Wellington - Picton - Marahau (Abel Tasman NP)

Ik heb totaal geen zin meer in een wandeling of iets dergelijks actiefs. De afgelopen drie dagen heb ik rondgebanjerd in het Abel Tasman National Park. Rondbanjeren is eigenlijk een stomme benaming voor mijn barre tocht langs alle witte/gouden stranden, door al het regenwoud/bos en bovenal een hemelsblauwe zee.

Mijn laatste verslag heb ik voor mijn vertrek uit Wellington geschreven. Nadat mijn tentje de volgende dag opgeruimd was (ik ben overigens zo enorm trots op mijn $75,- tentje), ben ik nog even een kleine wandeling gaan maken door de stad. Ik heb wat dingetjes naar huis gestuurd en ik heb een nieuwe SD kaart gekocht voor mijn fotocamera. Ik had niet zo heel veel ruimte meer over op mijn SD kaartje en ik wilde toch aardig wat foto's kunnen schieten in het Abel Tasmanpark.
Toen dat alles geregeld was ben ik met Annerie gaan lopen. Ze wilde uitproberen hoe het was om te lopen met je backpack. Want ja, als je met de bus reist dan gebruik je jouw backpack eigenlijk niet op de manier waarvoor hij gemaakt is. Een koffer zou dan beter op zijn plaats zijn. De wandeling naar de ferry werd dus ingezet. We kwamen langs het Westpac Stadium (waar die Bon Jovi speelde met als gevolg dat alle hostels vol zaten) en hebben een aardig eindje met al onze bagage gelopen. Niemand liep deze route ooit, dachten wij. Voetpaden waren nauwelijks aanwezig. De shuttlebus van $2,- zou dan toch het meest gebruikte vervoer zijn.
Uiteindelijk was het toch in mijn eigen persoonlijke stijl dat we net op het laatste moment incheckten voor de Interislander. Na een lange tijd gewacht te hebben mochten we aan boord. Het leek net op een vliegreis zoals alles geregeld was.
Eenmaal aan boord hebben we een plaatsje gezocht en werden de speelkaarten tevoorschijn getoverd. Toen we de haven uit voeren begreep ik sommigen die hadden gezegd dat ze misselijk geworden waren tijdens deze tocht. Ongelovelijk hoe een dergelijk schip heen en weer kon gaan. Dus zijn we maar naar het dek gegaan. Daar hebben we lekker even gezeten, een boterham gegeten en een paar fotos gemaakt. Alsof ik twee flessen rode Nieuw Zeelandse wijn op had ging ik van links naar rechts op het dek.
Eenmaal op open zee werd het naar mijn idee weer enigszins stabiel onder mijn voeten. Het uitzicht was overigens wel geweldig.
Eenmaal in Picton (de andere kant van Cook Straight) werden we opgehaald door de shuttlebus naar ons hostel. Het was eigenlijk te belachelijk voor woorden, want het hostel lag nog geen 100 meter verderop. Maar goed, ik had het goed van tevoren geregeld. Net als alle andere zaken voor onze tocht door het Abel Tasman Park.
In het hostel hebben we onze bagage op bed gelegd en zijn we even boodschappen gaan doen in het bruisende dorpje Picton. Bijna alles was gesloten, maar de supermarkt was nog open. Deze avond hebben we een overheerlijk rijstgerecht gegeten. Geweldig varkensvlees (bij gebrek aan kip) met veel verschillende groenten in een citrussaus. Het was in ieder geval zeer goed te eten, als je er van houdt. Zelfs het toetje bevatte een citroensmaakje!
In de avond hebben we alle spullen maar door elkaar gegooid en met veel passen en meten paste alles in mijn backpack en haar daypack. De rest zouden we in Nelson opslaan. Althans, zij zou het meenemen en opslaan, terwijl ik met de Stray bus naar Marahau afreizen zou. Zij had namelijk een stop over van een uur in Nelson. Ik heb overigens Nelson nooit gehaald...

Eenmaal in de bus schoot het mij te binnen dat ik met mijzelf afgesproken had dat ik boven het Abel Tasmanpark uit een vliegtuig zou gaan springen.
