Kepler Track

Pas na een dag rust kon ik aan mijn volgende wandeling beginnen... Was dus te kort. Ik had uitgecheckt bij mijn hostel en al mijn spullen waren weer klaar om opgeslagen te worden of om meegenomen te worden. Deze wandeling zou ik kamperend doen, dus mijn tent moest mee (inclusief slaapmatje en kookspul). Tas was dus zwaarder... En dat voelde ik!

De eerste dag had ik een korte dag. Er stond slechts iets meer dan anderhalf uur wandelen op het programma. Ik kon naar de ingang van de track lopen (45 minuten van Te Anau) en van daaruit zou het nog ongeveer anderhalf uur lopen zijn. Dit bleek veel korter. De gehele wandeling overigens. Bijna alle aangegeven wandeltijden waren door twee te delen.
Mijn tente zette ik op langs de rand van het meer en het strand. De waterbron was het meer en de enige vormen van beschutting waren de bomen, het kookafdakje en mijn tent. Het begon namelijk weer te regenen in de avond. In de avond het ik met een paar Israeliers yanev (een kaartspel) gespeeld en die arme Israeliers verloren van mij. Oke, ik had wel een beetje geluk.

De volgende dag stond een zware tocht op het programma. Een klim van 8.2 kilometer die naar ongeveer 1500 meter leidde en daarna een tocht over de bergkam. Ik weet niet precies hoeveel kilometer het was, maar normaal gesproken wordt dit over twee dagen gelopen. Met mijn sterke benen is het mij gelukt om het (in pure wandeltijd) in zes uur en vijf minuten te lopen. Er stond ongeveer tien uur voor. Ik was binnen twee uur al boven bij de hut (op 1500 meter). Ik had dus stevig doorgelopen.
Ik kan me voorstellen dat wanneer er een sterke wind staat (bij mijn overtocht stond er een wind van ongeveer 30 - 50 kilometer per uur), dat je dan niet graag op twee benen blijft lopen. Het schijnt dat sommige mensen er zelfs kruipend overheen gaan, vanwege de veiligheid. Je loopt namelijk over een pad van ongeveer twee meter breedd (max) met hellingen aan bijde zijden. Wat dan wel weer geweldige plaatjes opleverde en wat ook wel een kick gaf.
Dit was de meest leuke en mooie dag. Veel mensen ontmoet die in de hutten sliepen en daar heb ik ook veel mee gelachen.
Mijn tent heb ik in de hanging valley opgezet. Een hanging valley is een diepe en kleine vallei (naar het schijnt).

De volgende dag stond ik voor de keuze. In een keer naar een uitgang lopen of nog een nachtje gratis aan een meer kamperen. Ik had nog genoeg voedsel en mijn gas was nog niet op, dus ik besloot nog een nachtje te overnachten in shallow bay. De wandeling daar naar toe was niet echt heel interessant. Na al dat gewandeld ben je dat beech forest wel gewend. Wat niet weg neemt dat het nog wel mooi is.
Zoals gezegd heb ik mijn tent opgeslagen in shallow bay. Ondertussen heb ik lekker gelezen. Mijn boek ("The girl with the dragon tattoo" was al uit en ik was in "het lijkenhuis" begonnen) naderde ook al weer zijn eind en intussen werd het tijd om te gaan eten. Tegen de tijd dat ik ging eten was er een Canadees koppel aangekomen in Shallow Bay hut. Deze twee hadden de wandeling nog voor zich. Ik heb in de avond met ze gepraat en wat ervaringen uitgedeeld en natuurlijk ook weer gelachen.

De volgende ochtend heb ik ook weer uitgeslapen. Want ja, zo'n lange wandeling stond er niet meer te wachten. Ik heb rustig (en voor het eerst) buiten de tent op het strand (zittend op een boomstronk) ontbeten. Met mijn gezicht in de zon en complete stilte. Heerlijk! Mijn gas opgemaakt aan kopjes thee en besloten dat ik de volgende keer toch echt thee of koffie meeneem!
Op de laatste dag ben ik met pijn in mijn voeten naar buiten gelopen. Ik genoot van mijn muziek dat op mijn ipod staat. Een of andere kerel vond dat niet kunnen volgens mij. Hij begon tegen me te schreeuwen toen ik hem niet verstond en reageerde met " pardon?" Dus heb ik mijn oortjes maar uitgedaan en even met de man gesproken. Ik vertelde wat een geweldig weer het was, maar volgens deze meneer maakte dat niet uit. Ik zei dat ik liever zon had dan regen, waarop hij naar zijn huid wees en vroeg of ik zijn huid zag. Ik reageerde natuurlijk dat ik dat zag (Bennieblind...) en hij vertelde dat zijn huid waterproof is... Geweldig voor die kerel dus. Nee, ik had wel een leuk gesprek met die man. Hij was volgens mij aan het trainen voor de Kepler Challenge. Dan rennen ze dus anderhalve marathon door de bergen. Het record staat op vier uur en zevenendertig minuten...

Toen ik eindelijk bij het eind was had ik nog meer last van mijn voeten en constateerde ik dat er voor het eerst een paar blaren op zaten. Die heb ik dus even behandeld.

Bij mijn hostel aangekomen concludeerde ik wederom dat het heerlijk is om jezelf weer te kunnen wassen e.d. na het wandelen. Een van de meest vieze dingen overigens zijn de longdrop toiletten die eigenlijk geen longdrop zijn, maar short drop...

Gisteren heb ik dus lekker ontspannen en ben ik meegeweest met een jetboat. Ik voer langs de Keplertrack van lake Te Anau naar lake Manapouri en weer terug. Dat was tof.
Verder heb ik genoten van wat biertjes in de bar, waar een live band speelde.

Vandaag vertrek ik weer uit Te Anau. Ik ga richting Milford Sound (inmiddels voor de derde keer). De Stray Bus gaat daar eenmaal naar toe. Ik vind het geen straf... Ik blijf daar in een cafe zitten en ga mijzelf daar wel vermaken.
Ik overnacht in Gunns Camp en ga de volgende dag naar Stewart Island, waar ik een weekje verblijf. Van daaruit wil ik naar Dunedin.

Maar eerst op de bus zien te komen...