Ngunguru School and Poor Knights Islands

Sinds mijn laatste verslag zijn mijn spierballen alweer flink gegroeid. In de afgelopen dagen ben ik flink aan het werk geweest. Een hekwerk uit de grond halen, een aantal palen voor een hekwerk in de grond zetten, een barbeque schoonmaken die in eeuwen niet is schoongemaakt en het veranderen van de tuin. In plaats van houtsnippers, wilde de eigenaar er stenen neerleggen. Hiervoor moesten we naar een nabij gelegen strandje kayakken en daar 10 zakken stenen halen. Apart, maar leuk werk. Het enige waar ik me flink over heb lopen opwinden, dat was dat hekwerk dat weg moest. Lukte niet goed, duurde lang en ben zo ongeveer 20 tot 30 keer per been gebeten/gestoken door "sandflies". Dat jeukt!

Genoeg over het werk, want van het weekend heb ik genoeg meegemaakt dat minder slaapverwekkend is.

Zaterdag:
Op zaterdag was er voor de school van de jongste zoon een fundraising project. Hij zou met Kapa Haka een uitvoering hebben en een paar Haka's doen (Maori dansen/kreten/liederen). Uiteraard werd de bekende Haka ook gedaan. Dat was leuk om te zien dus. Het was helemaal speciaal, omdat dit op zijn basisschool gehouden werd. Ik kon de kans natuurlijk niet laten liggen en heb even binnen gekeken in de school.
Het is best anders dan in Nederland. Net zoals op Engelse scholen wordt alles van de kinderen tentoongesteld. Je moet je dus voorstellen dat het hele klaslokaal vol hangt met draden en kunstwerken van kinderen. In een van de lokalen trof ik ook sporen van principes van het Vrije Onderwijs aan (geloof ik). Zag een poster hangen met daarop Hoofd, Hart en Handen. En ik vond grote posters in de klas over meervoudige intelligentie. Ik vond het zeer leuk dit te herkennen. Ik heb uiteindelijk ook een praatje kunnen maken met een van de leerkrachten en werd gelijk uitgenodigd om een keertje langs te komen of om even met de directeur te praten. Maar ik ben op vakantie, of niet dan? Wat ik ook een interessant idee vond is dat wij op Nederlandse basisscholen hele gymzalen en allerlei toestellen tot onze beschikking hebben en dat zij slechts een schoolplein zonder enige toestellen gebruiken. Het enige dat ze hebben zijn een paar basketbalringen aan een paal die je kunt draaien. Op deze manier kun je voor twee verschillende hoogtes kiezen. Het bewegingsonderwijs wordt op een geheel andere manier vormgegeven. In de ochtend starten ze wel met ochtendgymnastiek, wat inhoudt: dansen, rennen en dat soort gelijke dingen.
Verder was er op die dag geen andere reiziger te bekennen en waren er alleen maar Kiwi's. Toch heb ik Nederlands kunnen praten. Een paar Nederlandstalige gezinnen waren ook op deze bijeenkomst. Verder werd er nog veel meer gedaan om geld voor de school te verzamelen. Er werd vanalles verkocht en er waren verschillende activiteiten te doen voor de kinderen en ouderen.
Deze bijeenkomst duurde tot ongeveer 9.00 pm en dus werd er ook gezorgd voor warm eten.
Ook dit werd leuk verkocht, door een traditionele wijze van koken. Maori stoken in een kuil een vuur, dan leggen ze stenen op het vuur. Ze halen de as van het vuur weg als dit is uitgebrand en de stenen zijn opgewarmd. Vervolgens leggen ze ingepakt voedsel op de warme stenen en bedekken deze voedselpakketten (voor vandaag in aluminium weggooibakjes). Ze gooien de kuil dicht en laten dit voor ongeveer drie uur liggen. Door de warmte wordt het voedsel bereid. Dit noemen de Maori een "Hangi". Mijn avondeten bestond zo uit een stuk koeienvlees, varkensvlees en een stuk kippenvlees. Allemaal zeer mals en lekker. Verder zat er een aardappel in , een "kumara" dit is een zoete aardappel (ze noemen dit hier een Maori-aardappel) en een stuk pompoen. Mijn buik was dus gevuld.
In de avond was het tijd voor de achterliggende gedachte van de bijeenkomst. Guy Fawkes. Ooit, in een tijd lang, lang geleden was er deze Guy Fawkes. Hij heeft geprobeerd het parlement op te blazen en werd beneden in de kelder van het parlement gearresteerd. Vervolgens werd hij opgehangen, tot hij bijna dood was. Hij werd aan een stuk hout vastgebonden en vervolgens werd hij opengereten en alsof dat nog niet genoeg was werd hij gevierendeeld. Stukken van zijn lichaam werden langs dorpen gebracht, om te laten zien wat er met verraders gebeuren zou.
En dit wordt in Engelstalige landen gevierd op 5 november. Men steekt dan vuurwerk af, net als een paar dagen terug. Het was dus een soort verlate Guy Fawkes. Het vuurwerk was mooi, maar ik geloof dat ik een beetje verwend ben in Italie met professionele vuurwerkshows. Dit was door een aantal ouders in elkaar gezet.