Toen het formulier door de bus ging heb ik dan maar mijn naam opgeschreven en een kruisje gezet onder de kolom "skydive". De hoogste skydive van Nieuw Zeeland, met een geweldig uitzicht over twee eilanden.
Ergens vlak voor Nelson werd de Stray bus langs de kant gezet en werd mijn gesprek met een leuke Duitse abrupt onderbroken door een kreet dat ik er maar eens uit moest stappen. Mijn bagage zou door de bus meegenomen worden en ik zou alleen maar hoeven genieten van ongeveer 200 km per uur.
Het busje van Abel Tasman Skydive zat bijna helemaal vol met een aantal Zwitsers, Zweden, Aziaten en Australiers.
Eenmaal daar aangekomen in Maketu werd ons verteld wat ons te wachten stond en wat we wilden. Ik ging voor 16.5 feet met alles er op en er aan (T-shirt, foto en video en wingcamera foto's). Ik werd gewogen en er werd me een pak aangemeten. Ik werd in een harnas gehesen en buiten neergezet. Eenmaal buiten kwam mijn persoonlijke cameraman naar mij toe en werd er een kort interview gehouden over wat ik ging doen. Ik werd voorgesteld aan mijn 'instructeur', een oude en dikke kerel. Ik kreeg instructies over hoe ik het vliegtuig uit moest hangen en dat ik absoluut niets aan mijn harnas mocht veranderen. Alsof ik dat zou doen op 16.5 voet... Maar goed ik moest mijn voeten onder het vliegtuig steken en mijn hoofd in zijn nek leggen. Dan zou alles goed komen. Een blik naar de anderen vertelde mij dat er iets aan de hand was. Er werd ons verteld dat het weer niet echt optimaal was. Heel erg jammer, want het was nog wolkloos toen ik besloot te gaan skydiven. We gingen mogelijk niet naar 16,5 voet. In plaats daarvan gingen we naar 13 voet.
Een paar ferme en flinke stappen richting het vliegtuig en daar zat ik. Mijn hoofd richting de staart van het vliegtuig op een bankje. Er was geen weg meer terug. Gek genoeg was ik niet zenuwachtig. Ik was een beetje nerveus op de grond, maar dat viel ook erg mee. Het was meer enthousiasme en gezonde spanning.
Zoals gezegd in het vliegtuig viel dit alles erg mee. Ik sprong met twee Zweedse meisjes (Anne en Frieda). Onderweg werd alles vastgelegd op camera en werden er foto's gemaakt. Het uitzicht was mooi en hoe hoger we gingen hoe minder indrukwekkend het werd dat ik straks uit het vliegtuig zou duiken. Het engste moment vond ik tot nu toe de turbulentie die af en toe het vliegtuig lichtelijk liet bewegen.
Daar kwam het moment. De deuren gleden open en voor ik er erg in had vielen de eerste drie personen al uit het vliegtuig. Ze waren zomaar ineens weg!
Ik werd nogmaals verzocht mijn handen aan mijn harnas te houden en vooral niets te veranderen aan mijn harnas. We schoven naar voren en daar ging ik... Ik raakte de bank aan en mijn instructeur corrigeerde mij dat ik mijn handen aan mijn harnas moest houden. Ja goed, dan mocht hij me ook vooruit duwen ook.
Daar zat ik aan de rand van het vliegtuig. Mijn hoofd achterover en mijn benen tegen elkaar onder het vliegtuig. Dit zou het engste moment moeten zijn van de hele skydive. Ik heb het echter niet zo ervaren. Ik had er eigenlijk wel zin in. Na twee keer voorover gewiegd te zijn vielen we naar voren. Een paar keer rondtollen en vervolgens kreeg ik drie tikjes op mijn schouder. Mijn armen spreidden zich uit en daar stortte ik met ongeveer 200 km per uur richting de aarde. Ik maakte een aantal cirkels van 360 graden en kreeg de complete omgeving even snel te zien. Het ging echter volledig langs mij heen. De adrenaline moest door mijn lijf heen gegierd hebben, want echt veel van de omgeving herrinner ik me helaas niet meer. Gelukkig hebben we de foto's nog (waar jullie nog eventjes op moeten wachten... Sorry, ik ben ze in het hostel vergeten.)
