Nadat we drie uur in de bus hebben gewacht en kaartspelletjes hebben gespeeld (yaniv of yanev ofzo), werden we opgehaald door drie schoolbusjes. Zij brachten ons naar de ferry terminal of naar de backpackers in Invercargill.
Daar stond nog meer leuks voor mij te wachten, want aangezien we te laat waren voor de geboekte ferry had stray onze ferry omgeboekt. Ik was ineens omgeboekt in een buschauffeur met elf anderen. De vrouw achter de balie vertrouwde dit niet helemaal en moest hier per se onderzoek naar doen. Dit duurde ook weer even. Ondertussen ben ik wat boodschappen gaan doen en tot de conclusie gekomen dat pinnen onmogelijk is in Bluff (vanwaar je naar Stewart Island vertrekt). Lang leve de creditcard. Een geluk dat we dat op het laatste moment toch nog hebben kunnen regelen.
Uiteindelijk raakten we in gesprek met een local die er aan zat te denken om een georganiseerde reistocht langs Nieuw-Zeeland op te zetten. Onder het genot van een biertje (Tui natuurlijk) kwam een van de dronken zeemannen ons ook gezelschap houden. Lachen, gieren en brullen met die gast dus...
Eenmaal op de ferry kwamen we tot de conclusie dat de ferry toch iets anders is als de veerboot tussen de twee grote eilanden. Deze boot was klein en volgde alle bewegingen van de zee zeer nauwkeurig. Ik was dus ook blij dat ik mijn voeten op vast land kon zetten op Stewart Island.

Die avond zijn we naar Achers Point gelopen in de hoop dat we pinguins zouden zien. Helaas hebben we die niet gezien. Wat we wel te zien kregen was een mooie zonsondergang. Met de Ierse en Oostenrijkse meiden was het verder wel gezellig.

De volgende dag stond het maken van een planning op het programma. Ik ben natuurlijk weer van het informatiebureau naar de DOC gelopen en weer terug en weer naar de DOC om alles te regelen. Uiteindelijk kwam ik tot het plan dat ik een watertaxi naar Freshwater Hut (de "bullseye" van Stewart Island) zou nemen en dat ik van daaruit naar de westkust zou lopen. Van de westkust zou ik weer helemaal terug lopen naar Oban, het plaatsje aan de oostkust. Dit zou ik in vier nachten en vijf dagen doen. Ik wist dat het modderig zou worden en dat de kans op het zien van een kiwi niet zo heel groot was.

De volgende dag ben ikop jacht gegaan naar een boek, want ik had al mijn boeken weer uitgelezen. En dan kom je tot de conclusie dat Oban wel erg klein is... Het enige wat er is is een hotel, twee backpackers, een supermarkt, een postkantoor, een fish 'n chipskraampje en een DOC office. Maar er was gelukkig ook een bibliotheek... naja een kamer met boeken die eens in de twee dagen een uurtje geopend was. Daar heb ik het tweede deel van de milennium trilogie kunnen lenen. Ik kreeg het boek zomaar mee... Op goed vertrouwen.

Mijn watertaxi vertrok de volgende dag om zes uur 's avonds. Ik had snel mijn andere boek uitgelezen en alle inkopen gedaan, mijn spullen ingepakt en opgeslagen bij de DOC.
Ik was niet de enige op de watertaxi. Er was een stel uit Dunedin en een Spanjaard met gebrekkig Engels.
Ik zou als enige in Freshwater hut slapen. De anderen liepen in een keer door naar Masons Bay. Dat is best gek als je in je eentje in een backcountry hut slaapt. Ik heb heel licht geslapen en zou zweren dat er 's nachts iemand in de hut was. Een paar dagen later kwam ik er pas achter dat de bomen het geluid maken van een oude, piepende, krakende, houten deur.

