Rotorua - Taupo - National Park - Wellington

Het is inmiddels alweer bijna twee weken geleden sinds mijn laatste verslag. Dat vonden sommigen wel veel te lang. Ik moet eerlijk bekennen dat ik van plan was om in Taupo een verslag te schrijven. Helaas (het is eigenlijk maar hoe je het bekijkt) heb ik de kans niet genomen om daar een verslag te schrijven.

In mijn vorige verslag ben ik gebleven bij mijn mountainbike avontuur. Ik had gepland om vroeg in de ochtend naar de winkel te gaan om een fiets te huren. Voor een halve dag (vier uur) zou ik $25,00 betalen. Voor een hele dag betaal je dan $50,00. Ik zou echter niet acht uur gaan mountainbiken. Dat zou iets te veel van het goede zijn, maar vier uur zou dan weer iets te kort zijn. Je moet er namelijk ook nog naar toe fietsen. Ik heb dus geprobeerd om een fiets voor zes uur te huren. Bij de winkel aangekomen bleek dit mogelijk te zijn. Ik betaalde slechts ook voor maar vier uur. Dus ik had wel een mooie prijs afgesproken. Ik naar het bos gefietst waar ik naar toe moest. Dat was op zich ook wel een avontuur, want fietspaden kennen ze niet echt. Je fietst dus langs de kant van de weg. Maar daar is genoeg ruimte, dus echt gevaarlijk was het niet. Het werd pas echt leuk toen ik er achter kwam dat er links van mij een invoegstrook was en rechts van mij de auto's langs mij reden. Je rijdt dan als fietsers dus midden op de weg. Ditmaal wel op een fietsstrook. Mijn fiets maakte echter een klein beetje geluid. Ik balen dus. Ik wist wel dat bij de parkeerplaats een fietsenverhuurbedrijf gevestigd was. Eenmaal daar aangekomen bleek het zo te zijn dat hij mij niet wilde helpen. De fiets was van de concurrentie. Hij wilde me ook niet eens vertellen of het ernstig was of niet. Ik vond hem dus een eikel en zou hem bij het verlaten van het bos nog vriendelijk bedanken. Dat heb ik dus ook met alle mogelijke sarcasme in mijn stem gedaan.
Het bos zelf was erg tof. Je fietst eerst over een hoofdweg en kunt via de hoofdweg allerlei tracks nemen. Die verschillende tracks varieren in moeilijkheidsgraad. Dit gaat van een tot vijf. Ik begon met een gemakkelijke graad drie. Dit was leuk, maar ik moest er wel even aan wennen. Het was niet allemaal even gemakkelijk. Ik moest mijzelf natuurlijk uitdagen en heb daarna gekozen voor een moeilijkere track. De Rockdrop (graad 4/5) moest ik doen. Het was in het begin gewoon een track die langs de zijkant van de berg op en neer ging. Af en toe had je een verhoogd stoeprandje waar je vanaf ging dan.
Toen kwam het punt waarop ik drie kruizen zag staan. Dit kon niet heel veel goeds betekenen. Ik zag gelijk ook al waarom het de rockdrop heette. Het werd nu wel spannend. Maar na een inspectie van de valhoogte en de tijd die ik had om af te remmen voor de naderende bocht, besloot ik om het er op te wagen. Het gaf een enorme kick! Het was toch zeker wel een meter hoog. En dat een paar keer achter elkaar. Ik merkte al snel dat het handig zou zijn als je enigszins wat snelheid behoudt. Beneden aangekomen bij de rockdrop moest ik toch wel even bijkomen. Het was een pittige track. De twee kerels die langskwamen dachten dat ik verdwaald was, maar ik kon ze al snel geruststellen. Er was niets aan de hand, ik was alleen aan het genieten. Zo heb ik in de ochtend nog meer tracks genomen. Het klinkt vreemd, maar de track waar ik het meest van genoten heb was een zeer makkelijke track. Deze heb ik met volle snelheid doorgefietst. Het ging soms door een aantal bosjes heen en soms ging het door een oneindig bos met veel varens. Het was zoals altijd weer eens ongelovelijk mooi. Mijn lunch besloot ik in het centrum van het bos op te peuzelen. Terwijl ik mijn lunch aan het oppeuzelen was, kwamen er veel mensen langs. Later stopte er zelfs een auto voor mij. Lekker dan, dacht ik. De man die uitstapte vroeg mij of ik toevallig een man had gezien die daar niet helemaal thuishoorde. Ik had niet echt iets vreemds gezien. Hij vroeg het ook aan twee andere mountainbikers die langs kwamen fietsen. Een van hen bleek een gids te zijn en zij kreeg iets meer uitleg. Het bleek te gaan om een potloodventer die het bos in gevlucht was. Dat had ik weer. Cross je alleen door een bos is er een of andere vage kerel die zich verborgen houdt in het bos. Toen ik doorging heb ik dan ook mijn mes aan mijn broekriem gehangen. Het klinkt heel stom vind ik, maar ik voelde me er wel veiliger bij. Als je alleen bent in een bos en je komt zo'n creep tegen...
