Nelson - Punakaiki - Franz Jozef (Kerst) - Wanaka

Het is dus weer eens tijd voor een nieuw verslag. De laatste keer dat ik een verslag geplaatst had, was ik nog in het noordelijke Nelson. Nu ben ik alweer in het zuiden, Wanaka.

Het was mijn bedoeling om Kerst en oud en nieuw in Punakaiki te gaan vieren. Helaas bleek dat niet een plaats voor mij te zijn. Daarover vertel ik zo wel meer.

Ik ben wakker geworden in mijn tentje in Nelson. Ik had de keuze: of een nacht in mijn tent bijboeken of lekker met een droge tent in mijn tas (we hadden hem opgezet, omdat hij nat was)en slapen in een dormroom.
Ik koos voor het eerste. Het weer zag er goed uit, dus wat maakte het uit. Ik kon zo juist sneller weer het bed in om nog een kleine inspectie te houden van de binnenkant van mijn oogleden. Nog geen tien minuten nadat ik bijgeboekt had, begon het te regenen. BINGO! Dat had ik natuurlijk weer.
Deze dag heeft het alleen maar geregend. Ik heb wat zaakjes geregeld (waaronder dat ik Kerst en oud en nieuw in Punakaiki --> Te Nikau Retreat)en ben nog even achter het internet gegaan.

Toen ik de volgende morgen wakker werd en alles moest opbreken was het nog steeds aan het regenen. Inmiddels was het al 24 uur aan het regenen.
De tent was weer nat, dus die ging in zijn eigen zakje buiten mijn rugzak. Dit betekende dat dit gewicht buiten mijn rug zat en dit dus zwaarder voelt voor mij. Als je dan gaat liften is dat niet prettig.
Ik ben dus liftend naar Punakaiki gegaan. Dit was een geweldige ervaring. Na mijn ontbijt en het opladen van mijn telefoon ben ik met mijn slippers en volledige regenuitrusting de regen gaan trotseren. Daar probeerde ik langs de rand van state highway 6 een lift te krijgen. Met mijn grootste glimlach op mijn gezicht stond ik langs de weg in de stromende regen.
Het duurde een tijd voordat er iemand stopte. Diegene bleek ook nog eens gewoon te stoppen omdat hij iets moest controleren. Balen dus. Net toen ik besloot nog een stukje door te lopen, had een vrouw een rondje gereden om mij mee te nemen. De vrouw had vaker gelift en ze zou me op een goede en droge liftplaats afzetten. Aardig van deze mevrouw.
Dus daar stond ik onder het dak van het tankstation. De vrouw had me ook aangeraden om een liftbordje te maken. Zo aangeraden, zo gedaan. Ik ben gaan vragen naar een oude doos en heb daar groot Punakaiki opgezet. Stom, dat bleek achteraf. Ik had er beter Westport op kunnen zetten. Dat dus maar op de andere kant gezet.
Een vage imitatie van de kerstman trok wild aan zijn stuur en zette de auto langs de kant. Hij zou niet ver gaan, maar hij kon me wel een lift aanbieden. Even later stond ik weer langs de kant van de weg. De volgende lift die ik kreeg, ging naar Stroke. Dat ligt nog iets verder buiten Nelson. Deze vrouw was met haar dochtertje onderweg naar het consultatiebureau voor de "jabs" (inentingen). De vrouw was zo aardig om mij onder een dak af te zetten. Ik dus weer mijn spullen onder een dakje kunnen plaatsen en ikzelf met mijn regenjack en liftbordje in de regen.
Het mooiste komt nu. Een oude vrouw zag mij staan, liep naar mij toe en vroeg mij met haar mee te lopen. Een oude vrouw, dat moet vast geen kwaad kunnen om met haar mee te lopen. En dat bleek ook niet. Geen nare toestanden, alleen een heerlijke mok koffie en geweldige hulp van medewerkers van het bedrijf waar haar zoon werkt. Daar zat ik in een bedrijf ("Idea") in het kleine dorpje Stroke met een lekkere warme kop koffie. De mensen in dit bedrijf waren hartstikke aardig en zagen mijn liftbordje. Dat kon niet meer als liftbordje doorgaan vonden ze. Die hebben ze dus mooi weggegooid en technisch als ze waren hebben ze na twee keer met Word gerommeld te hebben een tweetal A4tjes voor me uitgeprint. Op een daarvan stond 'Westport' en op de andere stond 'Punakaiki', want daar moest ik tenslotte naar toe. Om er voor te zorgen dat de papieren niet zo doorweekt zouden worden door de regen, hebben ze de papieren ook nog eens geplastificeerd. Kan het nog beter? Ja dus. Omdat het vrijdag was, ging een collega eerder naar huis. Zo werd ik (naar mijn idee in Richmond) afgezet op een goede liftplaats. Inmiddels regende het niet meer zo hard, maar toch regende het nog.
Een leuke (en net afgestudeerde 22 jarige) tandartsassistente zag mij staan met mijn grote glimlach en mijn duim omhoog. Blijkbaar moest ze gedacht hebben dat ik wel een leuke kerel ben. Of ze was gewoon vriendelijk... Dat kan ook, wie weet. Zij gaf me een lift naar een ander leuk dorpje (waar ik de naam van vergeten ben) en zette me af aan het begin van dit dorpje.