De volgende dag was ik nog geen vijf minuten op de track en er stampte ineens een kiwibird voor mijn voeten langs. Mijn camera was natuurlijk goed opgeborgen tegen de modder en dergelijke. Ik verwachtte echt geen kiwi te zien. Deze vogels zijn namelijk nachtbeesten. Uiteindelijk is het mij gelukt hem toch nog op de foto te zetten, voordat hij ging slapen. Ik denk dat hij/zij nog een nachtelijke snack wilde hebben ofzo.
De track was best modderig en niet echt heel speciaal. Het was wel mooi overigens, want het was anders dan de andere track met allerlei beech forest. Op de track heb ik nog twee andere kiwis gezien. Een zat er zelfs op het pad. Ik kon er bijna niet langs, want je hoort afstand te houden en de beesten niet op de kast te jagen. Maar deze vogel poseerde mooi voor mijn camera en snuffelde wat in het rond. Hij hoorde vast wat (mij), maar hij zag me niet. De arme beesten zijn bijna blind... De beesten zijn trouwens verrassend groot en zouden het goed doen op een bbq, denk ik. Ze hebben megavoeten, kleine ogen, een lange nek en een lange snavel.
Toen ik bij de hut aangekomen was, maakte ik kennis met de andere mensen en ben verder gaan lezen in mijn boek.
In de namiddag heb ik een bezoek gebracht aan het strand. De westkust van Stewart Island. Een verlaten strand, helemaal voor jezelf. Prachtig! Toen ik op het strand stond, op mijn blote voeten, verraste een lange golf mij en nam mijn slippers mee. Even later heb ik ze gelukkig toch weer gevonden.

De volgende dag ben ik teruggelopen naar Freshwater hut. Een paar mensen uit Christchurch en een Duitser zouden nu ook naar Freshwater hut lopen. Deze mensen hadden de tien daagse north west circuit gelopen. Het was best gezellig met ze. Toen ik vertrok regende het. Binnen tweeeneenhalf uur was ik aangekomen bij de hut. De schoorsteen rookte, dus ik kon mijn kleren lekker laten drogen en ondertussen verder relaxen.

Op zaterdag stond het zwaarste deel van de North West Circuit op het programma... Een modderig stuk, zonder pad, over een berg en door sommige riviertjes. Normaal gesproken zou je niet echt blij zijn met de riviertjes. Nu kwamen ze als een welkome afwisseling. Je voeten/benen waren ondertussen zo modderig geworden van al dat geglibber en geglij. Het was een zware tocht. Dit omdat je omhoog liep door de modder, maar ook doordat je moest uitkijken waar je liep. Mijn enkels kregen het zwaar te verduren vandaag. Ook al was mijn backpack licht bepakt.
Ik kan er heel kort over zijn dat het wel degelijk zwaar en modderig was. Ik was zelfs bijna verdwaald. Aangezien het geen Great Walk is, wordt het minder goed aangegeven waar je heen moet. Ik geloof dat ze ergens een stukje zijn vergeten te markeren met een oranje driehoekje... Of je nou rechts, links of rechtdoor moest was voor mij een raadsel.
Bij de hut aangekomen heb ik mijn schoenen afgespoeld en heb ik een plaatsje uitgezocht in het breedste bed dat ik tegengekomen ben. Een stapelbed van 6 matrassen breed. Ook hier heb ik weer lekker gerelaxed, gepraat en gelezen.

De laatste dag van de wandeltocht was niet echt heel speciaal. Nog steeds was het modderig, maar tot je knieen in de modder terecht komen zat er vandaag niet in.
Na een paar uur lopen heb ik mijn lunch gegeten langs de waterkant.
Terug aangekomen in Oban heb ik een lekkere L&P (frisdrank) gekocht en ben ik terug gegaan naar het hostel. Daar besloot ik toch maar in een dorm te slapen in plaats van te kamperen. Dit bleek een geweldige keuze te zijn. Mijn tent zou nooit droog zijn als ik was gaan kamperen. het hoosde!
De komende dagen stonden in het teken van heerlijk nietsen en lezen.
Dat heb ik dan ook gedaan. Het boek heb ik uitgelezen en ik ben nu op zoek naar het derde deel van de trilogie.
Het boek heb ik de avond voor vertrek in kunnen leveren via de brievenbus aan de zijkant van het gebouw.