Die vrije val was echt onbeschrijvelijk tof. Ik kan het echt niet anders beschrijven. Ik begrijp nu pas waarom mensen zeggen dat je het gedaan moet hebben om te kunnen begrijpen hoe het is.
Ineens voelde ik een flinke ruk aan mijn schouders, mijn benen naar voren zwaaien en zag ik mijn cameraman als een speer naar beneden vallen. Mijn parachute was geopend. Mijn instructeur maakte het gelukkig een stukje comfortabeler door wat in het harnas te veranderen. Dat harnas zorgde er voor dat bepaalde delen wel erg samengeknepen werden. Erg comfortabel was het dus niet. Maar toen ik wat lager zat kon ik optimaal van het uitzicht genieten. Complete stilte en een geweldig uitzicht op het Abel Tasman park. Ik kon nu genieten van mijn parachutetocht.
Ik werd verteld dat als we gingen landen dat mijn benen hoog in de lucht gehouden moesten worden. Hij zou wel staand landen. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal weer op de grond kon ik niets anders dan even flink zuchten. Wat een kick! Ik werd ook nog even kort geinterviewd hoe het was en toen konden we terug lopen naar de basis.
Eenmaal uit het harnas en het pak (dat een prachtig mutsje bevatte), voelde ik mij enigszins misselijk. Dit scheen normaal te zijn. Het heeft in ieder geval iets met adrenaline en je maag te maken. Dus heb ik maar een cola gekocht en ben ik even op de bank gaan zitten, waar ik tot rust kwam.
Aangezien ik bij een andere groep hoorde dan de rest van de skydivers moest ik totaal de andere kant uit dan de rest. Ik werd dus persoonlijk in Marahau afgezet. Zonder DVD, want die was nog niet klaar. Ik had ze op het hart gedrukt dat IK die DVD op kwam halen en dat ik niet wilde dat hij aan een Stray buschauffeur meegegeven zou worden. Ik had daar al een fijn verhaal over gehoord. Ik heb dus even flink irritant gedaan. Ik heb een DVD en CD met foto's gekocht en ik zou die wel op komen halen.
Onderweg naar Marahau hebben we nog de politie gebeld, omdat we achter een minivan aanreden vol jongeren die zich niet gedragen konden. Ze hadden achterin een bank neergezet, hingen aan de buitenkant van de minivan en aan de trekhaak hing een skelter met iemand die deze bestuurde. Toen ze zagen dat mijn chauffeuse aan de telefoon was werd hij gauw afgekoppeld en werd de auto aan de kant gezet.
Er waren welgeteld twee campings in Marahau. Mijn bagage lag in de bus op de ene camping en Annerie zat op de andere camping. Ze lagen een kilometer uit elkaar. Lucky me! Gelukkig wilde de chauffeuse wel op mij wachten, terwijl ik mijn bagage pakte en ze was zo lief om mij af te zetten bij de camping op Franklin road. Eenmaal op de camping aangekomen zocht ik naar Annerie... Nergens te vinden! Fijn! Ik dus naar de receptie gelopen en gelukkig als ik was, was de receptie om acht uur gesloten. Het was kwart over acht.
Ik het cafe in, om te kijken of ze daar misschien was. Daar konden ze wel kijken of ze zich had ingeschreven. We konden niets in het boek vinden en ik werd verteld dat ik overal maar even moest kijken. Ze was eigenlijk verbaasd dat ik dat nog niet gedaan had. Maar ach, ik ga niet zomaar overal rondsnuffelen. Ik geloof dat ze deze eerlijkheid wel op prijs stelde.
Gelukkig als ik was, vond ik Annerie al lezend in het backpackersgedeelte van de camping.
Eindelijk konden we eten maken. Ons plan: pasta maken voor twee dagen, een dag pasta opeten en de andere helft bewaren voor de eerste avond in het national park. Zo gezegd, zo gedaan. De pasta werd bewaard in een diepvrieszak en in de koelkast bewaard. Ik heb nog even gesproken met een jongen uit Utrecht die al fietsend het zuidereiland verkende. Leuk idee!

De volgende dag genoot ik van een laatste warme douche en een laatste vorm van luxe.