Toen ik daar met mijn geplastificeerde bordjes als de georganiseerde backpacker langs de weg stond, kreeg ik een lift aangeboden. Twee vriendelijke Israelische backpackers gingen naar Westport. Wederom BINGO!
Zo ben ik al kletsend, luisterend naar heerlijke muziek en al chillend richting Westport gereden. Dit tweetal reed zelfs langs Punakaiki. Ik zou dus zelfs in Punakaiki afgezet worden. Kon niet beter dus. Toen we in Westport waren moest er getankt worden en we hadden inmiddels ook wel honger gekregen. Al genietend van een burger, wat patatjes en de koffie die ik voor ze gekocht had, vulden we onze magen. De tocht richting het bruisende Punakaiki werd ingezet.

Toen ik een bordje Punakaiki zag staan, meende ik ook een bordje "Te Nikau Retreat" gezien te hebben. Daar waren we dus al voorbij. De auto werd omgedraaid en ik werd vlak voor de deur van het hostel afgezet.
Hier zou ik de komende weken vertoeven.
Ik bedankte het Israelische koppel en zwaaide ze uit. Vervolgens werd ik voorgesteld aan de andere WWOOFers. Mijn eerste indruk van het verblijf was niet al te positief. Er was een Duits koppel, een andere Duitse meid en er waren twee Amerikanen uit Montana. Er lagen gitaren door het verblijf, wat ik prachtig vond.
In dit hostel zou ik gaan werken voor de komende twee weken. Toen ik mijn slaapplaats zag was ik al helemaal niet meer zeker van mijn zaak. Het zag er allemaal net niet zo geweldig uit als dat ik gedacht had. Het beste was misschien nog wel dat ik geen telefonisch bereik had in dit hostel. Ik zou het een aantal dagen de tijd geven, want ik ga niet zomaar weg. Ik had nooit gedacht dat het niet hebben van mobiel bereik zo vervelend kon zijn. Ik wilde gewoon een aantal dingen plannen en op het internet lezen wat er in de wereld gebeurde.
Over mijn verblijf in dit hostel ga ik kort zijn.
Het werk was zeer goed te doen. Wat ik elke dag moest doen was het verschonen van het beddengoed, de kamers schoonmaken en het hoofdgebouw schoonmaken. De manager was erg gesteld op een goede eerste indruk, dus moest het heel erg goed schoon zijn. An sich is dat geen probleem, maar als het de weken voor jouw verblijf minder goed gedaan is... Dan is het smerig. Dat constateerde de manager ook en bood haar excuses aan voor haar kleine uitval richting mijn schoonmaakkunsten. Ze wilde het alleen erg schoon hebben en baalde er van dat het tijdens haar afwezigheid slecht schoongemaakt was.
Nadat alles schoongemaakt, stofvrij en gedweild was (een paar douches, een aantal slaapkamers, de keuken, de toiletten en de woonkamer), was je vrij. Wat moet je in hemelsnaam doen in Punakaiki. Er waren een aantal wandelingen en je kon naar het strand gaan. Gelukkig regende het stront van de dijk en dus wilde ik helemaal niet naar buiten. Tijdens mijn verblijf daar regende het nogal veel. Ook hadden ze in het hostel de kookbeurt. Als je in de ochtend brood en muffins had gebakken, dan moest je in de avond koken.

