Bay of Islands

Toen ik mijn vorige verslag geschreven had, zat ik nog in het drukke, Aziatische Auckland. Ik moest een dag extra in Auckland blijven, omdat de bus richting het noorden niet op zondag rijdt.
Voor ik in Nieuw Zeeland aankwam, was het mijn plan om in het City Travelers hostel te overnachten. Hier ging ik dus ook heen voor de laatste dag in Auckland. Dit bleek al gauw een goede keuze geweest te zijn. In Surf and Snow (waar ik eerst zat) had ik bijna geen aanspraak met mensen en er werd vrij weinig ondernomen. In City Travelers echter, had ik gelijk aanspraak. De gehele accomodatie zag er een stuk verzorgder uit en het bevatte ook veel minder Aziaten. Er zaten wat Engelsen, Argentijnen, Duitsers, Fransen en Chilenen. Zelfs de Kiwi's waren vertegenwoordigd. Ik zou hier slechts een nachtje blijven, maar ik heb toch de hele dag met die groep opgetrokken. Dit was erg gezellig.
Na een nacht op een goed en lekker liggend bed geslapen te hebben, vertrok ik vroeg in de morgen.
Het was een kleine bus voor ongeveer twintig personen. We reden via Whangarei naar Paihia. Ik zou echter uitstappen in Whangarei.
Onderweg zijn we nog gestopt om wat dingen te bezichtigen. Zo hebben we gelunched op een verlaten strand (die vind je daar veel) en hebben we een eco-cruise gedaan. Dit hield in dat we op een boot met glazen onderkant de zee op gingen om de vissen te bekijken. Dit was wel leuk, maar ik zou er zelf het geld niet voor neerleggen. We hebben aardig wat vissen gezien, vooral snappers (geen idee hoe ze in het Nederlands heten).
Aangekomen in Whangarei ben ik uitgestapt. Bij de I-Site heb ik gevraagd naar eventuele bussen / de route naar het centrum. De bus reed niet zo vaak en ik ben dus gaan lopen. Aangezien ik een tentje gekocht heb, droeg ik deze ook mee op mijn rug. De twaalf kilo die bij vertrek uit Nederland op mijn rug zaten. waren nu geen twaalf kilo meer. Het was ongeveer twee en een half kilometer lopen naar waar ik uiteindelijk verblijven zou. De reden dat ik uitstapte in Whangarei was dat ik een WWOOF boek (en tegelijk lidmaatschap) wilde hebben. Deze moest ik in een soort van Groene winkel halen. Voor de duidelijkheid: WWOOF staat voor Willing Workers On Organic Farms. Je verricht ongeveer vijf uur werk per dag voor een slaapplaats en drie maaltijden per dag. Op deze manier kom je ook in aanraking met de "locals". Nadat ik het boek gekocht had in de Puti Puti Ra (wat een naam...) Ben ik verder gelopen naar het Whangarei top ten Holiday park. Het was nog ongeveer anderhalve kilometer lopen. De berg op. Dat was dus zwaar. Opgelucht kwam ik aan op de camping en heb ik voor mijzelf een campeerplaats geregeld. Na een half uur stond mijn klein, blauwachtig, driepersoons fort. Veel aanspraak heb je niet op zo'n camping, maar er waren wel twee vrouwen die mij nog net durfden/wilden vertellen waar de supermarkt was.
De nacht was koud en onrustig. Ik werd de hele nacht wakker gehouden door (wat later bleek) een Tui. Dit is een vogel die een enorm laserachtig ***geluid produceert. Maar al met al mag ik niet klagen. Ik heb uiteindelijk nog heerlijk geslapen.

De volgende dag mocht ik dus naar beneden lopen voor de bus. Ik ben onderweg nog langs een outdoor-shop gekomen en heb daar een geweldige bestekset gekocht. Het lijkt op een zakmes, maar je kunt er een vork, mes, lepel en blikopener uit vouwen. Daarbij kun je de twee helften van elkaar afhalen. Geweldig dus als ik nog eens mijn lunch a la minute wil verzorgen en ik geen mes heb.
Bij de I-Site aangekomen stond daar een Australische meid te wachten op de bus. Zij had de tijd doorgekregen die niet meer geldde. Per 1 november zijn ze overgegaan op het zomerschema. De bus was flink te laat. Aangezien de tijd doden veel sneller gaat als je samen bent duurde het gelukkig geen eeuwen. Er kwam trouwens nog een kerel langs die ons een GEWELDIGE dag wilde verkondigen en wilde dit soort acties verspreidden door het anderen te laten doen. Hij deelde daarom dus flyers uit over zijn gedachtes. Die belandde dus in de prullenbak, maar het was een prachtig idee en ook wel gezellig.