Ik en Annerie moesten voor de verandering weer eens haast maken om de watertaxi richting Mutton cove te halen. Wederom in de laatste minuten kwamen we aan. We checkten ons in en stapten in de boot (die achter een tractor hing). Onze tocht zou beginnen! Ik keek naar rechts en in een andere boot zag ik Caroline (Duits meisje die ik in het begin van mijn NZ-reis ontmoet had) zitten. Wat een ongelovelijk toeval. Echt tijd om daarbij stil te staan had ik niet. We werden over het strand richting het water gereden. Eenmaal met de boot in het water gingen de motoren aan en scheurden we over het water. Van links naar rechts en richting allerlei eilanden werden we gevaren. We kregen veel verschillende dingen te zien. Zowel buiten de boot als binnen de boot. Er zat namelijk een kerel voor ons die waarschijnlijk iets goed te maken had met zijn vriendin. Ze zat in een ander bankje en hij probeerde er alles aan te doen om haar naast hem te krijgen. Dit vonden we dus erg vermakelijk en hier hebben we ook erg hard om gelachen. Onderweg hebben we een rots gezien die op natuurlijke wijze gespleten was, erg mooi natuurlijk. We hebben veel vogels gezien, waaronder een soort van duikvogel. Erg lachen, want deze beesten vliegen een paar meter boven het water en zien dan een lekker visje. Ze vliegen wat omhoog en laten zich dan in een verticale streep, met de vleugeltjes tegen hun lijfje geklemd, de zee in vallen. Ze duiken de zee in. Vervolgens hebben ze dan beet of niet. Best wel leuk zulke kamikazevogels.
Bij Tonga eiland hebben we gekekeken naar de bewoners van dit eiland. Zeehonden bevolken dit eiland. Ik vond dit al erg tof om te zien.
Tussen alle bezienswaardigheden crossten we over het water heen en vlogen we zo af en toe wat door de lucht met die boot.
Eenmaal bij Mutton cove aangekomen werden we afgezet en hebben we alles even op een rijtje gezet. We waren heel dicht bij speperation point. Dit is een hoekje van het national park. Het enige probleem was, was dat het compleet de andere kant uit was. Toen we hoorden dat we daar langs zeehonden kwamen zijn we richting dat punt gelopen. Een ongelovelijke stank kwam onze kant uit en deze bleek van die zeehond te komen. We stonden op een paar meter afstand van een paar zeehonden. Best eng eigenlijk, want volgens mij kunnen die beesten best aggressief zijn. We zijn er gelukkig levend langs gekomen. De tocht richting seperation point zelf was best zwaar en best stijl. Boven aangekomen was het uitzicht erg mooi en hebben we een appeltje gegeten. We keken uit over een baai, waarin zeehonden rustig en sierlijk door het water bewogen. Een geweldig uitzicht dus! Net om de hoek van deze baai was het punt waar Abel Tasman ooit voet aan Nieuw Zeelands land probeerde te zetten. Hij werd echter niet zo vriendlijk ontvangen. De Maori, die in dit gebied leefden, waren niet in de mood voor Kia Ora of haere mai. Destijds was het meer iets in de richting van een paar strijdkreten. Vier bemanningsleden van Abel Tasman zijn crew werden vermoord en opgegeten. De mana van de maori was zo weer een beetje bijgevuld. Dit werd nu dan ook de moordenaarsbaai genoemd door Abel Tasman.
Maar goed, wij waren dus aan het ontspannen bovenaan seperation point. Met alle bagage (voor mij ongeveer 12 kg en voor haar 3 kg pasta en de rest van het voedsel, boeken en dergelijke) zijn we richting het zuiden gelopen. Het was een verschrikkelijke tocht. Niet dus. Zwaar was het wel, maar het is zo ongelovelijk mooi. Zoals ik al beschreven heb zie je allerlei verschillende gouden/witte stranden met een hemelsblauwe en heldere zee. De achtergrond is gevuld met bergen/heuvels gevuld met native forest.
