Hahei - Raglan - Maketu - Rotorura Doorreis

Het is inmiddels weer een tijdje geleden sinds mijn laatste verslag. Ten tijde van mijn laatste verslag stond ik op het punt om mijn WWOOFing adres te verlaten. Nu zit ik alweer een stuk verder naar beneden en heb ik alweer veel meer dingen gedaan.

Ik werd door Carolyn weggebracht naar de I-Site, waar ik de bus zou pakken. Het probleem was echter dat ik in de ochtend vertrok en dat de bus pas om 17:00 uur aan zou komen. Carolyn moest namelijk in de ochtend in de stad zijn. Ik reed dus met haar mee en we hadden afgesproken om samen te lunchen. Zij ging naar haar afspraak en ik heb wat door Whangarei rondgezworven. Om 12.00 uur stond ik voor de lunchzaak waar we zouden eten. Eerst had ik nog wat boodschappen ingeslagen. Ik had bij de familie zakjes poeder gezien, waar je dan limonade van kunt maken. het gaat dan om vijf keer anderhalve liter. Dat slechts voor $2.00 maakt het veel voordeliger. Ik die zakjes dus ingeslagen en de rest van de benodigdheden.
Mijn lunch was lekker. Carolyn trakteerde me op een lekkere cappuccino en een luxe broodje met brie en dergelijke.
Rond twee uur werd ik afgezet bij de I-Site, waar ik lekker in het zonnetje gelezen heb. Alweer lol gehad met deze plaats. Ik werd meerdere malen aangesproken door mensen uit de omgeving. Een of andere gast (stoner) begon zijn hele levensverhaal op mijn bordje neer te leggen. Ik had tijd zat, dus ik flufte (uit je nek lullen) lekker met hem mee. Toen ik weer lekker naar mijn muziek zat te luisteren en aan het genieten was van een lekkere sinaasappel, kwamen er twee jonge gasten op mountainbikes op mij af. Wees gerust, ze zagen er vredelievend uit. Het waren namelijk (naar mijn idee) mormonen. Ze wilden graag hun verhaal kwijt over bidden en geloven in Jezus Christus. Ook gezellig met deze gasten gepraat. Ook al merkte ik dat ze me toch (lichtelijk) op aan het dringen waren om meer over hun geloof te weten te komen.
Eind goed al goed; ik zat op de bus richting Auckland. In Auckland aangekomen heb ik geslapen in Nomads Fusion. Daar zou Rodrigo ook zitten. Rodrigo is een Braziliaanse jongen, met wie ik aardig wat pinten heb gedronken. Zo ook vanavond. Na de Margharita's aangedaan te hebben, zijn we naar een cafe geweest waar ik al eerder was geweest en ze altijd geweldige live muziek hebben. Zoals normaal een hele grote groep Duitsers tegengekomen. Met deze Duitsers een gezellige avond gehad.

