Milford track

Toen ik vertrok uit Queenstown was het mijn plan om de Kepler track te gaan lopen. Tot mijn plezier had ik weer Bubbles als buschauffeur (echter nu samen met een andere chauffeur die bubbles ergens af moest zetten). Weer hilariteit in de bus dus. Er werd een poging gedaan tot speeddaten in de bus, het verboden woord en het "spaceshipspel" (heel hard spaceship roepen als je een bepaald soort auto ziet. Doe je dit voordat de buschauffeur dit doet, dan drink je een gratis biertje die avond)werden weer geintroduceerd. Verder ging er natuurlijk weer vanalles fout met het tellen van de personen die wel een cruise wilden doen, maar niet het transport naar Stewart Island wilde boeken of een andere combinatie.

In Te Anau werd ik bij het hostel afgezet en checkte ik mijzelf in. Vervolgens liep ik met een of andere Canadees mee om de tickets voor de Keplertrack op te halen. Ik dacht dat het geen kwaad kon om gelijk maar te vragen naar annuleringen op de Milford track. Deze wandeling moet je ongeveer een half jaar van tevoren boeken. Mensen noemen het ook 'one of the finest walks in the world'. Het toeval wilde dat er die dag een annulering was. Als ik mijzelf in ongeveer anderhalf uur klaar kon maken voor de Milford track, dan kon ik mee. De reservering van de Keplertrack zou omgezet worden. Goed, twijfelen was geen optie en dus heb ik de kans gegrepen en alles in anderhalf uur ingekocht, uitgepakt en ingepakt in mijn backpack. De rest van mijn bagage opgeslagen en ik was klaar om te gaan. Zo sta je ontspannen bij je hostel en zo sta giert de adrenaline door je lijf terwijl je inpakt. Uiteindelijk heb ik alles op tijd in kunnen pakken en stond ik voor het Department Of Conservation klaar om te gaan.
Het busje zat vol en de mensen waren gezellig. Onder andere met een paar Australiers en een andere Nederlander. We werden naar Te Anau Downs gebracht. Daar aangekomen werden we op een boot gezet, die ons naar het begin van de Milford track zou brengen. Daar voeren we door fiordland. Genietend van het laatste kopje koffie, thee en een geweldig uitzicht werden een aantal gesprekken gevoerd. Waar sommige mensen $2000.00 neer legden om de Milford track te lopen had ik iets meer dan vijf keer minder betaald. Al gauw werden deze mensen als 'gek' bestempeld door ons als independent walkers. Deze mensen dragen geen voedsel mee en slapen in luxe hutten en alles is praktisch voor ze verzorgd. Ik kan me voorstellen dat dat erg lekker is, maar het is wel erg veel geld.

Aangekomen bij het begin van de track moesten we eerst door een of ander antibacterieel goedje lopen tegen de dydimo bacterie. De track kon beginnen.

De eerste dag was een korte dag. De eerste hut bevond zich op anderhalf uur lopen vanaf het begin. Ik en Richard (een andere Nederlander) zijn gaan lopen en na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan in Clinton hut. Daar heb ik mijn matrasje opgezocht en mijzelf klaargemaakt voor de rondleiding die de ranger vrijwillig organiseerde. Hij vertelde veel over de omgeving en heeft ons vanalles laten zien.
Elke avond om 8.00 pm is er een safety briefing door de ranger. Dan vertelt de ranger wat je de volgende dag kunt verwachten op de track en wat het weer zal zijn. Deze briefing van Ross duurde meer dan 30 minuten en hij vertelde vanalles over de track, de flora, de fauna en de geschiedenis. Hij imiteerde het geluid van de vrouwelijke versie van de blue duck, wat tot hilariteit leidde. Hij zat vol met verhalen over keas, die aggressieve en destructieve alpine papegaaien. Later op de track zou blijken dat de speech van Ross erg berucht was.
De omgeving op de eerste dag was nog niet echt geweldig, maar het was wel mooi.
In de avond hebben we een potje uno gespeeld en heb ik met een paar Australiers de glowworms bekeken die een paar honderd meter verderop langs de track te zien waren. Verder kon ik ook voor het eerst de southern cross (sterren) en orion zien. Een lesje sterrenkijken kreeg ik dus van Steve (een van de Australiers).