Ik ben een keer opgestaan samen met de Amerikaanse jongens. Lachen, want we hadden de muffins te laag in de oven gezet, waardoor het laagje bovenop nog mooi vloeibaar was en de onderkant mooi zwart (oke, ik overdrijf lichtelijk). Ik heb gezien hoe het hele proces in werking hoort te gaan en wat je allemaal moet doen.
Mijn eigen brood zag er mooi uit. Het was alleen vergeten te rijzen. Oorzaak hiervan was te weinig kneden van het deeg. Dat zei een vrouw echter tegen mij. Haar man is bakker. Het deeg was ook niet heel erg goed gekneed, moet ik eerlijk zeggen. Maar toch was het wel redelijk gelukt.
Mijn muffins daarintegen waren geweldig. Dat kreeg ik van anderen te horen die mijn muffins geproefd hadden. Misschien dus toch nog een andere toekomst voor mij weggelegd? Denk het niet. Ik hou te veel van de nacht en het uitslapen in de ochtend.

De activiteiten buiten het werken verschilden. Er werd veel gitaar gespeeld en ik ben een keer zelf naar het strand gelopen. Het was een prachtig strand met een enorm wilde zee.
Dit bleek ook toen ik met de Amerikaanse jongens ging frisbeeen (nergens in NZ werken die toetsenborden zoals in NL. Vandaar geen puntjes) Met drie Amerikanen uit Montana (Ja er was zelfs een gast uit Montana)stonden we met hevige wind een frisbee te gooien op het strand. Het was een geweledige activiteit. Tot de gastAmerikaan de frisbee in de zee liet belanden. De stroming was zo sterk dat de frisbee steeds dieper het water in ging. De golven werden zo hoog dat een van de Amerikanen letterlijk een paar meter achteruit geduwd werd. De golven waren dan ook hoger dan ons. Ik stond langs de kant. Uiteindelijk kreeg Nate het voor elkaar de frisbee te pakken. Hij wierp hem terug naar ons, maar hij haalde helaas onze kant niet. Daar ging hij weer. Nu ging Mike maar de zee in. Hij slaagde er uiteindelijk in om de frisbee te pakken. Hij zou het echter niet nog een keer doen. De stroming was toch iets sterker dan hij dacht.
Al met al was het een geweldige middag.

Mijn vertrek uit Punakaiki vind ik ook wel beschrijvingswaardig. Ik had aangekondigd eerder weg te gaan. Op deze manier kon ik oud en nieuw in Queenstown vieren en dan zou ik Annerie daar ook tegenkomen. Zou wel gezellig zijn. Ik had dus al vastgelegd dat ik de bus op 26 december zou hebben. Toen ik dat doorgaf was dat goed. Later kreeg ik te horen dat ik dan maar de 22e moest vertrekken. Dit in verband met twee Duitse jongens die ook wilden WWOOFen in dit hostel. Als ik de 22e zou vertrekken zou ze hen onderdak kunnen bieden. Dit klonk redelijk voor mij en zo heb ik een uur langs de kant van state highway 6 gezeten om alles in mijn planning weer om te bouwen. Maar het is gelukt! De 22e zou ik naar Barrytown gaan met Stray, de 23e naar Franz Jozef en de 26e naar Wanaka om vervolgens de 30e de bus naar Queenstown te hebben. Prima plan, al zeg ik het zelf!

