Wanaka - Queenstown - Te Anau

Ik zie net dat ik geluk gehad heb... Mijn vorige 'internetsessie' is niet afgeschreven van mijn Global Gossip kaart. Mooi dus!

In Wanaka heb ik mijn laatste verslag geschreven. Wanaka is een stuk anders dan Queenstown. Een stukje rustiger en minder duur. Hoewel Queenstown mij ook nog niet echt veel geld gekost heeft. Queenstown is een stad waar je veel kunt doen, als je er maar voor betaalt.

In Wanaka wilde ik gaan mountainbiken. De volgende dag (sinds mijn laatste verslag) was het schandalig goed weer en ben ik naar de kapper geweest. De twee Zweedse meiden, die ook op de Stray bus zitten, werden opgehaald voor een skydive. Zenuwachtig dat ze waren! Maar ze hadden prachtig weer en ik was jaloers. In de ochtend heb ik mij een zomers kapsel aan laten meten bij een leuke kapster. Naast dat ik een deel van mijn haar verloor, lulde ze mij de oren van het hoofd. Dat vond ik natuurlijk erg gezellig en het was nog eens een leuke meid ook. Kon niet beter dus.
Met mijn zomerse kop wandelde ik door de straten van Wanaka en ben ik teruggegaan naar het hostel. In het hostel heb ik een hard tail mountainbike gehuurd en ben ik naar de I-Site gegaan (info centre). Daar heb ik een kaart gekocht van de mountainbike routes en ik kon vertrekken. Ik was op weg naar het Sticky Forest. Door die geweldige kaart reed ik eerst nog eens veel km om en na enige tijd kwam ik daar aan. Eenmaal in het bos bleek dat ik niets aan die kaart had. Hij klopte voor geen meter. Ik kwam overal en nergens uit en overal en nergens klopten de routenummers en namen. Prachtig. Ik dus weer via een ander pad omhoog gefietst waar ik een stelletje betrapte op vieze dingetjes in het bos. Lachen dus. Met een beetje kwade wil had ik een (volgens mij dure) camera en wat kleren rijker kunnen zijn. Ik heb ze maar laten liggen. Hij had mijn maat niet.
Toen ik weer beneden was, besloot ik achter een tweetal kiwi's aan te rijden. Het waren twee kiwi's uit Christchurch die even goede ervaringen hadden met de kaart als ik. Samen vonden we uit wat de beste en enige routes omhoog waren. Zo heb ik mij in de middag nog een paar keer vermaakt op een track naar beneden. Mijn lunch heb ik lekker op een boomstam opgegeten, waarna ik aan mijn zadel vast bleef plakken. Zat hars op de boom.
Ik besloot eerder uit het bos weg te gaan. Echt erg veel plezier had ik er niet en ik besloot dat het ook een goed idee kon zijn om langs het meer te fietsen. Dat bleek een topidee. Het weer zat erg mee en ik genoot van het uitzicht, de geur van zonnebrand en de sfeer van ontspanning langs het meer. Heerlijk!
Ik ondervond weer eens problemen met mijn mobiel en heb dus voor de derde keer met Nokia aan de lijn gehangen. Ik kon geen foto's meer maken. Gelukkig heeft de vrouw me goed geholpen en kan ik nu weer prachtige panoramafotos maken.
De twee Zweedse meiden waren helemaal in de wolken van hun skydive. Wat ik knap vond, want er was nog steeds geen wokje te bekennen. Ze hadden hun flessen wijn tevoorschijn getoverd en zaten op het grasveld gezellig te drinken. Ik heb ze gezelschap gehouden en samen besloten we om langs het meer te eten en te genieten van het avondzonnetje. Zo at ik een burger en een patatje terwijl de paragliders aan het spelen waren met hun parachute. Het was een heel ontspannend middagje geweest zo.
In de avond hebben Annerie en ik een film gekeken in de YHA (waar ik nu dus lid van ben, kostte me vanwege mijn langere verblijf en een aantal aanbiedingen slechts 5 dollar) en zijn we naar de Mint Bar gegaan. De bar van de X Base (hostelketen). Daar vonden we uit dat een rum cola goedkoper is dan een biertje of een wijntje. Dus drie keer raden wat er gedronken werd. Het was een gezellige avond.