In het tweede gedeelte bleek dat ik iets te veel hooi op mijn vork had genomen. Ik wilde voor ik terug ging nog een moeilijke nemen. De Gunna Gotta was mijn doel. Deze ging goed, maar ik voelde me wel moe en ik merkte dat mijn concentratie minder werd. Deze track ging over in een andere en daar verloor ik mijn evenwicht. Vol overtuiging ging ik naar de grond. Het stuur prikte mij tussen mijn ribben en mijn vuist sloeg op de grond. Na een grondige inspectie of ik nog wel leefde, bleek alleen dat ik wat last had van een schaafwond op mijn hand. Verder had ik een mooie blauwe plek op mijn borstkas en een mooi verhaal voor iedereen die wilde weten wat ik met mijn hand had gedaan. Gelukkig was ik voorbereid en heb ik mijzelf met mijn EHBO tasje weten te verzorgen. De wond kreeg ik niet geheel schoon, maar dat was voor latere zorg. Behendig heb ik een mooi figuurtje in de plakzone van mijn pleister geknipt, waardoor hij mooi op mijn hand bleef plakken tijdens het fietsen.
De rest van de tracks heb ik het overigens maar rustig aan gedaan om nog levend uit het bos te komen.
Verder heb ik mijn laaste dagen in Rotorua vooral ontspannend en film kijkend (Harry Potter 7 deel 1) doorgebracht.

Mijn reis naar Taupo was een saaie reis. De Buschauffeur was niet echt geweldig enthousiast. Later zou blijken dat dit kwam doordat hij eigenlijk niet zou hoeven te werken in de zomer. Onderweg naar Taupo zijn we gestopt bij wat hot water springs (je billen branden letterlijk bijna onder je rug weg) en een aantal mud pools. Hier zie je dan hoe warme lucht door modder omhoog probeert te komen, wat zorgt voor leuke modderspetters.
Ik had vantevoren opgebeld naar Della Ward-Hau (De vrouw van Tutukaka Dive!) of ik daar kon overnachten. Dit was geen probleem en in de avond zou ik daar aankomen. Ze hebben me opgehaald en ik werd op het eiland (Cherry Island: Vroeger een wildlife park, nu een beheerd eiland) rondgeleid en ze legde me uit dat het oorspronkelijke plan was om er een resort van te maken. De gemeente had dit echter tegengehouden. Hierdoor kon de eigenaar niets met het eiland en daarom mag Della hier op dit eiland wonen. Ze moet het eiland dan wel onderhouden.
Het was een oud huis. Het dak lekte en het was niet al te fris. Ik mocht in de kamer van de jongste dochter slapen. De jongste dochter mocht dan bij haar moeder slapen. Het werden twee nachten in een mooie roze kamer dus.
Ik heb in de avond (arme meiden) tweemaal een spel gewonnen. Eerst Cluedo en daarna Monopoly. Ik vond het heel leuk en de meiden volgens mij ook, want de volgende dag zou er ook gespeeld moeten worden.
Ik heb in ruil voor mijn verblijf aangeboden om de volgende dag te koken en ik had een fles wijn meegenomen.