Eenmaal aangekomen bij Totoranui verbaasden we ons over alle luxe die hier te vinden was. Drinkwater, telefooncellen, wc's met wc-papier en te bruine oude mannen die je het idee gaven dat je op een of andere Europese camping zat. Het was er allemaal. Kortom wij verbaasden ons hier nogal over. Het was in ieder geval tijd om de tas van Annerie wat lichter te maken. De eerste paar boterhammen met pindakaas en chocoladepasta werden opgegeten. De bordjes hadden we gekregen van een hostel (The Villa, Picton). De waterfles werd bijgevuld en we rustten even uit. We moesten echter goed de tijd in de gaten houden, want op de Abel Tasman Coastal Track moet je twee punten oversteken die je slechts op twee momenten van de dag kunt oversteken. De volgende mogelijkheid om deze oversteek te maken was rond acht uur 's avonds. Wij kwamen echter daar al rond kwart voor vijf aan. We konden de oversteek naar Awaroa pas maken rond tien voor zes. We zouden overigens overnachten in Awaroa.
Terwijl we aan het wachten waren deden de sandflies een poging om ons op te eten. Werkelijk waar: wat een teringbeesten zijn sandflies. Na drie dagen in het park kan ik geen sandfly meer zien. Deze beestjes komen op je af (in grote getalen) en storten zich op je huid. Vervolgens zoeken ze een lekker plekje uit en bijten ze je lekker in je velletje. Vervolgens hou je er een bultje aan over dat veel erger jeukt dan een muggenbult. De insect repellant bleek wel te helpen, maar ze vinden altijd wel een lekker plekje om je te grazen te nemen.
Rond tien voor zes probeerden we (net als de rest) de oversteek maar te maken. Twee uur voor laagtij zou het dus een veilige oversteek zijn. Ik heb geen problemen met mijn kleine beentjes, maar op dit moment had ik gehoopt dat mijn benen iets langer zouden zijn. Het water kwam net niet tot mijn kruis, waar ik nog steeds erg blij om ben. De krakende krabbetjes, de schelpjes onder je voeten en de modder die tussen je tenen door kwam waren wel erg vermakelijk. Eenmaal bij de overkant aangekomen hebben we mijn tent opgezet, zijn we Annerie haar tas drie kilo lichter gaan maken door onze pasta op te eten en hebben we een heerlijke koude douche genomen. Lees het op deze manier. We zijn onder een ijzeren buis gaan staan, waar water uit kwam. De beschutting werd gevormd door een paar dode takken die door kippengaas geweven waren. Erg leuk en primitief dus.

De volgende ochtend heb ik de hele camping bij elkaar gescholden als je Annerie moet geloven. We hadden nog een oversteek te gaan en die moesten we op tijd halen. De tweede dag was echter niet zo zwaar. We zouden uitkomen op een strand, waar we onze tent op konden zetten.
Het mooie van deze ochtend was dat de tent niet perfect opgevouwen was, zodat deze niet geheel perfect in mijn backpack pastte. De naam van het vrouwelijke geslachtsdeel is zo vele malen uit mijn mond komen rollen. Gelukkig waren we om 7 uur onderweg naar Onetahuti Beach. We kwamen daar ruim op tijd aan en al pratend met een zwervende Duitser (ze zitten echt overal hier) hebben we de verkeerde afslag genomen. Aangezien het laagtij was, was het echt moeilijk te zien waar we heen moesten. Gelukkig is Nieuw Zeeland de juiste plaats om op blote voeten door rivierstruikgewas te zwerven zonder gebeten te worden door enge beesten. Het was echter wel erg mooi om de verkeerde afslag te nemen. Het bleek namelijk slechts om een kleine oversteek te gaan. Vervolgens kun je over het strand lopen. Wij zijn toen door de prikkelbosjes gelopen om op het strand uit te komen. Op het srand aangekomen hebben we ons weer eens ingesmeerd met insect repellant en zijn we op een handdoekje gaan zitten. We hebben genoten van de heldere zee en het schouwspel van een spelende zeehond die iets te ver van Tonga Island afgedreven was. Ook waren er geweldige meeuwen die krijsend naar ons toe kwamen. Ik heb ze vol trots weggebruld. We hebben onze tocht voortgezet en zijn richting Medlands Beach gelopen. Hier zouden we overnachten.