De volgende dag stond de reis richting Queenstown op het programma. We besloten dat het verstandig was om bepaalde inkopen in Wanaka te doen. Daaronder viel ook de alcohol voor oudjaarsavond. Dat zou misschien wel goedkoper zijn in Wanaka. Na de supermarkt gingen we op zoek naar een liquor store. Toen die niet gevonden was na een keer naar links en een keer naar rechts te kijken, besloten we het maar te vragen. De vrouw van de kledingwinkel haalde al haar kaartlees- en kaarttekenkunsten uit de kast en vertelde ons (al meedraaiend met de aanwijzingen die ze gaf) wel drie keer wat we tegen konden komen, waar we moesten zijn en hoe het er uit zag. Hilariteit, maar we vonden de goedkoopste liquorstore wel! Hulde aan die verkoopster! Goed in het bezit was: verschillende soorten voedsel, een fles wijn en een fles rum. Aye!
In het zonnetje hebben we gewacht op de Stray bus en Annerie heeft die middag gedaan wat zij wilde doen. Zij reist met een andere busmaatschappij.
Mijn eerste oordeel over de Straybuschauffeur was dat het een eikel was. De vraag wie er al accomodatie geregeld had was voor mij bestemd. Ik zou mijn tentje bij Hippo Lodge opzetten. "Where are you staying bro?" "I'm pitching my tent up at the Hippo Lodge" "Too bad for you, don't know where that is". Aangenaam kennis te maken meneer de buschauffeur...
Goed, hij bleek aardiger te zijn dan ik aanvankelijk dacht. Hij probeerde ons (heel laat in de avond) toch nog op de juiste plaats af te zetten. Ik en nog een andere kerel moesten alsnog een kwartiertje een teringheuvel oplopen. De rest sliep in de Nomads. Het was namelijk zo dat heel Queenstown volgeboekt was voor nieuwjaar, maar Stray heeft een deal met alle plaatsen waar ze overnachten. Ze moeten de originele prijzen hanteren en plaats bieden voor vier nachten.
We maakten onderweg nog een lekkere fruitstop in de fruitschaal van Otago (regio). Daar kocht ik heerlijke tomaten en feijoajam. Ik hoop overigens binnenkort eens echt feijoa's te proeven.
De volgende stop was AJ Hackets. De plaats waar voor het eerst een bungeejump gedaan is. Veel mensen wilden springen en het was echt duidelijk dat er zo veel mogelijk centen verdiend moest worden. Het was mij echter te duur ($180.00 exc. korting $140.00 met korting) en voor dat geld zag/zie ik het plezier er niet van in. Iedereen blijft overigens wel zeggen dat het een te gekke ervaring is...
Goed, daar hebben we te veel tijd doorgebracht en daardoor zijn we te laat in Queenstown aangekomen. We kregen nog een rondleiding met de bus en vervolgens werden de hostels opgezocht. Annerie zat wederom weer op mij te wachten. Ze was twee uur later vertrokken en was er veel eerder dan ik. Gelukkig kwam alles goed en stond het tentje voordat het donker was.