De volgende dag heb ik dus (hoe verrassend) wortels, ui en een paar kumura aardappels gekocht. Hutspot stond weer op het menu. Ik zal het de volgende keer maar op zuurkoolstamppot houden dan. Ik begin de hutspot een beetje zat te worden nu.
Teruggekomen van mijn boodschappen doen, heb ik het avondeten voorbereid. Het was klaar om gekookt te worden. Ik kon mijn wandeling gaan maken.
Ik was van plan om mijn schoenen in te lopen en naar Huka Falls te lopen. Deze gaat vanuit de plaats waar ik verbleef, langs Taupo Bungy (wat ik kon zien vanuit mijn kamer) en dan richting de hot springs. Het was wederom een mooie wandeling. Er waren niet veel mensen op het pad, wat dus wel lekker rustig was. Bij de Huka Falls aangekomen, heb ik wat foto's gemaakt. Daarna ben ik doorgelopen. Er zouden nog wat interessante punten daarna zijn. Na een tijdje kwam ik echter bij een brug. Ik wist echter niet meer hoe ik moest lopen en ben na de brug maar terug gelopen. Er was namelijk meer te zien in Taupo. Aangezien dit mijn laatste dag zou zijn, ben ik omgekeerd. Op mijn weg terug kwam ik Annerie weer tegen. Geheel toevallig, wat natuurlijk wel grappig was. Annerie had ik in Rotorua in het hostel ontmoet. We besloten in de avond een cafeetje op te zoeken. Op de weg terug heb ik besloten niet te gaan zwemmen in het hete water, want ik wilde nog naar lake Taupo.
Toen ik langs Taupo Bungy kwam, zag ik de Stray bus daar staan. Dit zou de bus zijn waarmee ik de volgende dag naar National park zou gaan en dus ook de groep met wie ik de crossing zou lopen. Het leek een gezellige groep en een toffe buschauffeur. De buschauffeur wilde mij wel in het centrum (bij lake Taupo) afzetten. Wat mij een klein half uur wandelen bespaarde. Lake Taupo zag er ongelovelijk uit. Groot en het schijnt dus een kratermeer te zijn.
De gastvrijheid werd mij echter te veel toen ze in de avond mij naar het centrum van de stad brachten met de auto. Deze mensen biedden een backpacker onderdak, van wie ze alleen de voornaam weten. Als klap op de vuurpijl doen ze nog moeite om het je gemakkelijk te maken. De gedachte hier achter zou zijn dat wanneer je goed bent voor een ander, de ander ook goed voor jou zou zijn.

De volgende ochtend zou de bus om 7 uur vertrekken naar National Park. Ik werd afgezet door Della (zij moest naar haar ochtendgymnastiek) bij het hostel, vanwaar de bus zou vertrekken. Ik zat daar een uur te vroeg mijn ontbijt op te peuzelen. Er waren meerdere mensen aan het wachten. Om de een of andere reden mocht ik met een tourguide meerijden en was ik er dus al eerder dan de bus. Ik zat dus in een grote landrover naast de drivers seat. Ik vond het prima en ik vond het zeker tof.
Deze voorsprong op de anderen gaf mij de kans om een koffie te drinken en even lekker van het zonnetje te genieten. Daarnaast heb ik ook een praatje gemaakt met de medewerkers van de winkel waar ik mijn koffie had gehaald. De een had een kater en de ander had niet geslapen. Ik had het met ze te doen, want ze hoefden eigenlijk niet eens te werken.
Toen de Stray bus eindelijk arriveerde moest alles nog geregeld worden. Mensen kregen de tijd om zich op alles voor te bereiden. Maar goed, ik ben de kwaadste niet en dat mochten ze dan ook van mij. Ik had inmiddels een prachtig uitzicht gehad op alle mooie vulkanen en had een prive tour gehad.
In de Stray bus had iedereen al betaald en iedereen had al getekend dat ze zelf verantwoordelijk zouden zijn voor hun eigen dood. Prima, ik nog niet. Dat laatste bleek ik al snel te moeten doen. Er bleek natuurlijk een persoon extra in de bus te zitten. Eerlijk als ik ben heb ik dit aangegeven en het betalen zou later wel komen.