Dat voelde ik de volgende ochtend. Ik had een lichte kater en zat in een bus die veel te lang in Auckland bleef. We moesten alle hostels af en iedereen ophalen. Vervolgens hebben we op een Stray kantoor een instructievideo over het online booking system gezien en daarna konden we eindelijk vertrekken. Via Thames zijn we naar Hahei gegaan. In Thames hebben we slechts een supermarkt stop gedaan. Daar hebben we op het gras onze lunch gegeten en zijn we weer de bus in gesprongen.
In Hahei aangekomen heb ik er voor gekozen om mijn tentje op te zetten en wat langer te blijven dan de rest. Het was niet echt een heel gezellige groep en ik had ten slotte de tijd. Er was zelfs nog een ander meisje die haar tentje op had gezet. Dit Canadese meisje had alleen de volgende ochtend wel besloten om naar Raglan te gaan en niet in Hahei te blijven.
Na aankomst in Hahei, zijn we met zijn allen naar Cathedral Cove gelopen. Het is een lange wandeling door een mooi bos en langs de kust. Veel leuke uitzichtpunten en veel fotomomentjes dus. Bij Cathedral Cove aangekomen werden de benodigde fotos gemaakt van deze bezienswaardigheid en hebben we nog even op het strand gezeten en gepraat. Cathedral Cove is een gat in een rots aan zee. Het schijnt speciaal te zijn dat het zo afgebrokkeld was en zal ook niet voor altijd zo blijven staan.
Teruggekomen werd de barbeque aangestoken en werd alles klaargemaakt. Niet voor mij. Ik deed lekker budget en ging aan de pasta. Erg lekkere pasta overigens. De rest had $10.00 betaald voor een maaltijd waar veel van over zou blijven. Ik had geregeld met de buschauffeur dat hij het vlees zou laten liggen en dat ik dat mocht pakken. Evenals de aardappels. Lekker dus! Helaas was het de volgende ochtend weg. Net als iedereen.
Het was rustig op de camping en het regende. Ik besloot om even televisie te kijken en te lezen. Mijn boek was nog steeds niet uit. Ik had dus lekker een dagje om te chillen en te ontspannen.
Even na het middaguur besloot ik toch maar het avontuur op te zoeken en een andere wandelroute uit te gaan. In plaats van links op het strand, ging ik nu rechts. Daar kwam ik dan op twee historische Maori Pa's (uitkijkpunten met eigenlijk een ander doel) uit. Het was een erg mooi uitzicht, maar het zou nog mooier zijn als ik wat lager zou zijn. Het was stijl en niet mogelijk om zo naar beneden te lopen. Maar mijn scherpe blik zag daar een touw (iets dikker dan een springtouw) liggen. Al gauw bleek dit toch echt wel erg avontuurlijk te zijn. Ik kneep hem een beetje dat ik zou uitglijden en zo het water in zou donderen. Op de weg naar beneden is dat gelukkig niet gebeurd. Na even gezeten te hebben en wat foto's gemaakt te hebben, ben ik weer naar boven geklommen. Wat wederom zenuwslopend was. Maar gelukkig ben ik niet uitgegleden en heeft het touw het niet begeven. Genoeg actie voor vandaag dus.
In de avond heb ik een lekkere maaltijd voor mijzelf gemaakt (aardappels met een champignonsaus uit blik). En tot mijn grote verbazing was ik niet de enige die wilde koken. Een andere Nederlandse meid / vrouw wilde ook haar kostje koken. Samen met haar heb ik dus alles lekker opgepeuzeld en nog een tijd zitten praten.
De volgende middag zou de volgende groep aankomen. Ik ben eerst nog zelf naar Cathedral Cove gelopen en heb alles nog even goed bekeken. Ook ben ik nu de zijpaadjes ingegaan. Waren erg mooi. Een kiezelstrand met kiezelstenen ter grote van rotsblokken en een baai waar veel pijlstaartroggen zouden zitten. Het heette niet voor niets Stingray bay. Echter heb ik deze niet gezien.
Ik kwam wel nog een oude bekende tegen. Lukas (de Duitse jongen van Dive! Tutukaka) liep ineens ook op de weg. Wat een toeval. Ditmaal ben ik enigszins stout geweest bij Cathedral Cove. Je mag er normaal gesproken niet onderdoor lopen. Maar ach, iedereen doet het. En als iedereen het doet, dan doe ik het ook. Ja toch? Ik heb daar wel Cathedral Cove van de andere kant kunnen bekijken en even wat mooie plaatjes kunnen schieten.
Toen ik terugkwam bij de camping heb ik mijn boek uitgelezen en mij in de volgende Stray groep proberen te mengen. Ik merkte dat deze buschauffeur veel toffer was en ook de sfeer voelde gezelliger aan. Voor dezelfde prijs hadden zij een veel meer uitgebreide barbeque dan wij hadden. Zij hadden er ook nog eens een desert bij en een typische frisdrank uit Nieuw Zeeland (L&P).
In de avond heb ik gezellig met een groep Nederlanders en twee Deense meiden een potje ezelen gedaan. Een Duitse meid wist echter niet echt met haar verlies om te gaan en stopte al eerder met het spel. Maar zo zijn er veel liederen op tafels gezongen, bomen geknuffeld en dierengeluiden na gedaan. Lachen gieren brullen dus!

De volgende dag stond de trip naar Raglan op het programma. Bingo! Menno zet zijn tentje op, laat hem een paar dagen staan en het regent! Menno zit met een nat tentje. Tentje dus maar weer buiten de rugzak.
De rit naar Raglan was ook wel erg leuk. Veel gepraat met anderen en zelfs ben ik mijn boek kwijtgeraakt. Hij was inmiddels uit en het was best een zwaar boek. Mijn handelsdrift kwam op en ik probeerde mijn boek te ruilen voor het eerste deel van de Milenniumtrilogie. Die lees ik nu dus.
In Raglan aangekomen hebben we wat surfplaatsen gezien en heb ik met mijn kamergenoten een boswandeling gemaakt. Bergop het bos in en weer bergaf. Speciaal? Nee. Leuk om de tijd te verdrijven? Ja.
Inmiddels had ik besloten om door te gaan met deze groep naar Rotorura. Ik vond de groep en de buschauffeur lachen en het was erg gezellig. Daarnaast is in je eentje achterblijven op sommige plaatsen niet het beste wat je kunt doen. Soms zit je wel heel afgelegen. Ik zou de volgende ochtend dus weer uit Raglan vertrekken. Misschien dat ik hier nog terug kom.
In de avond werd ik door de Engelsen uitgenodigd om mee te drinken in de schuur boven op het terrein en in het bos. Na wat drankspelletjes en veel slokken zelfgemaakte mixdrank zat de sfeer er dus goed in. Veel meer mensen kwamen en we hebben daar een zeer gezellige avond beleefd.