Nieuwjaarsdag! Gisteravond was een Deense meid met het idee gekomen een gezamenlijk etentje te organiseren. Iedereen maakt een gerecht klaar voor het aantal mensen dat zich had aangemeld en dan zouden we dat oppeuzelen. Op de dag zelf hebben we ons vooral beziggehouden met het organiseren van onze wandeltocht van na nieuwjaar. Om dat op nieuwjaarsdag te organiseren is een beetje te overenthousiast vonden we. Zoals gebruikelijk zijn we heen en weer gelopen van de DOC naar de I-Site en naar de Info&Track om voor alles te zorgen. Kampeertickets, vervoer naar het begin en vervoer van de track af. Uiteindelijk, na veel geregel, zijn we er uitgekomen. Het werd vervoer naar de Caples track, het lopen van de Caples track, vervoer naar Milford Sound, een cruise op Milford Sound, vervoer naar Te Anau een overnachting in de YHA in Te Anau en wederom het vervoer van Te Anau naar Queenstown. Goed, dat was geregeld... Nu het avondeten nog. De pittige humus (soort van smeersel voor op toastjes) kon wel van pas komen. We besloten wraps te maken. Alle ingredienten werden ingeslagen, medehostelbewoners werden al lachend begroet en vervolgens vergaten we de cola. Moesten we de teringheuvel weer af. Naja Annerie dan... Ik zou alvast met alle zware zakken omhoog lopen en aan de voorbereidingen beginnen.
Uiteindelijk was bijna alles klaar en konden we aan tafel. De rum cola werd te sterk gemixed en er werd nog even op de rest gewacht. Iedereen was goed aangekleed en klaar om uit te gaan. Maar eerst moest er nog gezorgd worden voor het eten. Dat moest op natuurlijk! Het was erg gezellig. met zijn twintigen hebben we een heel gezellige vooravond gehad. Al het eten was goed verdeeld (daarmee bedoel ik dat er niet schandalig veel toetjes gemaakt zijn of iets soortgelijks). Er was genoeg voor iedereen en als dat er niet geweest was, dan kon je je gemakkelijk vullen met de applecrumble met custard, ijs of pannenkoeken. Na het avondeten stond er een trivia quiz op het programma met als quizmaster een Amerikaan. Deze Amerikaan vertelde ons dat we een teamnaam moesten verzinnen en dat hij een nogal ranzig gevoel voor humor had. Vandaar dat het ook in mij opkwam om ons team (Annerie en ik) te vernoemen naar de zichtbaarheid van het ondergoed van de twee Engelse meiden tegenover ons. Prachtig, maar we kregen helaas geen bonuspunten voor onze naam. Zij hadden een betere naam bedacht ("It's not rape if you shout SURPRISE!"). De quiz ging over de actualiteiten in 2010. Kan iemand zich nog herinneren (en niet googlen!) hoe die ene vulkaan ook alweer heet die het vliegverkeer in Europa plat wist te leggen?. Gelukkig wisten we wel in welk land deze vulkaan zich huisvest.
Na deze quiz hebben we gezellig gepraat en troffen we de eerste verschijnselen van aangeschoten zijn aan bij de mensen om ons heen. Gek genoeg hadden wij daar geen last van. We deden het te rustig aan denk ik...

Even voor twaalf spoedden we ons naar beneden naar de haven. Daar stond een podium en waren we op de goede plaats. Het gebruikelijke ritueel vond daar plaats. Gezelligheid, aftellen, elkaar een fantaweldig nieuwjaar wensen (wat ik bij deze aan iedereen wil doen) en kijken naar het vuurwerk. Op dit moment was ik blij dat ik niet in Punakaiki zat...
Na het vuurwerk zijn we richting de World bar gegaan. Gisteravond hadden we een verkleinde kroegentocht gehouden om te kijken wat een mooie feestgelegenheid was. De Worldbar was de winnaar.
Met slechts een entryfee van $10.00 kwamen we de bar binnen. Geheel de avond was het gezellig gebleven. Geen enkel probleem of vechtpartij gezien. Ook was het niet zo druk dat je je kont niet kon keren. Heerlijk!
De volgende dag hoorden we dat het anders was geweest bij andere kroegen. Wij blij.

De volgende dag waren we natuurlijk traditiegetrouw (zo hoort dat op nieuwjaarsdag, toch?) laat opgestaan en hebben we met zijn allen genoten van de zon. Annerie en ik zijn naar beneden gelopen om nog een aantal dingen te regelen. Aan de haven hebben we genoten van het heerlijke zonnetje en de activiteiten om ons heen.
Ook hebben we onze spullen uitgezocht voor de wandeling en deze in de berging gezet.

2 Januari. Vandaag zouden we om 7.50 uur opgehaald worden. Een schandalige tijd. En zoals wij daar goed in zijn waren we stipt op tijd op de pickup locatie. Daar stonden we te denken dat we misschien de bus gemist hadden. Gelukkig bleek dit niet het geval.
We werden opgehaald en naar Glenorchy gereden. In Glenorchy moesten we overstappen. Ik besloot dat ik voor een laatse kop koffie voor de komende dagen ging.
De buschauffeur was een oude kerel, maar hij had volgens mij erg veel plezier in zijn werk. Wat erg prettig is natuurlijk. Beter dan een chagrijnige knar.
We reden eerst naar het begin van de Rees track en vervolgens zouden we naar het begin van de greenstone/caples track gereden worden. Af te raden om dit met je gewone auto te doen. Veel kleine beekjes die je moet oversteken en soms erg ruig terrein.
Eenmaal aan het begin van de greenstone/caples track hebben we genoten van een banaan. Missie "maak Annerie haar rugzak lichter" was begonnen. Wederom droeg zij het voedsel.

