Wat een verschrikkelijk leven hier!

Ik zal het gelijk maar weer ontkrachten, want het klopt van geen kant. Uitleg volgt nog.

Het was rustig de laatste dagen in Paihia. Ik heb niet veel meer gedaan dan wat gepraat en samen met anderen films gekeken. En als klap op de vuurpijl ben ik ook nog eens druk bezig geweest met contacten maken en praten in de bar 's avonds. Het was er vaak gezellig, hoewel de laatste dagen (onder andere de verwachte drukke zaterdag) de bar ernstig stil bleef.

De dag voor vertrek besloot ik om een wandeling te maken. Ik had gehoord over de Haruru Falls track. Dit is een wandeltocht door het bos en door een mangrovebos. Aan het begin wist ik niet heel zeker of ik de hele tocht wel wilde lopen. Ik ben na het vervelende beginstuk (langs de weg naar de Waitangi Treaty Grounds) even gestopt. Moest erg nodig naar het toilet en heb een kop koffie gedronken in een leuk cafeetje. Het Waitangi Treaty house is overigens de plaats waar een van Nieuw Zeelands eerste officiele documenten getekent zou zijn. Het zou dus een cultureel verantwoord uitstapje zijn als het geen 25 dollar kostte.
Na mijn (overheerlijke) kop koffie en een chocolaatje extra gekregen te hebben, ben ik doorgelopen naar het begin van de wandelroute. Best raar, want ik kon het begin niet vinden. Het begin vond ik later op de golfbaan. De eerste stap die ik binnen deed was gelijk al indrukwekkend. Het was een mooie omgeving en er was zoveel te zien en te horen (dieren).
Op de tocht naar de Haruru Falls toe ben ik slechts drie keer iemand tegen gekomen. Ik zal proberen een beetje uit te leggen hoe het was (ook al is het onbegonnen werk, want je moet het gewoon meemaken).
Je komt een bos binnen en het eerste wat je ziet is dat er geen honden mogen komen, omdat het kiwi habitat is (die vogels). Je loopt de eerste meters over een enigszins verhard pad. Je loopt door het bos, het is stil, je hoort en ziet verschillende vogels, je moet zo af en toe een houten bruggetje over en het kan ineens best stijl worden. Om me heen zag ik verschillende soorten varens, wat ik geleerd had van de gids die de trip naar Hokianga en het Waipoua Forest leidde. De route zou zo'n vijf kilometer lang zijn en op de helft loop je door een geweldig mangrovebos. Deze bomen groeien in een moerasachtig gebied en hebben wortels die uit de grond/modder steken. Je loopt over een verhoogd houten pad door dit mangrovebos. Uiteindelijk aangekomen bij de watervallen heb ik mijn van tevoren gesmeerde boterhammen opgegeten. Er waren nog een aantal anderen, maar die kwamen en gingen weer weg. Ik heb lekker even muziek geluisterd en geprobeerd wat te lezen. De waterval was toch niet zo interessant als dat de mensen zeggen.
Op de terugweg kwam ik nog een groep oudere Nederlanders tegen. De laatste anderhalve kilometer heb ik met hen samen terug gelopen. Helemaal fantastisch werd het toen ik, na slechts twee keer mijn duim opsteken, een lift kreeg van een oudere vrouw. Nu hoefde ik het laatste halfuur niet meer terug te lopen langs de weg.

Op de dag van vertrek uit Paihia, heb ik niet zo veel gedaan. Ik heb slechts wat boodschappen gedaan, in mijn reisdagboek geschreven en wat gelezen. De Straybus was goed op tijd en vertrok slechts tien minuten later. Wat tot nu toe een record is.
In Whangarei zou ik opgehaald worden door het gezin waar ik deze week verblijf. Ik denk dat er iets in de communicatie fout is gegaan, want de man was wat later op de verkeerde plaats.
Ondertussen had ik al contact gevonden met een andere vrouw, die slechts even naar het toilet ging. Ik dacht namelijk dat zij mij op zou halen. Ik heb een tijd met haar staan praten en ze moest eigenlijk naar huis om weetikveelwat te doen. Ze wilde echter daarna nog wel even langsrijden om te zien of mijn lift al gearriveerd was. Anders mocht ik met haar mee. Ik vond het heel aardig, maar ik was er zeker van dat ik opgehaald zou worden. Ondertussen werd ik gesmst en probeerde ik die man te bellen. Zoals ik al zei: hij stond bij de verkeerde bushalte. Terwijl ik aan de telefoon was werd me ook nog eens vrolijk gevraagd of ik wat wiet wilde kopen. Want ja, ik zie er uit als een reiziger.
Al met al werd ik opgehaald en heb ik het telefoonnummer van deze oudere verslaafdenverzorgster (want ze beheert een afkickkliniek) weten te scoren. Bonuspunten dus.
Ik vond het echt zeer aardig van die vrouw dat ze mij niet aan mijn lot wilde overlaten.