De volgende dag zat ik weer op de ferry. De zee speelde veel meer met de boot dan op de heenweg. Maar het scheen alsnog rustiger te zijn dan de dag er voor.
Ik kreeg een lift aangeboden van de drie uit Christchurch. Heel aardig van ze, maar ik heb het afgeslagen. Ik zou op de Straybus anderen ontmoeten en daarmee naar Dunedin gaan via de Catlins. De Catlins zijn bekend vanwege de "wildlife". We hebben niets gezien... Oke, misschien een zeehond.
In Dunedin zouden we slapen in het Leviathan hotel (omgetoverd tot bunkrooms). Ik had het voor elkaar gekregen om voor hetzelfde geld een driepersoons en suite hotelkamer te krijgen, met tv! Ik was blij.
Veel tijd om uit te pakken hadden we niet. Ik had me namelijk opgegeven voor een Speights Brewery tour. Het bier van Nieuw Zeeland wordt hier in Dunedin gebrouwen.
De tour was tof en leuk, maar het tofste gedeelte was toch wel het bierproeven aan het eind! Enigszins aangeschoten zijn we dan ook naar het cafe gegaan. Daar zijn we met zijn allen doorgegaan en hebben we iets te eten weten te scoren.
Uiteindelijk zijn we ook nog zwervend door Dunedin naar iets op zoek gegaan volgens mij...

De volgende dag was de Stray bus weer vertrokken en had ik de kamer voor mijzelf. Praktisch had ik dus een en suite hotelkamer met tv voor mijzelf. En dat nog eens voor een zeer redelijke prijs. Ik vond het prima.
De volgende dag had ik afgesproken met een Deense meid (Line) en een Duitse meid (Pauline)afgesproken om de Cardbury fabriek te bezoeken. Cardbury is een chocolademerk. Het eerste gedeelte leek erg veel op carnaval festival in de Efteling.
De tour was leuk. Ze namen je (in tegenstelling tot de speights brewery tour) mee de fabriek in en lieten zien hoe het gemaakt werd. Ondertussen werden er allerlei vragen gesteld, waarmee je chocola kon winnen. Wel leuk dus. Ondertussen werd het plastic zakje gevuld met chocola. Aan het eind had je dus aardig wat chocola.
Hierna zijn we de stad in gegaan en kwamen we op het idee om in een auto de peninsula te verkennen. We hebben een auto gehuurd voor de volgende dag en in de avond zijn we het nachtleven gaan verkennen van de studentenstad van Nieuw Zeeland. Een rastafiguur sprak mij aan en hij kwam bij ons zitten. Op de een of andere manier kon hij aan gratis bier komen. Prima, als hij dat regelt...