De wandeling was erg vlak. We liepen bijna de hele dag langs de rivier en naar ons gevoel gingen we niet omhoog. Het was duidelijk dat dit geen great walk was, maar een tramping track. Het was net een speurtocht. Soms moest je goed zoeken naar het volgende oranje driehoekje dat de weg wees. Zo af en toe was het pad gebarricadeerd en soms was het overstroomd. Maar dit is nog niets in vergelijking met wat we de volgende dag zouden krijgen. We hebben erg mooie uitzichten gehad en ook erg veel lol gehad op de track.
Een paar uur voor aankomst bij de Upper Caples Hut begon het te regenen. De regenuitrusting werd tevoorscdhijn getoverd en de wandeling werd voortgezet. Even hebben we geschuild in het eerste stukje bos dat we weer moesten doorkruisen. Daar bleven we droger dan buiten het bos. Een vallei met hoog gras was ons uitzicht. De gehele wandeling was eigenlijk het eerste gedeelte door bos, waarna een stuk buiten het bos volgde. Vervolgens liepen we wederom door bos en kwamen we bij de mid caples hut aan. Daarna wisselde het zich wederom af en uiteindelijk kwamen we aan bij de hut. Daar hebben we onze kleren te drogen gehangen en de controleur van het DOC adviseerde ons over de volgende dag. Het kon nog wel eens zwaar en onmogelijk worden voor de volgende dag. Iedereen in de hut was enigszins op zijn hoede voor wat er komen zou. Door de hevige regenval, zou de Caplesrivier in hoogte stijgen. Daarmee stijggen ook de zijstroompjes. Dat zou de crossings wel eens onmogelijk kunnen maken. Yahoo! Avontuur...
Ons avondeten was verrassend lekker. We hadden twee zakjes van Backcountry Cuisine ingeslagen. Dit gevriesdroogde voedsel weegt slechts 175 gram. Voor de eerste dag stond pasta met rundvlees op het menu. Zoals ik al zei was het verrassend lekker!
Na het eten ontfermden we ons over de tent. Het idee was om de tent onder het (net iets te kleine) afdakje neer te zetten. Daar zouden we kunnen slapen en de tent droog kunnen houden. TOen ik een vuilniszak geregeld had om de tent in te kunnen bewaren (voor in de rugzak) besloten we om hem maar fatsoenlijk op te zetten. We vonden een plaats in het bos. Het lag iets hoger dan de rest en het lag beschut. Prima dus.

De volgende dag bleek dit een prima keuze geweest te zijn. De rest van het veldje om de hut was een moeras geworden en de rivier was flink gestegen. Iedereen bereidde zich voor. Een tweetal Kiwi's met Aziatische vriendinnen bleef maar door praten over de lengte van zijn reisgenootschap. Een Belg deed erg bijdehand en wist alles beter. Hij was prima voorbereid. Hij had zelfs gezegd dat als het in de nacht flink zou regenen, dat hij dan niet zou vertrekken. Hij was namelijk al eens eerder bijna onderkoeld geweest. Toch vertrok hij. Een sportieve Australische was zelfs al vertrokken toen wij wakker waren.
Na ons ontbijt en het afbreken van de tent zijn we ook maar op pad gegaan. Ik had mij voorbereid op gegarandeerde natte voeten. Annerie nog niet zo, maar na een kwartier gaf ze dit op.
Het was nauwelijks meer wandelen te noemen. Het pad was soms overstroomd, als er al sprake was van een pad. Praktisch liepen we gewoon heuvelopwaards door een bos. Wederom zochten we steeds naar de oranje driehoekjes. Af en toe kwamen we een sterk stromend zijstroompje tegen die overgestoken moest worden. Het water kwam net niet tot het kritieke punt (gelukkig). Met droge broeken kwamen we aan de overkant. Alleen de schoenen waren zeikend nat. Maar dat kon niet anders.
De verdere tocht hebben we ons steeds afgevraagd wat we nog meer tegen zouden komen.
Nadat we een mega riviertje overgestoken waren (op het rustigste punt)kregen we het idee dat dit het laatste riviertje was. Dat was het ook, maar het pad was nog steeds overstroomd.
Het pad was vanaf nu een waterval. Het overvloedige water stroomt langs het pad (de rotsen) naar beneden. Dus praktisch klommen we langs een waterval omhoog.
Eenmaal boven aangekomen hadden we prachtig weer en kwamen we de anderen ook weer tegen. Het was wel opgehouden met regenen en we hadden een heerlijk zonnetje. Daar maakten we gebruik van. De natte kleren werden te drogen gehangen en andere kleren aangetrokken.
Gezellig met zijn allen hebben we onze lunch gegeten en genoten van het uitzicht en de zon.