De tocht naar Tongariro national park was stoffig en aardig aan de lange kant. We hadden een bandana gekregen, die tevens als kaart diende. Ik gebruikte deze bandana op de cowboymanier om de stof uit mijn luchtwegen te houden.
Bij het begin van de track aangekomen zag moungt Ngauruhoe er ongelovelijk machtig mooi uit. Na de nodige foto's en toiletbezoeken zijn we begonnen aan de wandeling. Het eerste gedeelte ging over enigszins vlak terrein. Af en toe en kleine klim vormde een uitzondering. We kwamen aan bij de laastste mogelijkheid om naar het toilet te gaan. W.c.papier was er echter niet aanwezig. Maar goed ik hoefde niet naar het toilet. Ik ben wel naar de waterval geweest. Het was namelijk een warme en hete dag. Ik heb daar even verkoeling gezocht en mensen konden daar voor het laatst hun waterflesjes bijvullen. Toen begon de echte trip. De trappen werden de hells stairs genoemd. Voor de trappen was een meisje al gaan hyperventileren over de tocht (waarna ze vrolijk een sigaret aanstak) en ik vroeg mij ernstig af hoe lang het zou duren voordat zij boven was. Gelukkig hoefden we hier niet op te wachten. Een andere gids speelde voor haar persoonlijke begeleiding. Het was best een aardige klim, maar aangezien we die samen liepen viel het wel mee. Boven aangekomen hebben we een korte snack gegeten. Mount Ngauruhoe zag er zo ongelovelijk mooi, tof en machtig uit. Ik wilde deze vulkaan beklimmen. Aangezien ik er twee dagen was, was het dus mogelijk om dit de volgende dag te doen. Ik kreeg de tips om over de rotsen (vaste rotsen) te lopen. Ook al moest je dan af en toe echt letterlijk klimmen met armen en benen. Over de losse lavasteentjes/zand lopen zou erg uitputtend zijn. Ik moest naar beneden op een plaats waar eigenlijk niemand naar beneden ging. Dit was het meest tof en gemakkelijkst. Dit was vanaf nu mijn doel van morgen. We liepen verder door de een krater en kwamen aan bij de voet van mount Tongariro. Hier kwam een laatste klim. Dit werd wel wat zwaarder. Het was echter prachtig weer en het uitzicht geweldig. We hadden uitzicht over een gedeelte van waar de Lord Of The Rings was opgenomen. Het gedeelte wat we zagen was Mordor. Ik had een geweldig uitzicht over alle uithoeken.
Boven aangekomen bij de Red Crater, hebben we onze lunch opgegeten. Dit was zeer welkom. We keken uit over de Emerald lakes. Deze meren zien er hemelsblauw uit en zijn hartstikke koud en zitten vol met zuren.
Na de lunch werd de tocht doorgezet naar de top van mount Tongariro. De top is heilig voor de Maori en de gids ging daarom niet helemaal mee naar het topje van deze vulkaan. Hier hadden we echter een megageweldig uitzicht. Vervolgens liepen we van mount Tongariro af. Ditmaal liepen we gedeeltes over het losse lavagesteente. Je neemt grote stappen en springt een beetje in de lucht. ZO kun je heel snel naar beneden "rennen". Elke landing remt je vorige sprong af.
Het was een lange dag wandelen en ik wist wat ik wilde de volgende dag. Genietend van een biertje, die klaarstond bij de reisorganisatie werd me alsnog om het geld gevraagd. Het had niet veel langer moeten duren of ik had het gratis gehad! Maar goed ik kreeg gelukkig nog wel de geen wisselgeld korting van $5,00.
In de lodge/het hotel heb ik gekozen voor een four bedded dormroom. Het was eigenlijk dus een hotelkamer voor $30,00 per nacht. Daarbij kreeg je ook nog een drankje of een uur internet. Ik heb voor het uurtje internetten gekozen. Ik was alleen zo moe, dat ik deze nog niet gebruikt heb. Maar hij staat wel op mijn kaart.