En nu zit ik al een paar dagen in Paihia, the bay of islands. Geweldig uitzicht en een bar op rolafstand. het is hier erg gezellig. Met mijn buurjongen heb ik die avond nog een paar pints gedaan. Was erg gezellig en zo leerde ik ook weer wat nieuwe mensen kennen.
De volgende dag hebben we een dagtrip naar Cape Reinga gedaan. Een korte opsomming van wat ik allemaal gedaan heb die dag onderweg naar Cape Reinga (het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland).
De eerste stop was een kop koffie. Slim verpakt aan de achterkant van een hotel in het hotelrestaurant. Dat was dus duur. Gelukkig had ik dit voorzien en had ik mijn eigen lunch en drank meegenomen.
De volgende stop was bij het gumdiggers trail. Het gaat hier om Kauri bomen die bedolven liggen onder een laag veen. De bomen zijn dus dood, maar kunnen de wetenschappers nog genoeg vertellen over de geschiedenis. Zo gebruiken ze de hars van deze bomen voor vernis en de Maori gebruikten dit voor lantaarns/fakkels. Het was een interessante en leuke tocht. Was een oude kerel die slecht ter been was. Hij mocht rondrijden in een scootmobil. Het enige probleem was dat de arme man af en toe te veel en te weinig gas gaf, te veel doorstuurde of juist te weinig.
Door het weer zijn we eerst naar Cape Reinga gegaan, voordat we naar de sanddunes gingen. Voordat we bij Cape Reinga aankwamen hebben we gestopt voor de lunch. Dit was in een kleine baai net om de hoek van Cape Reinga. Het was hier ongelovelijk mooi en ik heb met een Nederlands stel samen in de duinen mijn boterhammen opgegeten. De parkeerplaats van Cape Reinga lag op een kwartiertje lopen van het Noordelijkste punt af. Het was een wandeling van de berg af, dus je had van bovenaf al genoeg uitzicht. Het was erg mooi. De weg naar beneden was voorzien van veel bordjes waarop uitleg stond. Zo wordt Cape Reinga gezien als de plaats waar zielen het eiland verlaten. Dit gaat via een boom beneden aan het puntje van het eiland. Had wel even last van heimwee op dit punt. Stom, maar goed. Ik miste thuis en iedereen even.
Na Cape Reinga bezocht te hebben was het tijd voor actie. We zijn naar mega zandheuvels gegaan die behoorlijk stijl waren. Je kunt het vergelijken met een goede, Oostenrijkse, rode piste. De bedoeling was om met je navel op de achterkant van een bodyboard te liggen en je stevig vast te houden aan de voorkant. Vervolgens glijdt je naar beneden en kun je eventueel remmen met je voeten. Dit was erg tof, maar ook zeer vermoeiend. Omhoog lopen was zwaar in het losse zand. Ik ben zo'n vier keer geweest.
De laatste echte activiteit was ninety miles beach. Een strand van eigenlijk 64 mijl, maar door een rekenfout (Iets met koeien die 30 mijl per dag kunnen lopen op verharde wegen en na drie dagen de andere kant bereikten. Helaas voor de arme koeien een aantal honderd jaar geleden liepen ze in los zand.)heet het nu 90 miles beach. We zijn dus met de touringcar over 90 miles Beach gescheurd en hebben ook nog even over het strand mogen lopen.
De afsluiter van de dag was Fush and Chups. Oke: Fish and Chips, alleen met het Kiwiaccent is het net iets anders.
In de avond heb ik natuurlijk weer een pint gedronken en een erg gezellige avond gehad.

Voor de volgende dag (gisteren) had ik een trip geboekt naar het Waipoua Forest. Hier staat " The Lord Of The Forest", genaamd Tane Mahuta. Deze Kauri boom heeft een omtrek van ongeveer 14 meter. Na die grote reuzen in de V.S. is dit een van de hoogste bomen in de wereld.
De dag begon in het Wairere Boulders National park. Jurassic Park was vergeleken bij dit park niets. Het was er dus erg mooi en de paden waren af en toe onverhard. Deze trip maakte ik met twee oudere stellen en een duitse jongen. Een Nederlands stel en een Engels stel. In dit park trof je vooral grote blokken basalt aan. Dit komt door een vulkaanuitbarsting in de buurt van dit park.
De volgende bestemming was het Waipoua Forest. Na een Maori gids opgehaald te hebben gingen we het regenwoud binnen. De gids sprak veel in het Maori en dit waren over het algemeen gebeden en liederen voor het bos en de Tane Mahuta. De gids hield er niet van als anderen meeluisterden en dat maakte het allemaal enigszins ongemakkelijk. We liepen van plaats naar plaats. Hij wilde zijn informatie alleen delen met mensen die ervoor betaald hadden, wij dus. Het was erg tof en erg mooi. We hebben veel dingen gehoord. Zoals dat een mannetjeskiwi een hoog repeterend sirenegeluid produceert en dat de vrouwtje klinkt als een mannetjeskiwi die last heeft van zijn keel. En zo ben ik er dus ook achter gekomen wat mij wakker hield de hele nacht in Whangarei. Dit geluid stond ook op de cd.
Het was dus een hele ervaring. De dag werd weer afgesloten met eten. Dit keer in een veel te duur hotel (voor mij dan). Gelukkig mocht ik mijn eigen lunch bij hen opeten.

Vandaag had ik wasdag. Geweldig want Rodrigo (mijn buurmaatje) had mij de tip gegeven om gratis gebruik te maken van de wasmachine.
Verder heb ik vandaag een plaats geregeld waar ik volgende week verblijf. Volgende week verwacht ik niet bereikbaar te zijn. Volgende week start ik mijn werk als WWOOFer. Ik ga in Tutukaka in het Carolyn Redford and John Park dit gezin helpen met de klussen in en rondom het huis.

Ka Kite Ano,