De volgende dag zou ik proberen te gaan snorkelen. Dit had mijn gastgezin aangeraden. Ze waren overigens niet de enigen. Ik ben in de ochtend in het centrum (ahum) van Tutukaka afgezet en op de Perfect Day boot gestapt. Deze boot is voor non diving experiences. Ik heb namelijk geen duikervaringen. Het was echter wel mogelijk om te gaan duiken, maar snorkelen zou goed genoeg zijn voor mij en het was twee keer zo goedkoop. Prima dus.
Op de boot veel met mensen gepraat en ook een andere alleen reizende backpacker tegen gekomen. Veel mee gesproken dus.
Onderweg naar de Poor Knights Islands (waar ik overigens ging snorkelen en wat een van de toplocaties is in de wereld om te snorkelen) stopten we even om dolfijnen te spotten en er waren pilot whales. Er werd gezegd dat dit slechts twee keer in een seizoen voor kwam. Ik geloofde dit echter niet. Maar na het aan mijn gastgezin gevraagd te hebben, bleek dit waar te zijn. Dus een extraatje bij mijn trip gekregen. Dolfijnen (de speciale oceaanversie daarvan) en Walvissen. Helaas lieten ze zich niet echt zien met metershoge sprongen in de lucht. Maar ach, we hebben ze kunnen zien. De dolfijnen wat beter dan de walvissen overigens. Er bleek ook een beroemde vrouw aanwezig te zijn (Op het water) die het gedrag van deze beesten bestudeert. Schijnt bekend te zijn van Discovery Channel en de BBC.
Verder werden werden we ook nog getrakteerd op een hele school travalli vissen. Deze vissen zwemmen aan/ op de rand van de oppervlakte en zijn (volgens de tourguides) dan aan het eten. Moet ik nog verder uitzoeken dus. Was wel een gek gezicht, zo'n hele school vissen met alleen de kop boven water vooruit zwemmend.
Aangekomen bij de Poor Knights Island werd de boot aangelegd (na ongeveer 20 kilometer) en kregen we de kans om te snorkelen. Er werd ons wel op het hart gedrukt de Poor Knights Island niet te betreden. Hierop staat een boete van ongeveer 25000 dollar. Het is namelijk al heel lang een natuurreservaat.
Dus gehesen in wetsuit, met de snorkels en duikbrillen op en de flippers aan het water in gegleden. Als een volleerde snorkelaar/duiker gleed ik het water in. Natuurlijk was iedereen daar zwaar van onder de indruk.
In het water heb ik heel veel gezien, omdat het water zo helder was. Ik kan er heel veel over vertellen, maar ik zal het kort houden. Ik heb een aantal vissen gezien die ik even wil benoemen: een stingray, scorpionfish, kingfish en natuurlijk snapper. De rest weet ik echt niet meer. Het was tof, je zwom gewoon door de vissen heen. Ook kon je in een grot snorkelen. Ik heb dus samen met die duitse jongen (Lukas) de zaklamp meegenomen en de grot van licht voorzien.
Eenmaal uit het water gekomen heb ik lekker mijn lunch verorberd en werd ons een verhaal verteld over de Poor Knights. Zij vertelden het verhaal dat Captain Cooke deze eilanden zo genoemd heeft omdat het op zijn ontbijt leek. Poor Knights pudding (French toast met jam er bovenop of iets dergelijks). De rit werd voortgezet naar werelds grootste cave in een eiland.
Met nog wat warme chocolademelk zijn we langs de poor knights naar de volgende snorkellokatie gegaan. Dit zou de lokatie zijn waarom dit gebied qua duiken zo hoog aangeschreven stond. Er was een tunnel die vol met vis zat. Het was overigens veel kouder nu, omdat de zon niet meer scheen. De tunnel zat vol met vis, waar je al freedivend doorheen kon zwemmen. De vissen gingen wel voor je aan de kant. Voor wie weten wil welke vis ik daar gezien had: het was de Blue Mau Mau of Mao Mao of Maw Maw. Ik weet het niet. Hij was in ieder geval blauw.
Overigens waren de tekens die je geven moest ook erg grappig. Vuist op je hoofd is "ik ben ok" , een vuist in de lucht is dat je geen dringende hulp nodig hebt en als je rondspartelde en je armen in de lucht zwaaide, dan had je vast dringende hulp nodig. Zo heb ik vaak met mijn vuist op mijn kop getikt.
Op de terugreis natuurlijk weer veel afgepraat met een Amerikaanse dokter en heb ik het telefoonnummer van een Kiwivrouw weten te versieren. Ik had haar geholpen bij het duiken. Ze woont vlakbij Taupo en moest haar maar een belletje geven als ik daar was.

Prima geregeld dus!

De jongste wil hier nu op de computer en ik had gezegd dat het nog ongeveer vijftien minuten duren zou. Die zijn nu over. Precies op tijd dus.

Ka kite ora!