Ik heb praktisch de hele avond in het bubbelbad gezeten. Heerlijk! De hele tijd met Mambo gepraat. Mambo was de buschauffeur. Dit natuurlijk niet zijn echte naam. De buschauffeurs geven elkaar bijnamen en de groep waarmee ik nu reisde had vanalles geprobeerd om te raden waarom hij mambo heette. Mijn geweldige meestersgedachten bedachten direct dat dat van Happy Feet vandaan moest komen. En ik had gelijk. Was dat nou zo moelijk?

De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaand. David (de gids van gisteren) had mij aangeraden om rond 8 uur liftend naar het National Park te gaan. Dit heb ik dus ook gedaan. Ik stond echter om 7 uur al te liften. En nog de verkeerde kant uit ook! Handig weer van mij! Gelukkig was mijn eerste lift zo vriendelijk om mij te vertellen waar ik dan wel moest lopen. Ik dus weer terug en de goede kant uit gelopen. Al gauw werd ik opgepikt door een vrouw die onderweg was naar haar werk. Ze bracht me halverwege de route. Daarna duurde het iets langer. Maar nog kort genoeg. De volgende persoon die het aandurfde mij mee te nemen was een typische yup. Snelle wagen, pak en sigaret in de mond. Hij wist wel waar ik afgezet moest worden, maar door zijn snelle wagen zag hij de afslag niet en zo stond ik (nadat hij er vanalles aan gedaan had om uit te vinden waar ik wel moest zijn) 46 km van mijn lodge af. Prima, ik zou wel een lift terug vinden. Christoph, een Duitse leerkracht talen, nam mij mee en wilde zelf de Tongariro Northern Circuit lopen (deze duurt vier dagen). Hij heeft me afgezet bij de juiste afslag. Nu was het nog maar zeven kilometer. Gelukkig kwam daar een auto aan. Mijn duim vloog de lucht in en ik was de auto nog niet uit of ik had al een nieuwe lift. Ik zie er ook zo lief uit...
Deze auto bleek overigens wederom vol te zitten met leerkrachten. Gezellig!

De tocht zelf was wederom hetzelfde als gisteren. Ik had me beter voorbereid (meer water meegenomen: drie liter) en begon aan de tocht. Ik heb al het vocht uit mijn sportdrankflesje gedronken en heb mijn waterflesje weer gevuld bij de waterval.
De trappen waren nog steeds hetzelfde, alleen verscheen er een wolkje aan de lucht. Dit vond ik minder. Ik zag mount Ngauruhoe en ik wist dat ik er spijt van zou krijgen als ik er niet op naar boven zou klimmen.
Boven aan de trappen voelde ik mijn benen. Ik had het bordje (STOP! Genoeg water/eten?, Goede uitrusting? Fit genoeg?) weer gezien maar de vraag of ik echt fit genoeg was wist ik niet helemaal zeker. Mijn benen waren best zwaar. Maar ik blijk over een flinke portie doorzettingsvermogen te beschikken. Dus die moest me er maar doorheen slepen.
Boven heb ik even gezeten om op adem te komen en ik heb even een beetje gesnackt.
Toen ben ik aan mijn zware tocht begonnen. Het begin viel mee. Pas later op de berg werd het echt zwaar. Onder 45 graden omhoog klimmen is zwaar. Daarnaast moet je af en toe klimmen met je handen en voeten. Achterom kijken is dan erg uitdagend, maar laat je ook zien hoe hard je kunt vallen.
Halverwege kwam ik twee anderen tegen. Een Duitse meid en een Deense jongen. Samen zijn we verder omhoog geklommen. Die Frodo toch... Het is een zware klim om Mount Doom op te klimmen. Ik voelde me net Gollum. De manier waarop ik omhoog klom zag er niet al te charmant uit, wel sportief natuurlijk...
Onderweg kwamen we veel kleuren stenen tegen. Groen, oranje, rood, zwart, bruin en blauw. Je kon het zo gek nog niet bedenken. Maar het meeste was nog wel zwart. Later op de berg kwamen we ook sneeuw tegen. Dit was wel welkom. Ook hier zagen we weer heel veel lieveheersbeestjes en andere insecten. Vreemd dat die op de top van die bergen leven.