De tweede dag moesten we aankomen bij de Mintaro hut. De lucht was nog steeds strakblauw en er was geen wolkje te bekennen. Dit is niet echt gebruikelijk in Fiordland. Het regent hier meer dan 200 dagen per jaar. Prachtig dus. Het eerste gedeelte van de track was mooi, maar niet echt speciaal. Ik was nog steeds niet echt overtuigd over het feit waarom deze track zo speciaal was.
In het begin liep ik alleen maar na mijn korte pauze langs een rivier liep ik weer samen met vier (andere dan gisteren) Australiers en Richard. Een Chinees (60+) voegde zich ook bij het groepje.
We kwamen uit in een valei tussen twee stijle hellingen. Oke, ik was om. Het was enorm mooi. Daar hebben we weer even pauze gehouden en genoten van de omgeving. De nodige foto's werden gemaakt en de route werd voortgezet. We kwamen uit bij een verborgen meertje. Met dit wer was het de ultieme mogelijkheid om een duik te nemen. Dat heb ik dus ook lekker gedaan. Tot nu toe was de weg allemaal vlak en was er niet echt iets moeilijks tevoorschijn gekomen.
Na een aantal kilometers/mijlen kwamen we aan de voet van de mckinnon pas uit. Deze moesten we beklimmen voor ongeveer een derde. Daar was de hut. Toen we daar aangekomen waren besloten we om de rugzakken op de bedden te werpen en door te lopen naar boven. De weersverwachting voor morgen was dat het regenachtig zou zijn. Boven aan de pas was het nu nog strakblauw. Mooie uitzichten zouden ons belonen als we nu naar boven zouden lopen.
Na een uur kwamen we boven aan en hebben we ter hoogte van het monument van mcKinnon prachtige foto's gemaakt. Aangezien dit gebied gevormd is door gletsjers zijn de bergen erg stijl en is het staan aan de rand van een afgrond ook erg gevaarlijk. Tijdens mijn cruise naar Milford sound had ik geleerd dat het verschil tussen een sound en een fjord is dat een fjord door gletsjers gevormd is en een sound door een rivier. Milford sound is gevormd door een gletsjer en is dus eigenlijk een Fjord. Niet echt logisch dus.
Goed, stijle hellingen en mooie uitzichten. We (ik en nog een aantal anderen) zijn doorgelopen naar boven op het hoogste punt van de pas en naar de hut op de pas. Daar zou het toilet staan met het mooiste uitzicht in Fiordland. Dit was ook waar. Je keek zo uit op een V-vormige vallei waar je gelopen had. Dit was dus erg tof. De hut zag er ook erg tof uit. Je kon er niet slapen, maar er stond wel een gaspitje en er was water beschikbaar. Alles wat je nodig hebt voor een beetje warmte bovenop een winderige berg.
Op de terugweg voelden mijn beentjes toch wel zwaar aan en ik heb ze heerlijke rust gegeven toen ik terug was. De backcountry cuisine (gevriesdroogd voedesel) werd weer opengetrokken en opgepeuzeld.
Terwijl ik mijn eten oppeuzelde vertelde de ranger wat het weer voor morgen was en dergelijke. Hij refereerde naar de speech van Ross over dat zijn hut talk toch iets korter is. Dat was ook zo. Hij was zo klaar. Het zou gaan regenen de volgende dag. De regen zou toenemen naarmate de dag vorderde. Er werd dus aangeraden om vroeg op te staan. Als het regende, blijf dan lekker zitten en geniet van je ontbijt. Als het niet regende, dan werd aangeraden om te beginnen aan je klim naar boven en daar in de hut jezelf te voeden en op te warmen voordat je naar beneden zou lopen.