De volgende dag stond dus de tour naar Waitomo en vervolgens de culturele stop in Maketu op het programma.
Ik had me opgegeven om te gaan Tumu Tumu Tooben. Wat inhoudt dat ik door een grot ging kruipen en af en toe in een band zou liggen om door de grot te gaan. Het speciale aan deze grotten is dat er glowworms zitten. Dit zijn eigenlijk larven van (volgens mij) vliegen. Hun anus geeft licht, ze leven kort, planten zich razendsnel voort en zijn kannibalistisch. Dat is zo ongeveer mijn omschrijving van deze beestjes. Het mooie echter aan deze beestjes is dat ze een erg mooi effect hebben als ze allemaal bij elkaar in een grot zitten. Daar kunnen de Efteling en dat soort atracties nog een puntje aan zuigen! Het was echter niet gemakkelijk. Eerst een formulier getekend dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen verwondingen en dat ik altijd naar de gids luisteren zou. De gids was een toffe gast. Het waren er eigenlijk drie, maar een vond ik wel lachen. Hij liet zijn snor groeien. In Australie, de V.S. en in Nieuw Zeeland is het niet November, maar Movember. Dit komt van het woord Moustache. "Grow your mo for a bro" . Dat was zijn motto. Hij liet zijn snor staan voor onderzoek naar prostaatkanker. Iets als Pink Ribbon denk ik dus.
De wandeling naar de grotten was een wandeling door een weiland met veel limestone. Hieruit bestaan de grotten ook vooral.
De ingang was erg klein en om claustrofobisch van te worden. De hele rit was overigens dusdanig dat je gemakkelijk in paniek kon raken. Onder de grond aangekomen hebben we stukken gelopen en zijn we in een grot terecht gekomen waar die glowworms met zijn allen bijeen zaten. De lampen op de helmen werden uitgedaan en er werd ons een verhaal over deze beestjes verteld. Vervolgens hebben we de polonaise ingezet door de grot. Iedereen liep dus op de tast, door het donker in die grot.
Een ander hoogtepunt was het Tuben. Je kreeg een band om je kont en moest van een rots achteruitspringen. Leuk effect in een donkere grot. In een treintje werden we achteruit door de Aria Alley gesleept. Wederom met de lampen uit. Dit was ook weer erg mooi en we werden uitgenodigd om te zingen. Helaas is het moeilijk om niet spontaan te zingen.
Halverwege kregen we een lekkere kop citroenthee of iets dergelijks en een lekkere chocoladevis.
Het tweede gedeelte van de rotsen was scherper en was lastiger dan het eerste gedeelte. Onderweg hebben we daar nog een aal gezien. Leuk beest en leuk om bepaalde mensen enigszins mee bang te maken als je soms tot je oksels in het water loopt. Nog leuker is het als je door hele kleine ruimtes moet kruipen, bijvoorbeeld met je licht uit. Zo werd ik uitgenodigd als eerste te gaan. Je voelt aan alle kanten om je heen dat je nergens heen kunt dan vooruit. Dat was best tof. Ook moest er nog een stuk gezwommen worden en werd er nog een stuk op eigen kracht getubed. Dus je moest jezelf voortslepen.
Ik had hier zoveel beleefd, dat ik helemaal vergeten ben te vertellen wat voor mooi pak ik aanhad. Ik had een Adriaanbroek (Die Adriaan van Bassie)in wetsuitvorm aan met een Star Trek jasje. Wederom in wetsuitvorm. Het geheel werd afgemaakt met mooie witte laarzen en een mooie, rode helm.

In de middag werd de rit naar Maketu ingezet. Hier zouden we een culutrele stop maken.
In een Marae aangekomen (een Maori ontmoetingshuis), werd ons uitgelegd wat de bedoeling was. Hij was heel goed in spanning opbouwen. Er was een belangrijk en serieus gedeelte wat uitgevoerd moest worden volgens hem. Hiervoor werd een Chief gekozen. De oudste man van het stel, een Spanjaard.
Na het eten traden we binnen in de ontmoetingsruimte. Eerst werd er een soort krijgersdans gedaan en zou de chief een uinodiging op een bepaalde manier aan moeten nemen. Daarna moest iedereen elkaar groeten. In een rij werd iedereen op de Maori manier begroet. Dat wil zeggen: hoofden en neuzen tegen elkaar en "Kia ora" zeggen. Als je iedereen gehad had, sloot je achter in de rij aan.
Vervolgens hebben de Maori een "concert" weggegeven en werden de mannen uitgenodigd om de All Blacks Haka te leren. De meiden moesten een dans en lied met de Poi (een bal aan een touwtje) leren.
Tof dus! De Haka geleerd en uitgevoerd.
Die nacht zouden we met zijn allen in de ontmoetingsruimte slapen. De matrassen werden neergelegd en de bedden opgemaakt. Dus niet goed geslapen. Veel geluiden en veel gegein.

En nu zit ik hier in Rotorura, waar ik waarschijnlijk een paar dagen blijven zal.

Ka kite ora!