En zo vertrok ik uit het bruisende Punakaiki op de 22e van december. Ik had zelfs de pancake rocks nog niet eens gezien. Maar ik ging er vanuit dat ik die met de Stray bus wel zou zien.
De hele dag van vertrek heb ik geprobeerd mijn dagboek bij te werken en om orde op zaken te stellen.
Om half vier werd ik eindelijk opgehaald door de Stray bus. De bus was bijna leeg er zaten slechts negen meiden in. Zelfs de buschauffeur was vrouwelijk. We reden inderdaad langs de pancake rocks en de blowholes. Was erg tof om te zien en terwijl ik die wandeling maakte raakte ik in gesprek met een van die meiden. Een Nederlandse studente uit Groningen.
De rit richting het bruisende Barrytown was niet zo lang meer en daar eenmaal aangekomen stonden we in een pub. Dit hostel was een oude miners pub. Kon gezellig wat gedronken worden dus in de avond. De kamers werden opgezocht, de bedden werden opgemaakt. Ik imponeerde natuurlijk al die rommelige meiden met mijn fantastische bedopmaakkunst die ik in Punakaiki geleerd had. Overigens vroeg iedereen zich af wat ik in hemelsnaam daar in Punakaiki gedaan had. De avond was, zoals het te voorspellen is, erg leuk. In die pub komen alleen Stray bussen en er stonden bakken met verkleedkleren. Na een aantal biertjes toverde ik mij dan ook om tot een dorstige piraat en een andere Nederlandse meid (studente uit Utrecht) toverde zich om tot een aggressieve Santa Claus. Lachen, gieren en brullen dus deze avond. We kregen zelfs een drankje, omdat we verkleed waren.

De volgende ochtend, toen iedereen ging bonecarven, ging ik mij nog maar eens omdraaien. Het was te vroeg voor mij en ik had geen zin gehad om mij op te geven voor bonecarven. Dit is een of ander creatief iets, waarbij je van koeienbot een mooie hanger maakt voor om je nek. Tsja, met al dat bloed in mijn alcohol had dat toch niet goed gekomen...
Toen we richting Franz Jozef reden moesten we alle plannen voor kerst uitstippelen. We kwamen namelijk langs Greymouth en dat zou onze grote supermarktstop zijn. Daar zouden we ons kerstdiner en andere spullen voor de komende dagen moeten kopen. Met Kerst en Boxing day zou alles in Franz Jozef namelijk gesloten zijn.
Deze stop werd ook gebruikt om nog wat alcohol in te slaan voor kerst. Ten slotte hoort dat bij Kerst...

In Franz Jozef aangekomen, werd ons verzocht de dagwandeling over de gletsjer te betalen. Nadat dat betaald was en wij een instructievideo gezien hadden, zijn we richting het hostel gegaan.
Ik sliep op een kamer met twee Zweedse meiden, een Duitse vrouw en een Finse jongen. Erg leuke groep! Na ons avondeten heb ik nog wat drankjes gedaan in de Monsoon (Bar/Restaurant). Daar hadden ze een erg leuke slogan: "It rains, we pour". Het was karaokeavond en de Straybuschauffeurs werden verzocht hun bussen te verzamelen. Uiteindelijk werd met de bus van Bubbles het bekende 'Hotel California' ingezet.
Ook vandaag belandde ik dus weer enigszins beschonken in bed.