Op de boerderij, wat het eigenlijk niet echt is, viel mijn mond open van verbazing. Alles ziet er zeer modern uit en er is heel veel land. Maar bovenal is er een GEWELDIG uitzicht op de poor knight islands.
De familie bestaat uit twee kinderen van tien en twaalf jaar en natuurlijk de ouders. Deze mensen leven zo veel mogelijk op eigen voorzieningen. Zo hebben ze een aantal planten en bomen waar vanalles aan groeit, dat zij dan opeten.
Mijn slaapvertrek bestaat uit: een tweepersoons bed (waarin je overigens heerlijk kunt slapen) en een geweldig uitzicht op de poor knight islands. Met nog de benodigde slaapkamerartikelen. Ook de badkamer ziet er geweldig uit. Hij is ruim en heeft een geweldig interieur. De familie is op weg om een bed en breakfast te runnen. Het hele huis en omgeving is overigs door de man zelf gemaakt. Het ziet er geweldig uit. Ook de buitenkeuken ziet er mooi uit. Ze hebben een mooie pizzaoven en een mooie open haard buiten, waar nu hard aan gewerkt wordt om deze met mozaieksteentjes te bedekken.

Het meeste wat hier gegeten komt, komt van eigen land. De man heeft veel verschillende soorten bomen in zijn land staan. Ook wordt iets niet zomaar weggegooid. Voedselresten worden voor compost gebruikt e.d. Het is allemaal erg leuk om te zien en mee te maken.

Na een nacht heerlijk geslapen te hebben, ben ik rond 8 uur aan het ontbijt geschoven.
De jongens gingen naar school en ik ging met de man aan het werk. Vandaag heb ik een tuinslang onder de groene zoden gegraven en het onkruid om de planten heen weggehaald. Dit werk viel overigens wel mee. Na het werk heb ik met de oudste zoon een potje tafeltennis gespeeld. Hij zei dat hij me in kon maken... Arme jongen.
We zijn overigens ook begonnen aan een funbox (een skateobject waar hij dan overheen kan skaten). Echt eigen huis en tuin-achtig dus... Als avondeten stond er hutspot op het menu. Op verzoek van de ouders. Ik had verteld hoe wij dit in Holland maken en zo werd er een stuk vlees, van een koe die de weides hier had rondgehuppeld, gebruikt voor de hutspot. Het hele gebeuren had de hele dag op het vuur gestaan en de hutspot smaakte heerlijk.

Op de tweede dag stond de fysieke arbeid op het programma.
Allereerst hebben we een hek geopend. Het hek bestaat uit verschillende steunpalen, die elk 900 milimeter in de grond staan. Daaronder liggen dan ook weer dwarsbalken vergrendeld in de balk, zodat deze niet omhoog kan komen. Tussen deze palen zijn dikke stukken ijzerdraad gespannen, die uit elkaar gehouden worden door balkjes, die aan dit ijzerdraad bevestigd zijn.
De man heeft me vanalles uitgelegd over dit hek en we hebben de draden doorgeknipt en weer vastgezet aan het eigen draad, zodat de spanning er op bleef staan. Dit hebben we ook aan de andere kant gedaan, zodat een deel van het hek waardeloos is geworden, maar er wel een doorgang is voor een wandelroute.
Na dit klusje stond het echte werk op het programma. Zeven palen van elk ongeveer zes meter hoog stonden ook weer 900 milimeter in de grond. Mijn taak was om deze uit te graven. Hij had ze ergens anders voor nodig en zou op de plaats van de palen planten neerzetten. Dit zou de wind ook tegenhouden en dat zag er mooier uit. Veel graafwerk dus in veel te harde grond. De grond is er kleiachtig en niet makkelijk te scheppen.
Na het planten van de nieuwe planten en het neerleggen van houtsnippers, die het vocht beter vasthouden, hebben we gelunched.
Ik werd uitgenodigd om gebruik te maken van de kayaks, die in de baai lagen. Zo heb ik een rondje naar buiten de baai, richting de poor knight islands en weer terug gemaakt.
Leuk detail: Poor Knight Islands heeft waarschijnlijk zijn naam te danken aan het feit dat de eilanden van de zijkant op een dooie ridder lijkt. Elke keer dat ik naar die eilanden kijk, dan zie ik een dooie ridder. Het kan ook zijn dat de eilanden zijn naam te danken hebben aan het toetje van James Cook. Het toetje heette namelijk poor knigt en daar zou het op lijken. Ik vind het eerste verhaal veel leuker klinken, dus is het zo.

En zo zit ik hier, dit verslag te typen. Met links van me een geweldig uitzicht en rechts van me een box waar heerlijke chillhouse uitkomt.

* Overigens moet het vast opgevallen zijn dat ik de namen van de gezinsleden niet gebruik. Volgens mij hebben ze dit liever niet, dus doe ik dat ook niet. Hoewel Carolyn en John te raden viel, uit mijn vorige verslag.

Ka Kite Ora!