De tocht naar beneden was nog een stukje zwaarder. Dit was een nog steiler stuk. Wederom over rotsen en wortels van bomen. Soms moest je een meter naar beneden zien te komen en landen op een schuin en glibberig vlak. Dat was best wel heftig vond ik. Niet het meest gemakkelijke. Dit was best wel zwaar.
Gelukkig bereikten we de onderkant en kon ik in lachen uitbarsten toen Annerie tot haar middel in het water zakte. Net als ik dacht ze dat ze naar de overkant kon lopen en een droge broek zou behouden. Helaas voor haar was het iets dieper. daar maakte ik gebruik van. Ik nam een instabiele boomstronk om overheen te lopen. Gelukkig kreeg ik hulp van Annerie, anders was ik er ook in gedonderd. Annerie heeft wel pech gehad deze tocht. Gisteren had ze namelijk nog zoiets. Ze sprong een klein beekje over en zakte tot over haar enkel weg in de modder. Zij vroeg zich echter af waarom mij dit niet overkwam.
Het laatste gedeelte zou het zwaarst zijn. We moesten een grote rivier/moerasachtig gebied oversteken. Dit viel ons echter heel erg mee. De foto's met een van de weinige bordjes werden genomen en we liepen richting de camping. Onderweg hebben we nog wat water uit de rivier getapt en er een pilletje iodine in gedaan. Dit bleek erg slim, want op de camping konden we geen water bereiken. Dus mijn water was gebruikt om de babotjie (Zuid Afrikaans, volgens mij bobotie)klaar te maken. Het water werd gekookt en in het zakje gedaan. Het zakje dicht en we wachtten tien minuten. Een stuk bloemkool diende als voorafje. Annerie wilde dit graag mee (ik wilde graag snoepjes...). Ongekookte bloemkool was lekkerder dan gedacht. De babotjie was ook erg lekker. Een feestmaal!
Wederom hingen onze kleren te drogen en zaten we in de tent tegen die kleine teringbeestjes. Sandflies! Ik maakte me zorgen om mijn tentje. In dit gebied zouden namelijk kea's zitten. Deze alpine papagaaien schijnen erg brutaal, slim en destructief te zijn. Deze omnivoren schijnen plastic weg te eten van fietsen, tenten te molesteren en ook auto's en fietsen zijn niet veilig. Ik vreesde dus voor mijn tentje. In heel onze wandeling zijn we er slechts een tegengekomen. Deze vloog door de valei.
De laatste dag hadden we een lachtertje. Het zou slechts 2 uur duren voor dat we bij het eind zouden zijn. We besloten een side trip te maken naar de Key summit. We hebben onze tassen beneden achter gelaten (zoals vele anderen) en zijn naar boven gelopen. Daar hebben we een paar prachtfotos weten te maken en zijn we weer teruggegaan. Voor het eerst in dagen hoorden we weer een weg en auto's! Bij the Divide aangekomen hebben we onze tassen neergelegd en hebben we wederom gelunched. Heerlijk om alles op te kunnen eten. We zouden namelijk op de bus ons lunchpakket krijgen. Na de lunch hebben we ons omgekleed en ons opgefrist. Ik had een zeepje meegenomen en zo kon ik mijzelf enigszins menselijk laten voelen tussen alle frisgewassen toeristen.

De bus was echter veel te laat, maar ach. We genoten van een heerlijk zonnetje.
In de bus hebben we een aantal fotostops gemaakt. Wij hadden echter net drie dagen rondgelopen door de natuur die zij zo nodig moesten fotograferen. Echt heel indrukwekkend was het niet meer.