Inmiddels zijn we aangekomen op 24 december. Om 8.15 am moesten we klaar staan bij Franz Jozef Glacier Guides. Dat stonden we dus ook. We werden uitgerust met een jas, overbroek, sokken, schoenen, cramp ons (soort van ijzers voor onder je schoenen), handschoenen en een muts. We zouden het dus niet koud krijgen.
Bij de parkeerplaats aangekomen moesten we nog een stukje lopen en kwamen we aan bij een begin van een ander pad. Inmiddels moesten we veel door plasjes lopen, maar de goede uitrusting hield ons droog. Door de hevige regenval had het department of conservation de brug weggehaald. Hierdoor moesten we door een rivier lopen met al onze spullen. Deze rivier was dan ook niet al te zachtstromend. Wonder boven wonder kwam ik ook weer droog aan de overkant. In ieder geval mijn voeten. De rest zou gewoon droog aangevoeld hebben.
De wandeling naar de gletsjer toe was nog eens 45 minuten. Eenmaal daar aangekomen konden we kiezen in welke groep we wilden zitten. Ik koos er voor om in groep 1 te gaan. Dit zou de snelste groep zijn met de minst uitgehakte paden. Leek me dus erg uitdagend. Ik zat in de groep bij de Zweedse meiden en de Finse jongen. Bijnamen werden voor elkaar bedacht (Nemo, Giggles, Santa en tja voor Martina hebben we er geen). In de groep was ook een koppel uit Californie en een Nederlands koppel. Met deze groep en de gids hebben we een enorm leuke dag gehad op de gletsjer.

Het was een wandeling die zigzaggend over de gletsjer liep. Af en toe moest je door spleten lopen die erg nauw waren. Zo nauw dat je je rugzak af moest doen en met de pinsteekstap door een spleet liep die net niet te smal was. Sommige trapjes moest je aflopen met de Jozef Shuffle. Je loopt dan met je gezicht naar het touw en je benen achter elkaar langs 'de trap' af. Alle paden werden van tevoren door andere gidsen uitgehakt. Zo waren er vijf verschillende mensen aan het hakken zonder een groep te begeleiden. Het viel me enorm op hoe de veiligheid in acht genomen werd. Als iets mogelijk was, maar toch gevaarlijker dan niet gevaarlijk dan werd er gezocht naar een minder gevaarlijk pad. Het meest veilige werd dus altijd opgezocht.
Onderweg heb ik ook nog een paar bijna dood ervaringen gehad. Zo bleef ik na een van onze fotosessies met mijn cramp on achter een stuk ijs hangen en donderde ik met een salto van die trap af. Bijna perforeerde ik Martine met mijn cramp on.
De tweede bijna dood ervaring was toen we de half day route namen. We namen deze omdat de tweede groep wat vertraging had opgelopen. Praktisch hebben we dus de full day trip en de half day trip gezien. Was erg tof. In ieder geval: We liepen deze route de andere kant uit dan dat je normaal zou lopen. Er zat een hele stijle trap in en ik bleef met mijn cramp on (ik was de eerste achter de gids) achter een trede hangen. Dus met een ferme sprong sprong ik naar beneden en landde ik op mijn beide cramp ons. Ik zag het hart van de gids in zijn keel zitten. We hebben er hartelijk om gelachen naderhand. Ik had hem goed laten schrikken.
De laatste ervaring was iets minder spectaculair, maar het komt er op neer dat ik ineens tot aan mijn knie in het ijs stond. Foutje van het prepareren van het ijs, aldus de gids. Gelukkig had Santa mij bij mijn nekvel beetgepakt en tilde mij aan mijn rugzak omhoog.
De dag was over het algemeen zeer geslaagd. Het regende zo af en toe en zo af en toe scheen de zon. Was dus lekker wisselvallig.
Terug in het hostel werd het bubbelbad opgezocht en het eten klaargemaakt. In de avond werd nog even de bar bezocht en toen belandde ik moe, maar voldaan, in bed.