De volgende dag ging de wekker dus om half vijf. Ik heb lekker even snel ontbeten en tegen zonsopgang was ik onderweg naar boven. Nadat ik iedereen ingehaald had en boven was landde een kea vlak voor mijn neus. Mooi beest. Helemaal bovenop de pas zaten vanochtend echt heel veel kea's. In de hut heb ik mijzelf opgewarmd met een lekkere fles warm water. De volgende keer neem ik thee mee...
Het was erg winderig buiten. Extra lagen werden aangetrokken en de tocht naar beneden (970 meter drop) was stijl en rotsig. Dit was het gevaarlijkste gedeelte van de track. mede doordat het rotsig was, maar ook doordat er veel lawines plaatsvonden op dit gedeelte van de track. Dit was ook te zien aan sommige delen die je over moest steken. het enige wat je zag, was een spoor van rotsen. Bij Quintin hut aangekomen (dit is een hut voor guided walkers) stond een warm kopje of thee voor ons klaar. Daar heb ik natuurlijk gebruik van gemaakt. Overigens regende het nog steeds niet. Dit was ook het punt waar we naar de Sutherland falls konden lopen. Dit zijn de hoogste watervallen in Nieuw Zeeland. Na een paar kilometer kwamen we bij de watervallen aan. Mensen hadden gezegd dat je er achter kon staan. Ik wilde dit wel. Ik had richard mijn spullen gegeven (camera e.d.) en begon mijn tocht. Na 10 seconden op een bepaald punt was ik al compleet doorweekt door de waterval. Ik zag dat het aan die kant niet lukte om achter de waterval te gaan staan en besloot naar de andere kant te gaan. Je moest alleen een rivier oversteken. Mijn schoenen waren nog niet nat, maar ik besloot ook deze maar even nat te maken. Ik liep door de rivier. Dat was veiliger dan over de gladde rotsen te lopen. Dit leverde een paar mooie fotos op.
Terug bij de shelter hoefden we nog maar een uurtje te lopen naar Dumpling hut. Ik nam nog een lekkere fles thee mee. Ondertussen begon het zachtjes te regenen en bij dumpling hut regende het al wat harder. We waren op het juiste moment aangekomen dus. Deze middag heb ik lekker gelegen in mijn mummieslaapzakje en heb ik mijn boek verder uitgelezen. Heerlijk zo lekker nietsen.
Ook deze ranger verwees naar de hut talk van Ross. Zij vertelde ook korter wat we konden verwachten, maar ook haar hut talk was erg leuk. Dat is ook het enige moment van de dag dat die mensen even wat aandacht krijgen van mensen die ze daadwerkelijk zien.
Overigens wil ik nog wel zeggen dat deze dag erg mooi was. De omgeving is niet te beschrijven.

In de nacht had ik gehoord dat het heel hard geregend had. De track was dus ook gesloten. Op de laatste dag zouden we nog een stukje echt Milford meekrijgen. De ranger besloot dat we in een groep moesten lopen tot boat shed. Van daaruit zou ze bepalen of we vrij door mochten lopen of dat we als groep moesten lopen. Het water was ongelovelijk veel gestegen. We hadden gisteren overdag 7.00 mililiter regen gehad. In de nacht had het bij ons 80 mililiter geregend (per m2?). Dit was genoeg om de rivier als een gek te doen stijgen en het pad te doen overstromen. Dit waren dus weer natte schoenen! Het had wel wat leuks om als groep te moeten lopen.
Bij boat shed aangekomen bleek dat we zelf door mochten lopen. Het viel wel mee (schatte ze in op basis van de rivier). Ze liep nog wel mee, maar echt verschrikkelijk overstroomd was het niet. Dit was niets in vergelijking met de Caples track. Onderweg hebben we nog een paar mooie dingen gezien als de Mackay watervallen en bell rock (een holle rots). Ik was aan het uitkijken naar de 34 mijlpaal, maar na de 33 mijlpaal kwam er ineens een huis in zicht. Dit bleek al sandfly point te zijn (het heet niet voor niets sandfly point... Irritante ***beesten). De grafsfeer in de hut was onverklaarbaar, want iedereen die daar zat had de track zonder kleerscheuren overleefd en had een prachtige track gehad. Ik besloot al mijn overige voedsel op te eten. Ik had honger. Goedaardig als ik ben mocht iemand die geen voedsel meer had mee eten. Ik ben zo slecht nog niet...
De boot nam ons mee naar de terminal waar ik voor de tweede keer stond. We zouden de bus van 5.00 pm hebben. Een andere bus stond er al en ik besloot het er op te wagen. Gelukkig als ik en Richard waren hadden we de laatste plaatsen.

In Te Anau aangekomen heb ik alles uitgezocht, werd mij door kamergenoten verzocht mijzelf te wassen en heb ik inkopen gedaan. Vanavond at ik rijst met kipsate! Lekker!
Ik heb verder nog wat gepraat met anderen en een film gekeken. Gewoon lekker ontspannen.

Vandaag is het de bedoeling dat ik lekker uitrust en mij voorbereid op morgen. Ik ga morgen weer verder lopen. De Keplertrack staat voor morgen op het programma. Ook nu zal ik weer voor 4 dagen van de radar verdwijnen.
De rest van mijn plannen is om naar Stewart Island te gaan en daar nog een wandeling te maken, voordat ik naar Dunedin, Mount Cook en Christchurch ga.

Ka kite ora.