Goed de volgende morgen moesten we vroeg op, dus er werd niet te veel gedronken en de koers richting het hotel werd ingezet.
De volgende ochtend was het opschieten geblazen voor mij. Ik moest uitchecken en zou naar Hogwartz (beste bbh in Dunedin, naar oordeel van andere backpackers). Ze hebben mijn spullen op mijn kwamer gezet, terwijl ik in de auto aan het rondcruisen was.
Eenmaal terug bij het hotel (daar zouden we opgehaald worden) werden we opgepikt door het autoverhuurbedrijf. We moesten een contract tekenen in het bedrijf en vandaar zouden we kunnen vertrekken. Ik merkte op dat de auto die wij zouden krijgen in de nacht vernield was. Hij had langs de weg gestaan in de nacht en de linkerbuitenspiegel was van de auto geraakt. Ik merkte dit op. In Nieuw Zeeland was dit niet verboden was hun conclusie. Toch stonden we er op dat we deze auto niet zouden huren. Ik vroeg of ze niet iets anders, misschien iets groters hadden. Alles wat ze hadden was die auto. Tenzij we een schakelauto wilden. Dit was niet echt ons plan, aangezien ze hier alles andersom doen. Uiteindelijk was er toch nog een busje beschikbaar. We kregen een busje voor het vervoer van dertien personen mee. En dat voor twee mensen die op het contract stonden. Na een korte uitleg over het rijden in een automaat en een verkenning van de richtingaanwijzers (die je hier aan de andere kant van het stuur aanzet) zijn we vertrokken om Pauline op te halen. Door de stad in de megabus... Line vertoonde geweldige kaartleeskunsten, waardoor we aan de andere kant van de stad uitkwamen. Na een korte blik op de kaart vond ik uiteindelijk de weg en daarmee ook Pauline.

Samen zijn we naar Larnach Castle (het enige kasteel in NZ) gereden en hebben we de peninsula verkend. Op Sandfly bay zijn we langs twee zeeleeuwen gelopen. Megabeesten! Toch wilde ik graag een yellow eyed penguin zien.
Na Sandfly bay zijn we doorgereden naar het albatroscentrum. Daar hebben we geld bespaard door niet op een tour te gaan. Het blijven tenslotte vogels en die vliegen rond... Vanaf een klein stukje gras aan de achterkant van het gebouw hebben we de albatrossen (speciaal, omdat ze met uitsterven bedreigd worden) gezien. Dat beest konden we dus ook van ons wildlife lijstje afvinken.
In de auto kwamen we tot de conclusie dat je met zijn drieen voorin kon zitten. Een heel busje voor dertien personen en dan zit je met zijn drieen voorin. Het was tenminste gezellig. We hebben veel gelachen en afgegeven op elkaars rijkunsten. Aangezien het de andere kant van de weg is waar je op rijdt en de bus wat breder is, zijn de bochten altijd wat eng. Je scheert kort langs de rotswanden en de zijkant van de weg. Ook de tegenliggers kunnen je soms verrassen.
In de hoop om toch nog wat pinguins te zien zijn we naar Victoria beach gereden... Naja naar de parkeerplaats. Van daaruit moesten we een uur lopen naar het strand. Door de regen en langs over het pad groeiende vegetatie. Wat resulteerde in natte broeken en schoenen. Op het strand hebben we rondgelopen zonder pinguins te zien... Helaas.
Bij de auto teruggekokmen heb ik mijn campingkooksetje tevoorschijn getoverd en hebben we pasta met pesto en komkommer en tomaat als salade gegeten.
We reden terug naar het hotel waar we Line afgezet hebben en ik en Pauline zijn naar Mount Cargill gereden. Vanaf deze berg hadden we een prima zicht over de stad bij zonsondergang. Een prachtig uitzicht hadden we en toen het donker was, zijn we terug naar de stad gereden. De mist was in komen vallen en ik kon geen twintig meter ver kijken. De mistlampen maakten het allemaal nog erger.
Heelhuids beneden aangekomen hebben we de tank weer volgegooid en zijn we naar onze hostels gegaan.

De volgende dag moest ik er vroeg uit om de auto terug te brengen. De dames zouden namelijk om 7.00 uur op de bus zitten.
Een planning is nu gemaakt en ik blijf tot 11 februari in Dunedin. Van hieruit vertrek ik naar Mount Cook. Daar blijf ik 3 dagen om de Mueller Hut Route te lopen. De 14e vertrek ik naar shaky Christchurch.

Groeten vanuit Dunedin, NZ!

Menno

P.S. De foto's komen er ook aan. ik realiseer me dat de foto's van de Milford track, Kepler track, Stewart Island en van Dunedin wel geupload kunnen worden...