EINDELIJK! We waren boven aangekomen. De krater zag er best indrukwekkend uit. De beste foto vind je op de engelstalige wikipediapagina van mount Ngauruhoe. Dit spreek je trouwens uit als Na-ra ho-e.
Boven aangekomen werden we gek van alle vliegen en muggen die daar waren. Een appeltje was een heerlijke verwelkoming en de tocht naar beneden werd ingezet. Via het sneeuw en het losse lavagesteente zijn we naar beneden gekomen. Dit ging echter vele stukken beter en sneller.
Beneden aangekomen hebben we alle losse steentjes uit onze schoenen gehaald en zijn we doorgelopen.
Via de emerald lakes zijn we doorgegaan naar de rest van de crossing. De rest was echter niet heel bijzonder. Je had af en toe een geweldig uitzicht. Zo kon je lake Taupo in de verte zien liggen. Al wandelend werden de Duitse liederen ingezet en begonnen we te zingen. Dus toen liepen er drie gekke Europeanen zingend naar beneden. Gezellig.
Eenmaal beneden aangekomen moesten we nog een heel stuk door een bos lopen. Wederom prachtig, al gaven mijn benen meer het gevoel van doorlopen.
Bij de parkeerplaats aangekomen, was het de kunst om terug te komen. Ik was bijna door mijn water heen en had alleen nog een reep chocolade. Lekker dus. Ik ben even gaan zitten en daarna gaan lopen. Voor twintig minuten heb ik niemand gezien. Een Australisch stel pikte me op en bracht me naar een drukkere weg. Van daaruit kreeg ik een lift van een stel die ons op de berg had horen zingen. Handig dus!
Gelukkig ben ik heel thuis gekomen, want even had ik het gevoel dat ik twintig kilometer (wel meer) naar huis moest lopen.
Wederom werd (nu na een lekkere hamburger met patat) het bubbelbad bezocht.
Ing Han (vriend van Arjen) was ik op de crossing ook al tegen gekomen en hij sliep ook bij mij op de kamer. Door een fout van de housekeeping was het bed niet opgemaakt en zo versierde ik een handdoek en wat toiletspullen. Die zitten nog steeds in mijn tas...

De volgende dag stond de route naar Wellington op het programma. Erg interessant was de route niet. Het was leuk om te zien hoe er in Ohakune een megawortel te zien is, maar daar bleef het ook wel bij.
Zo kwamen we aan in Windy Wellington en werden we afgezet bij het Base Hostel. De eerste nacht was gewoon $28,00, maar wat was er nou: Bon Jovi kwam naar Wellington voor een concert. De volgende dag zou het dus $40,00 zijn. Dit vond ik aanvankelijk te veel, maar later heb ik deze nacht toch maar geboekt. Barbara en Ing Han hadden dit uit voorzorg ook maar gedaan. Er werd ons gegarandeerd dat de prijsstijging overal zo zou zijn. Toen we op zoek gingen naar een ander hostel, bleek dit niet zo te zijn. De YHA (een van de grotere hostelketens in NZ) had het niet. Wij boos terug naar de Base. Die verklaarden ons dat de YHA niet een van hun concurrenten is. Het is dat ik schoenen draag, anders was mijn klomp gebroken.
Zo hebben we de volgende dag de manager bezocht.
Maar goed: onze eerste dag. We zijn naar het Te Papa museum geweest. Dit is het nationale museum van Nieuw Zeeland. Het was megagroot en je kunt er gemakkelijk een dag doorbrengen. Een kleine opsomming van wat we daar gezien hebben: Een megainktvis, een maori tentoonstelling, voorstellingen over de native flora en fauna en een voorstelling over Nieuw Zeeland en vulkanisme. Er was nog veel meer te zien, maar dit stond mij vooral bij. Er was ook nog een leuke attractie (film met bewegende stoelen) waar we in zijn geweest.
In de avond hebben we heerlijk pasta gekookt en hebben we als toetje lekker chocolade gegeten.
