Actie!

Actie!

Met iets minder weer en een enorme trek om naar mijn bed te gaan ben ik gisterenmiddag/avond mijn bed in gedoken. Om 0.00 werd ik weer wakker en besloot om te gaan kijken of een van mijn collegae naar de tequilabar zou gaan. Ik waggelde rustig en slaperig mijn kamertje uit en kwam over het bruggetje. Sinds de Engelsen er waren keek ik altijd even naar links, waar de Engelsen/Ieren stonden. Verrek! Daar stond een auto van de carabinieri. Die waren al eens langsgeweest, maar nu stonden ze er weer midden in de nacht. Ik heb de koers 180 graden gedraaid en ben naar de receptie gelopen. Daar heb ik aan de bewaking gevraagd wat er aan de hand was. Het ging weer eens om de elf auto’s die ze in bezit hadden. Weet je nog, die dure auto’s?
Toen er later ook nog eens twee andere auto’s (een Range Rover en een Mercedes) arriveerden en er uitgebreid gekeken werd naar de receptie, wist ik al genoeg. Ze konden de camping ook niet meer op, omdat de slagbomen gesloten waren. De auto’s werden met enige tegenzin op de parkeerplaats voor de receptie gezet en het bekende loopje van deze familie (kin omhoog, buik en heupen naar voren en met de armen flink wapperen alsof je een wind gelaten hebt) werd ingezet. Op naar de plaats. De medebewakers te plaatse werden ingeschakeld via de portofoon. Deze bleek niet goed te werken en ben ik dus naar plaats van de onrust gelopen. Onderweg kwam ik een van hen weer teruglopend tegen. Van de plaats der onrust werd ik met een agent in burger terug gestuurd. Toen we de Range Rover weg zagen rijden trok de agent een sprintje, sprong over de slagboom heen en haalde nog iets tevoorschijn uit zijn schoudertas. Met getrokken dienstwapen rende hij achter de RR aan en bleef met zijn zaklamp schijnen. Zoals je al verwacht, was de auto veel sneller. Gelukkig stond de Mercedes nog op de parkeerplaats. Ook de jongen van deze auto wilde wegrijden. Deze werd tot stilstand gebracht met getrokken dienstwapen en heel wat Italiaans geschreeuw. Met de handen omhoog stapte de dikbuik uit de auto en geschrokken dat hij was! Tsja, een man die een pistool op je richt... Toen hij door kreeg dat het de politie was, sloeg zijn emotie om naar boosheid. Ik zou niet verbaasd zijn geweest als hij nog iets stoms gedaan had. De dikbuik werd terug geleid naar de plaats der onrust.
Omdat problemen nooit alleen komen moest er ook nog een ambulance gebeld worden. Een Duitse man, die in de camper op de parkeerplaats overnachtte, wilde zijn camper uit stappen. Bij het uitstappen gleed hij uit en is met zijn neus op ons zwarte hek terecht gekomen. Handig!
Toen we alle gespierde agenten en agenten in burger met strakke, witte shirtjes, zwarte slagershandschoenen en een wild voorkomen gehad hadden gehad en de ambulance weg was, kon de rust wederkeren op Camping Rubicone. Ik kon dus niet meer slapen. Zo vaak maak je een dergelijke situatie dus niet mee. Ik was onder de indruk.

Gevolg:
Zoals ik verwacht had, zijn de Engelse dikbuiken en ampergekleede meisjes de volgende dag vertrokken. Niet op zijn vroegst, zoals ik verwacht had, maar gewoon om 11 uur. Alles moest snel en er was geen tijd. Ze zijn weg en er rijden nu geen 7 auto’s meer rond met een waarde van te minste meer dan E50.000.

We kunnen weer rustig slapen zonder bang te zijn voor wildwestpraktijken op Camping Rubicone!