Stel je voor: een wit strand van twintig meter lang, vijf meter breed tot de hemelsblauwe zee. Achter dat strand zijn een paar plaatsen waar je jouw tent neer kunt zetten en vind je een picknicktafel. In het bos, verder op de heuvel, vind je het toilet. Wat niet meer is dan een hokje met een gat in de grond. Heel fijn voor ons hadden ze hier ook wc-papier. Dank aan de medewerkers van het department of conservation die ons vertelden dat er geen wc-papier zou zijn.
Er was overigens geen drinkbaar water op deze plaats. Hiervoor moesten we tien minuten lopen richting een grotere camping die iets terug lag op de route. Dat deed ik dan ook. Het was best gek om een stuk te moeten lopen voor water.
De tent hebben we opgezet achter een paar struiken op een heuvel. Zo stond hij uit de wind, naast een picknicktafel en aan het strand. Een betere plaats zou je niet kunnen wensen.
De rest van de middag hebben we heerlijk aan het strand gelegen. Hier waaide het best wel hard en daardoor waren er denk ik geen sandflies. Deze waren overigens wel in grote getalen te vinden bij onze tent en de picknicktafel. Bind iemand vast aan die picknicktafel en je hebt een prachtige martelmethode. Die ***beestjes zijn echt irritant!
Er waren op dat strand misschien geen sandflies door de wind, maar kayakkers waren er zat. Als je even je ogen sloot en per ongeluk wakker werd, bestond de kans dat je omsingeld was door lunchende kayakkers. Ook werd er te pas en te onpas aangemeerd door een watertaxi of een enorme boot. Dit was dus het enige nadeel van dit kleine paradijs op aarde.
Wat ik ideaal vond is dat we gecontroleerd werden. Er kwam een oud mannetje langs om ons reserveringsnummer te controleren. Wanbetalers konden dus rekenen op een boete. Het schijnt dat het DOC hier erg op let. Ik was dus blij dat ik niet voor niets betaald had.
Ons avondeten hebben we samen gegeten met een student uit Delft. Een jongen die de andere kant uit liep. Zo hebben we wat informatie uitgewisseld en zijn we na nog een wandeling voor water gaan slapen. Annerie op haar jogamatje en ik op mijn lekke, maar lekkerder liggende slaapmat.

De laatste dag zou killing zijn. Het zou een acht uur durende wandeling zijn van Bark Bay tot Marahau. We konden echter wel wat tijd besparen als we bij Torrent Bay genoten van het laagtij. Zo konden we veel tijd besparen. Nadat Annerie zich enorm veel zorgen had gemaakt om de tape die haar blaren beschermde, zijn we toch blootvoets Torrent bay overgestoken. Aan de overkant aangekomen bleek dat we zo ongeveer twee uur bespaard hadden. Dit was een flinke meevaller!
De rest van de wandeling ging af en toe omhoog, waarna je alle heuvels vervloekte. Maar je was natuurlijk weer blij als je met je twaalf kilogram weer langzaamaan naar beneden mocht lopen. De laatste dag was veel minder zwaar dan gedacht. Hoe dichter bij het eind hoe meer mensen we tegenkwamen. Zo besloten we in het bijzijn van een Duitse meid, die al huilend over de telefoon beweerde dat ze nooit meer een slok alcohol zou drinken, dat we bij Apple Tree Bay gingen lunchen. We kwamen al snel aan bij Apple Tree Bay en hier hebben we weer heerlijk onze laatste broodjes en ons laatste fruit opgegeten. Ook hier genoten we weer van het uitzicht over de hemelsblauwe zee, het gouden strand en de heuvels vol met native forest.
Naar Marahau zou het nog een uur en drie kwartier lopen zijn. Het was ongeveer half een op mijn horloge. Wat een tijd! Volgens de planning en alle informatieboekjes die je maar hebben kunt zouden we rond vijf uur aankomen.
Toen we bij het eind aangekomen waren hebben we een flinke high five geslagen en heb ik genoten van het toilet dat daar was.