Vervolgens werd koers gezet naar goudgeel vocht met een witte kraag op Courtenays Place. Een live band speelde in the Establishment. Bij het inschenken van de wijn voelde ik mijn portemonnee al "AU" roepen. Maar ach, voor een keer maakt niet uit. Als het maar gezellig is.
Ik lag er om 6 uur in. Dus het was gezellig.

De volgende dag hebben we een wandeling door de stad gemaakt. Zo zijn we langs Oriental Bay geweest, langs een kunstgallerij, langs de Beehive = regeringsgebouw van Nieuw Zeeland (waar we helaas geen rondleiding meer konden krijgen), langs de Burger King en hebben we de zon onder zien gaan in de Botanic gardens, bij de beroemde Cable Cars. In de avond hebben we onze gratis drankjes verorberd. De manager had haar excuses aangeboden en ons een gratis drankje gegeven om het ongemak te compenseren. Maar slechts een drankje hebben we genomen. Op deze manier geven we niet meer geld uit, maar maken we juist winst op onze veel te dure overnachting van $40,00.
Dit is geloof ik de korstste dagbeschrijving die ik tot nu toe geschreven heb. Maar het dekt wel de hele lading.

Zaterdag 4 december zou Bon Jovi optreden. Alle hostels zouden vol zitten. Lucky me! Ik heb een tent mee. In Wellington was er welgeteld een hostel waar je kon kamperen in de voortuin. En ze hadden nog een plaatsje vrij! Daar heb ik dus mooi gebruik van gemaakt! Voor slechts $18,00 per nacht kon ik mijn tentje opzetten. Bij Rosemere Backpackers krijg je per dag een half uur gratis internet, ontbijt en de hele dag gratis thee en chocolademelk. Prima te doen dus.
Na het ontbijt heb ik afscheid genomen van Ing Han en Barbara en ben ik naar het hostel gegaan. Ik heb daar mijn tent opgezet en ben lekker gaan ontspannen. Ik heb er een film gekeken en ik ben even in mijn tent mijn ogen aan de binnenkant gaan bekijken.
In de avond heb ik lekker een pizza en een biertje gekocht. Vervolgens werd de koers richting het veganistische restaurant ingezet. De drie hippies (een Duitse jongen die zichzelf voorstelde als: "Hi i'm Christian", waarop ik dacht dat het geweldig voor hem was en twee Oostenrijkse meiden.) wilden ook lekker eten. Zelfs daarna nog hebben we een liquor store opgezocht en zijn we wat gaan drinken in het hostel. Heel gezellig.

Op 5 december heb ik eerst met mijn ouders gebeld. Dit was wel even gezellig en leuk om ze te spreken. Ik was onderweg naar Weta Caves (nee, geen grotten). Weta Caves is de plaats waar Peter Jackson (regisseur van LOTR) veel gewerkt heeft aan de films. Je kunt het voorstellen als een soort filmstudio's. Het was er echter heel klein en heel weinig was uitgestald.
Vervolgens ben ik een koffie gaan drinken en heb ik een scone gegeten terwijl ik lekker in mijn boek las.
Op de terugweg ben ik bij mount Victoria uitgestapt. Hier zou een mooi uitzicht zijn over de stad. Wat ik niet wist, is dat ook hier een deel van LOTR is opgenomen. Hier ben ik dus ook even gaan kijken. Veel wijzer werd ik er echter niet van. Maar mooi was het wel!
Terug in de stad ben ik in Cuba Street aan het jagen geslagen. Ik moest een nieuwe broek hebben. Helaas wilde de verkoopster van de winkel waar twee broeken $100,- waren geen deal met me sluiten en loop ik nu met twee broeken rond, in plaats van een broek. Geen ramp, maar het is wel wat zwaarder. De drie extra shirtjes zijn het probleem echt niet.