Hetzelfde geldt voor de Milford Cruise. Deze Fjorden waren naar mijn idee minder indrukwekkend dan dat ik eerst gedacht had. Iedereen vindt dat je Milford Sound bezocht moest hebben, ik ook. Toen het zonnetje doorkwam was het toch wel erg mooi. Maar toch had ik mij er meer van voorgesteld. Op de cuise hebben we veel foto's weten te maken en stonden we ook bijna onder een waterval. Erg tof.
Op de terugreis werd er een kiwifilm aangezet. In Te Anau hebben we ons ingecheckt, tassen gedropt en zijn we boodschappen gaan doen. Heerlijke pannenkoeken stonden op het menu.
Na het avondeten raakten we in een gesprek verzeild met wat Italianen. Vond ik erg gezellig.

Wat een nachtrust hebben we gehad! Heerlijk, een bed onder onze rug! Zelfs het ontbijt was super, want we hadden nog wat eieren, kaas en ham over. In de free food basket lag ook nog een tomaat. Prima uitsmijter kun je daar van maken.
We hadden praktisch de hele dag in Te Anau. De dame bij de I-Site adviseerde ons een helehoop dure activiteiten, maar wist ons ook te vertellen dat we naar de wildlifecentre konden gaan. Onderweg (pad langs het meer) kwamen we langs een DOC. Daar heb ik informatie ingeslagen over de Kepler track. Deze staat nu ook op het programma. Verder hebben we in Te Anau een potje gemidgetgolfd. Ik heb glorieus verloren.
De bus richting queenstown had ook een film opstaan. Wederom een film van Nieuw Zeelandse bodem.

In Queenstown kwamen we veel te laat aan en de buschauffeur verzocht ons om eerder de bus te verlaten, want hij zou een andere route rijden. Het scheelde een halve straat, maar toch. Het kwam onverwacht. Hierdoor vergat ik mijn boek. Handig.
Terwijl Annerie op de Fergburger stond te wachten (Fergburgers zijn legendarische burgers in Queenstown)heb ik ons ingecheckt en de tent opgezet.
Deze avond hebben we onze Fergburger opgepeuzeld en de rum cola opgedronken en brood gebakken. Heerlijk!

Toen we de volgende dag wakker werden hebben we ons brood gegeten en zijn we omhoog gelopen bij de gondel. Je kunt een berg op voor $23.00. Wij gingen omhoog lopen, alsof we dat nog niet genoeg hadden gedaan. Tot overmaat van ramp hadden we ook nog eens de verkeerde schoenen aangetrokken. Ik dacht dat het een pad zou zijn. Nee dus. Het was heerlijk slipperig! Boven hadden we een prachtig uitzicht en hebben we een koffie/thee gedronken met worteltjestaart. Dat hadden we wel verdiend vind ik!
Eenmaal beneden hebben we een paar boodschappen gedaan. Ik zou koken en Annerie ging even achter het internet. Zo ontstond mijn (te) hete, maar lekkere pasta.
Wederom hebben we in de avond een brood gebakken. Helaas wilde het deeg niet rijzen, waardoor er twee objecten ontstonden waarmee je iemand dood kon gooien.

De volgende dag vertrok Annerie vroeg in de ochtend richting Franz Jozef. Ik ben vroeg opgestaan en heb alles geregeld om de Kepler track te kunnen lopen en ik heb zelfs mijn boek terug weten te krijgen. Ik blij!
De rest van de dag heb ik geslapen. Ik was moe!
In de avond (toen ik ging eten) zat er een kiwikerel op de bank met wie ik naar de Buffalo bar ben gegaan. Daar zijn we verzeild geraakt in twee potjes pool met twee amerikanen. Daarvan hebben we er een gewonnen. Vervolgens had ik nog een individueel potje verloren. De koers werd verder uitgezet in de bar. De twee voor een aanbieding hebben we flink gebruikt (deze aanbieding hoort bij ons hostelverblijf). Resultaat: aangeschoten zijn en een toffe avond beleven met twee Duitsers en een Kiwi.

Gisteren en vandaag waren de National 7's. Een speciaal rugbytoernooi. Gisteren heb ik heerlijk onder het genot van een biertje rugby gekeken met andere Zweedse jongens en een Schot. Vervolgens hebben we bij de liquorstore wat bier ingeslagen (ik sprite, vanwege de vorige avond). Dit werd opgedronken terwijl we aan de rand van het meer zaten. En zo af en toe waagde iemand een beetje gitaar te spelen. En dat een heerlijk zonnetje! Stel je eens voor...