Het volgende avontuur stond voor de deur: thuiskomen. We zijn richting Marahau gelopen en hebben daar een zak chips gekocht. Na drie dagen wandelen (ongeveer 50 kilometer, wat ik zelf betwijfel) met twaalf kilo op mijn rug vond ik dat we dat verdiend hadden. We vroegen de cassiere wat de beste plaats was om te gaan liften en zijn eerst maar richting een picknicktafeltje gelopen. Om toch geen lift mis te lopen heb ik mijn duim opgestoken als er een auto langskwam. En verdomd, we kregen zomaar een lift aangeboden naar Maketu (wat tien kilometer verderop ligt). Het waren overigens twee Franse dames die ons gezien hadden in het park. Alles wat we zeiden tegen de een werd naar de ander vertaald. De brandweervrouw achter het stuur sprak helaas niet zo goed Engels. Eenmaal in Maketu vond ik dat ik mijn DVD en CD met foto's van de skydive niet kon laten liggen. Ook deze hebben we opgehaald. Wat ons toch wel een half uur tot drie kwartier gekost heeft. Inmiddels begon de vermoeidheid toe te slaan en zo stonden we te liften. Tot ons geluk begon het ook nog eens te regenen. Ik dacht slim te zijn en heb mijn raincover over mijn backpack gedaan en mijn regenjack aangedaan. Toen stopte het natuurlijk met regenen. Het zal Murphy's Law wel zijn...
Al lopend in de richting waar we heen wilden, kwamen we een andere lifter tegen. Het was best lastig om een lift te krijgen, maar na een tijdje werd hij opgepikt en mochten wij ook instappen. Hij ging echter niet naar Nelson, maar naar Mapua. Dit plaatsje zou op de route naar Nelson liggen. Natuurlijk had geen van ons een Lonely Planet mee en moesten we er maar aan geloven. De Zimbabwaan zou ons op een goede plaats in Mapua afzetten. De nieuwe snelweg naar Nelson was namelijk (ook volgens de andere lifter) geen goede plaats. Daar rijden de auto's veel te hard. Al luisterend naar Afrikaanse jazzmuziek en al pratend werden we afgezet naast een pub. Plannen om ons tentje op te zetten op een of andere plaats werden al gemaakt, maar de hunkering naar een douche was toch wel erg groot. We stonken en verlangden erg naar enige vorm van luxe en voedsel.
Het duurde niet lang voordat we een lift aangeboden kregen. Veel auto's wezen wel naar rechts, wat inhield dat ze de afslag namen. Maar deze man zou naar Nelson gaan. Lucky us!
Met deze man hebben we een lang gesprek gehad over een Nederlandse immigrant die twee vrouwen verloren had en een keer gescheiden was. Echt een goed en fijn gespreksonderwerp dus. Maar de man zette ons af midden in het centrum van Nelson. Wat een geweldige kerel!
Het hostel (Paradiso Backpackers) werd gebeld en de boodschappen werden ingeslagen. Ons avondeten was rijst met voorgemarineerd rundvlees, broccoli en een uitje. Heerlijk! Warm eten! Ik heb ook een biertje gekocht (een Kaiser), die ik later zou bestempelen als "het lekkerste biertje dat ik ooit gedronken heb". De fles wijn werd natuurlijk ook ingeslagen en onze bagage was klaar om opgehaald te worden. We hadden een dag te weinig betaald, maar we hebben onze mond stijf dichtgehouden daarover. De eigenaar heeft er geen punt van gemaakt en zo hadden we al onze spullen weer terug. Gelukkig, maar wat een hel was het om die spullen naar het hostel te brengen. Het hostel ligt enigszins uit het centrum en we hadden erg veel trek in warm eten en het ongelovelijke verlangen naar een warme douche. Dit was misschien wel de langste kilometer van de afgelopen dagen.
Eenmaal aangekomen in het hostel liet Annerie wat vallen. Iemand pakte dit voor haar op en haar reactie was: "Thank you!". Die kerel presteerde het om te zeggen: "Don't worry, just take a shower." Hij had gelijk denk ik.

Na een heerlijke douche en een kleine reorganisatie zijn we aan de slag gegaan met het avondeten. Ik opende het koude biertje wat dus echt megalekker smaakte.
Tijdens het avondeten zijn we dan ook rode wijn gaan drinken. Ik geloof niet dat ik zo snel de werking van alcohol gevoeld heb. Maar ik zou heerlijk slapen in deze roes...