Ik ben teruggegaan naar het hostel om wat good old backpackers noodles naar binnen te werken en vervolgens ben ik met mijn daytripper kaartje (buskaartje) naar Island Bay gegaan. Daar heb ik de meest ontspannende wandeling gemaakt. Een sterke wind, st erke zon en een wilde zee waren de ingredienten om lekker te genieten van niets. Of juist alles. In het zonnetje heb ik lekker gelezen en ben ik nog een eind doorgelopen. De koers weer richting het centrum ingezet en thuis nog eens wat noodles gegeten. Daar kwam ik weer andere mensen tegen, die ik ook in Rotorua tegen was gekomen. De weg richting de liquorstore was weer gevonden. Nu gingen we voor het bier. Weer gezellig dus.

De volgende dag heb ik echter weer niet zo veel gedaan. Ik heb lekker gekozen voor het uitslapen en ben later op de middag mijn broek op gaan halen (deze werd ingekort). De rondleiding door de regeringsgebouwen kon wel een dagje wachten.

En toen was het 7 december. Wat helderder in mijn geest en een wat frissere herinnering.
Ik kwam helaas iets te laat aan voor de rondleiding van twee uur. Ze verwezen me door naar het huis en de gallery. Ik had geen idee wat ik te zien zou krijgen, maar ik gehoorzaamde en luisterde naar wat me geboden werd. Na de metaaldetector bij de ingang, moest ik door nog een metaaldetector. Ik kreeg een beetje uitleg en voor ik het wist, zat ik op de publieke tribune van het lagerhuis. Het was echt heel indrukwekkend. Waar altijd via de voorzitter (Speaker) gesproken moet worden werd dat nu ook wel gedaan, maar persoonlijke uittingen werden niet achterwege gelaten. Zo vloog er een keiharde "Pinocchio" door lucht. De Labourparty had zojuist de nationalisten voor leugenaar uitgemaakt. Waar de een wat zei, begon de ander schamper te lachen en zo werd het volume steeds luider. Toen ging de voorzitter staan en was het stil. Dit is toch wel wat anders dan het vragenuurtje op de disndag in de Nederlandse politiek. De kamer zag er indrukwekkend uit. De stoelen van de publieke tribune zaten heerlijk en aan de muur beneden hingen namen van plaatsen waar het Nieuw Zeelandse leger gediend had. Als er een lid van the house of representatives binnenkwam, dan maakte die een buiging naar de speaker. Wat me ook opviel is dat er aardig wat mensen ongestoord en uitgebreid kerstkaarten zaten te schrijven tijdens het vragenuurtje. Moet ik eens doen als ik aan het werk ben...
Om kwart voor drie ben ik teruggegaan naar de ingang en heb ik de rondleiding gevolgd. Het was een interessante rondleiding die door de drie gebouwen liep. De executive building, het hoofdgebouw en de bibliotheek. Nieuw Zeeland blijkt helemaal niet meer iets als een eerste kamer te bezitten.
In de gang zagen we de MP nog langskomen en kwam de speaker (voorzitter) ook langs. Hij maakte nog een praatje met ons. Zo vroeg deze man ook aan mij waar ik vandaan kwam en begon hij wat te zeggen over het verschil tussen Amsterdam en Den Haag. Het was leuk en tof hem gesproken te hebben. Als ik het niet verkeerd heb, heet deze man Lockwood Smith.
Dat gebeurd in Nederland niet zo vaak!
Vervolgens ben ik nogmaals naar het lagerhuis gegaan, waar het vragenuurtje al voorbij was en waar nu iets anders aan de gang was. Iets met moties per partij doornemen volgens mij. Niet geweldig interessant.
Teruggekomen heb ik met Annerie lekker wraps gemaakt en opgegeten. (Ik heb nu ook honger. Het is 7:15 en moet nog eten...)

Vandaag ben ik de hele dag bezig geweest om het geweldige dagboek op orde te brengen voordat ik naar het zuidereiland ga.
Morgen vertrek ik namelijk richting Picton. Daar verblijf ik een nacht en dan ga ik met de Stray bus naar Marahau. Daar wacht ik Annerie op en nemen we de volgende dag samen een watertaxi naar Mutton Cove. Vervolgens lopen we richting Awaroa campsite en de volgende dag zetten we de tocht door naar Medlands Beach Campsite. Het laatste deel (grootste deel) lopen we op de laatste dag en hopen we de bus richting Nelson te halen.

Ik ga eten.
Ka kite ora!