Kerstdag! Na het wakkerworden ben ik even achter het internet gekropen en ik heb mij geergerd aan de internetsnelheid. Na het versturen van een kerstgroet ben ik weer naar de kamer gegaan. Ik heb heerlijk tot 3.00 pm gerelaxed en de Zweedse meiden en de Finse jongen hebben me wat handige woorden in het Zweeds geleerd. Erg gezellig en leuk dus.
Om 3.00 uur werd onze hele Stray bus bij elkaar geroepen en hebben we het kerstdiner klaargemaakt. Zo stond er een aardappelsalade, een gewone salade, twee kippen, verschillende toastjes en dipsauzen en aardappelen met pompoen, zout, knoflook en roosmarijn klaar. Ik kan wat vergeten zijn. Biertjes en pakken/flessen wijn werden geopend en het kerstfeest kon beginnen. Na het eten zijn we met zijn allen uit elkaar gegaan, want er waren onder andere drie Kiwi Experience bussen. Overal waren mensen aan het drinken en overal was gezelligheid. Mensen keken film en buiten werd gitaar gespeeld. Er werd gepraat met elkaar en het was een heel gezellige middag/avond. Er werd veel alcohol geconsumeerd en dat was dus ook onderdeel van de gezelligheid.
Aan het eind van de avond belandde ik in gesprek met een schotse gast en twee andere dames. Samen zongen we een paar liedjes, waaronder het irritante yogibear lied. Wederom lachen, gieren en brullen dus.

De volgende dag vond ik iets minder geslaagd. De bustrip richting Wanaka stond op het programma. Na een avond als de avond hiervoor is een busreis echt geen aanrader. Ik ben dus ook vooraan in de bus gaan zitten en dat bleek al helemaal een goede beslissing toen de buschauffeur de verwarming aanzette. Ik had vooral behoefte aan frisse lucht!
De film the Santa Clause werd opgezet en er werd een stop gemaakt bij Lake Matheson. Dit wordt ook wel Mirror Lake genoemd. Het was ongelovelijk wat een mooi uitzicht je had. Het meer fungeerde inderdaad als spiegel voor de geweldige achtergrond. Onderweg hebben we weer flink gelachen met de Zweedse meiden en de Finse jongen.

Uiteindelijk kwamen we in Wanaka aan en hebben we eerst nog een lunch gehad van de restjes van gisteren. Veel stokbrood met ham en salades. Lekker dus!
We werden afgezet bij de Purple Cow (YHA) en we kregen een flinke knuffel van de lesbische buschauffeur. Ze bedankte me nog voor de tunes (mijn ipod had aangestaan in de bus) en ze reden weg. Volgend avontuur: Wanaka!

Na ingecheckt te zijn zijn we richting Puzzle World gegaan. Dit is een soort van museum waar ze verschillende holografische afbeeldingen hebben en veel doen met optische illusies. Zo was er ook een kamer die onder een dergelijke hoek opgebouwd was dat je een balletje 'omhoog' kon laten rollen en water omhoog druppelt. Het is moeilijk uit te leggen, maar je komt er erg gedesorienteerd uit. We zijn hierna dan ook even gaan zitten om onze magen even wat rust te geven.
Om het af te sluiten zijn we het doolhof ingelopen. De moeilijkste uitdaging was om eerst het gele torentje te vinden, dan het groene, dan het blauwe en dan het rode torentje. Alle cruciale punten lagen onder de verschillende trappen en overlopen boven het doolhof. Dit maakte het erg lastig, uitdagend en leuk.

Gisteren heeft het de hele dag geregend. Wat ik gedaan heb? Lekker niets! Oke, wat spelletjes gespeeld als schaken en jenga. In de avond hebben we weer een film gekeken. In de Purple Cow wordt elke avond een film op de muur geprojecteerd. Er staan banken in de kamer en het is gewoon een erg toffe kamer.

Vandaag regent het nog steeds en het is niet optimaal weer. Beter dan gisteren, maar toch. Sinds vandaag ben ik ook lid van YHA. Dit werd me aangeboden bij mijn check in en na wat nadenken bleek dat dit toch voordelig was. Waar een normaal lidmaatschap 42 dollar kost, kostte het voor mij (met alle kortingen op de overnachtingen en de aanbieding van een gratis nacht) slechts 5 dollar extra. Koopje en dat heb ik er dus zo uit.
Verder had ik weer eens een probleem met mijn telefoon. Ik moet zeggen dat Nokia een erg goede klantenservice heeft.

Verdere plannen van vandaag? kijken hoeveel ik betalen moet voor mountainbiken als ik dat morgen wil doen. Maar na deze regen... Ik weet het niet.